We hebben genoten van een korte vakantie in Wateren, Drenthe. Ondanks de slechte weersvoorspellingen viel het achteraf reuze mee en hebben we best aardig weer gehad. Heerlijk om, al is het maar voor een paar dagen, de computer en de telefoon uit te laten. Even van de radar af. Tegenwoordig ontvang ik dagelijks een stuk of 50 mails, dus ik ben benieuwd wat ik aantref als ik morgen weer naar kantoor ga.
Ik merk ook dat mensen soms een beetje ongeduldig worden als ze niet meteen antwoord krijgen. Ze proberen het dan via de telefoon in de veronderstelling dat die wel beantwoord zal worden. Precies om die reden gebruiken wij een speciale vakantietelefoon, waarvan alleen een select groepje mensen het nummer kent. Verder laten we het werk even voor wat het is en komen helemaal tot rust.
In Frederiksoord bezochten we museum 'De Koloniehof'. Hier wordt de geschiedenis van de Drentse koloniën uit de doeken gedaan. In de negentiende eeuw startte een zekere Jeroen van den Bosch de zogenaamde 'maatschappij van weldadigheid.' Het was de bedoeling om arme mensen uit het westen van Nederland naar Drenthe te halen en hen daar een betere toekomst te bieden. Er werd gezorgd voor werkgelegenheid, huisvesting en scholing. Er waren wel een paar voorwaarden. Je moest arm zijn, een gezin hebben met kinderen die naast hun scholing ook aan het werk konden, en je moest je uiteraard houden aan de regels van de 'maatschappij van weldadigheid.'
Dat het niet alleen maar weldadig was, bleek al snel. Gezinnen die niet aan alle voorwaarden voldeden kwamen of niet in aanmerking, werden uit elkaar gerukt om wel aan de voorwaarden te voldoen, of juist aangevuld vanwege dezelfde reden. Al snel werd het eerste gesticht voor weduwen en wezen opgericht. Vaak verbleven hier kinderen die helemaal geen wees waren, maar gewoon bij vader en moeder waren weggehaald. Bedelaars en landlopers liepen ook een groot risico om in een gesticht terecht te komen. Deze gestichten werden gebouwd in Veenhuizen en waren bedoeld ter opvoeding.
\
Al snel werd Veenhuizen een gesloten gevangenisdorp waar je alleen maar in kwam als je daar werkte en woonde, een situatie die tot bijna het einde van de twintigste eeuw heeft bestaan. Nu zijn alle gevangenissen in Veenhuizen gesloten, tot verdriet van veel inwoners die daar hun broodwinning in vonden. Een aantal van de gebouwen staat op de lijst van UNESCO en is wereld erfgoed. Nu is in een van de oude gestichten het gevangenismuseum gevestigd. Een interessant museum met een combinatie van oude en nieuwe rechtspraak, oude en nieuwe gevangenisgebruiken en de vele veranderingen die het gevangeniswezen in de loop van de jaren heeft doorgemaakt.We bezochten het museum en hebben daar geen spijt van.
In Zuidlaren bezochten we een interessant en vooral kunstig zandsculpturenfestival. De mooiste figuren staan er afgebeeld en verbeelden een overzicht van de geschiedenis van de noordelijke provincies. Van legenden, zoals over de reuzen Ellert en Brammert, tot aan de spoorlijn van Westerbork. Bijzonder dat kunstenaars zulke mooie figuren uit zand kunnen maken.
Gisteren heb ik een flinke wandeling gemaakt van zo'n 35 kilometer. Sinds ik op kantoor werk, blijft het wandelen er een beetje bij. Dat is niet goed, want komende zomer hoop ik samen met Patrick weer de vierdaagse te lopen. Ik merkte gisteren dat een beetje extra training geen overbodige luxe is. Het ging op zich allemaal wel prima, maar aan het einde van de dag was ik behoorlijk moe. Toch zal er straks weer vier keer vijftig kilometer gelopen moeten worden.
Vandaag nog genieten van een rustige dag thuis en vanaf morgen mag er weer gewerkt worden. Ook dat is goed, want een tijdje lui doen en lekker ontspannen is prima, maar hard werken is ook niet verkeerd, zeker niet als het werk is dat je (meestal) bevalt. En dan maar eens zien hoeveel mails er op beantwoording wachten.
