Ik weet het, ik stel mijn lezers ernstig teleur. Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik iets te melden had. Nou ja, misschien had ik tussendoor wel iets te melden, maar vond ik niet de tijd of de zin om het op te schrijven. Vandaag vind ik dat ik dan toch maar weer iets aan het web moet toevertrouwen, zodat de trouwe volgers niet helemaal het idee krijgen dat ik van de aardbodem verdwenen ben.
In oktober is de familie Nab met vakantie geweest naar Drenthe. Met z'n allen in een groot vakantiehuis. Dat ging uitstekend en we hebben ons prima vermaakt. De gelegenheid? Vader en moeder Nab mochten op 1 november hun 50-jarig huwelijksjubileum vieren. En zij vonden het erg leuk om met kinderen en kleinkinderen een midweekje weg te gaan. Dat vonden die kinderen en kleinkinderen ook allemaal prima en zo belandden wij in Drenthe. Het werd een leuke week waarin we veel gelachen hebben, een paar leuke uitstapjes maakten en diverse spelletjes gespeeld hebben. Er was zelfs nog wat tijd om weer eens een boek erbij te pakken. Een nogal bizar boek deze keer van Herman Koch "Zomerhuis met zwembad". Het gaat over een huisarts die in de loop van het boek een beetje doordraait en het niet zo nauw neemt met het voorschrijven van bepaalde medicijnen. Zijn gezin komt in een soort mallemolen terecht waarin veel niet is wat het lijkt. Ik heb het boek uitgelezen, maar bleef min of meer in verwarring achter. Vond ik het nou een goed boek of vooral bizar? Ik denk eigenlijk het laatste.
Direct na de vakantie was het tijd voor de eerste zondag van het vijfjaarlijks congres van de kerk. Een lange dag vergaderen over zinnige en (in mijn ogen) onzinnige dingen. Er werd veel teruggekeken naar zaken die fout waren gelopen en nauwelijks naar de toekomst. Een week later mochten we opnieuw aantreden en een week daarna nog een keer. De tweede en derde week heb ik gebivakkeerd bij het benoemingscomite. Daar kan ik verder niet teveel over uitwijden. Ik kan alleen zeggen dat het hier en daar een zware bevalling was. Uiteindelijk zijn de nieuwe leiders voor de komende vijf jaar keurig afgestemd en kunnen zij hun werkzaamheden aanvangen. Ook het beleid voor de toekomst is uiteindelijk toch nog aan de orde geweest. Het was een bijzonder congres; soms heftig en emotioneel, maar toch ook opbouwend en verhelderend. Het zal waarschijnlijk de boeken ingaan als een onstuimig congres.
Zelf zal ik naast mijn werkzaamheden in de gemeenten, de komende vijf jaar plaats nemen in het Algemeen Kerkbestuur, het landelijk bestuur van de kerk. Geen idee in welk wespennest ik me nu weer steek, maar de tijd zal het leren. Nieuwe uitdagingen, nieuwe kansen.
Hopelijk zal de komende tijd zich kenmerken als een tijd van opbouw en herstel. Ook de kerk voelt uiteraard de gevolgen van de financiele crisis en zal alle zeilen bij moeten zetten om een gezonde begroting te creeren. Met elkaar zullen we proberen om de zaak niet alleen draaiende te houden, maar ook nieuwe plannen te ontwikkelen voor de toekomst. We doen dat met zijn allen, want de kerk is niet een instituut dat beheert wordt door enkele personen in een landelijk bestuur. De kerk bestaat uit alle leden en we hebben elkaar dan ook allemaal nodig. Met elkaar mogen we werken aan een mooie toekomst.
Ik hoop dat we over vijf jaar een iets minder onstuimig congres zullen meemaken waarin minder wordt teruggekeken en meer vooruit wordt gezien. We zijn samen onderweg en zullen er met elkaar de schouders onder moeten zetten. De eerste aanzet is al gegeven: een veilige kerk voor iedereen en een gelijke behandeling van mannen en vrouwen op alle fronten, eindelijk.
Ben ik al in winterslaap? Aan de frequentie van mijn blog zou je het wel denken, maar als ik naar mijn agenda kijk zal ik zeker geen tijd hebben voor een winterslaap en dat is misschien maar goed ook.
