Antwerpen

En alweer zijn er ruim twee weken verstreken voor deze nieuwe blog verschijnt. Respect voor de mensen die iedere week keurig op dezelfde tijd een blog afleveren. Mij schijnt dat maar niet te willen lukken. Wat zou het zijn? Gebrek aan inspiratie? De tijd die vliegt? Of misschien gewoon luie vergeetachtigheid? Misschien wel een beetje van alles. Feit is dat ik mij meestal te laat realiseer dat het weer de hoogste tijd is voor een blog. Misschien moet ik het gewoon in mijn agenda markeren wanneer het weer tijd is voor een nieuw verhaal.

Nou ja, in ieder geval is hier weer een nieuw exemplaar. Afgelopen week werden we opgeschrikt door het drama in Luik. Iemand die zich op het politiebureau moest melden, besloot in plaats daarvan zijn munitievoorraad aan te spreken en op stap te gaan met granaten en een machinegeweer. Doden en vele gewonden waren het gevolg. Vreselijk dat mensen op deze manier hun frustraties en onmacht botvieren op onschuldige slachtoffers.

Toevallig mocht ik gisteren ook afreizen richting Belgie. In het voorjaar hebben we Frank leren kennen bij een programma van de kerk in Huis ter Heide. We hebben een paar dagen met elkaar opgetrokken en dat klikte erg goed. Frank is ouderling van de kerk in Antwerpen en hij vroeg mij of ik eens bij in de kerk zou willen spreken. Dat leek me wel een leuk idee en zo kon het gebeuren dat we gisteren afreisden richting Antwerpen om daar de dienst mee te maken. Dit is overigens niet vanzelfsprekend. In Belgie zit men nogal omhoog met sprekers en vindt men het fijn als er eens iemand van buiten langs kan komen. In Nederland zitten we echter ook niet heel ruim in de sprekers, dus op het hoofdkantoor staat de roostermaker niet te juichen als er iemand van dit soort uitstapjes maakt en dus niet beschikbaar is voor het rooster in eigen land.

Toch is het niet onbelangrijk om elkaar ook in dit opzicht bij te staan. Misschien moeten de Belgische Federatie en de Nederlandse Unie nog eens serieus nadenken over de mogelijkheden van een uitwisselingsprogramma? Nota bene, Antwerpen is dichterbij dan twee van mijn eigen gemeenten!

Na de dienst volgde een lekkere en gezellige pot-luck met de Russische groep in de Antwerpse kerk. Toevalligerwijs waren daar ook enkele leden van Eindhoven aanwezig die banden hebben met de Russische gemeenschap, erg leuk.

Een spontane afspraak met Rudy en Thea VanMoere maakte de dag compleet. Wij kennen Rudy en Thea al jaren. Sandra woonde praktisch naast hen toen zij in de jaren 80 van de vorige eeuw op het Uniekantoor werkte. En ik heb nog les gehad van Rudy toen ik mijn theologische opleiding begon. Erg gezellig om hen nu in Antwerpen opnieuw te ontmoeten en eens fijn bij te praten.

Morgen hoop ik weer eens een flinke wandeling te maken. Daarna nog een vergadering. Ook op dinsdag en donderdag volgen nog enkele afspraken. En dan nadert Kerst met rasse schreden. Sandra heeft zich vandaag beziggehouden met het optuigen van de kerstboom. Hij staat inmiddels te schitteren in een hoek van de kamer.

Uiteraard draait Kerst niet om de kerstboom, maar om een baby die vanuit de hemel naar de aarde kwam om onder de mensen te leven en te werken. Uiteindelijk gaf Jezus Christus zijn leven voor ons om vergeving van zonden te brengen. Daarom mogen wij een hoopvol leven leven. Ondanks moeilijkheden en toestanden in de wereld en wellicht ook in ons eigen leven, mogen wij als hoopvolle mensen door het leven gaan. Wij zijn mensen van het nu en van de toekomst. Die twee lopen dwars door elkaar heen en dat is prima. God heeft iets moois voor ons in petto en daar mogen wij nu al naar leven.

Het kerstfeest is het feest van God die mens werd en kwam om vrede en verlossing te brengen, dwars door moeilijkheden en ellende heen, niet in de laatste plaats voor hemzelf.

Ik wens alle lezers mooie dagen toe en voor 2012 veel zegen, hoop, geluk en vertrouwen. Je weet immers nooit of ik er voor die tijd nog toe kom om weer een blog te schrijven :-).

December

Ineens besefte ik dat mijn laatste blog alweer van twee weken geleden dateert. Wat gaat de tijd toch snel. Vandaag is de laatste maand van het jaar begonnen. Nog een paar weken en dan vieren we het kerstfeest. Gelukkig wordt dit feest ook in de kerk breed gevierd. Het is goed om op gezette tijden stil te staan bij de kerkelijk belangrijke zaken. De komst van Christus middels zijn geboorte in de wereld (Kerst), de verlossing die hij geeft door zijn leven te offeren voor de mensen (Pasen), zijn terugkeer naar zijn Vader in de hemel (Hemelvaart) en de uitstorting van de heilige Geest (Pinksteren). Discussies over verkeerde data en allerlei andere zaken doen mij niet zoveel. Ik vind het belangrijker dat deze dingen gebeurt zijn dan precies te weten wanneer het allemaal heeft plaatsgevonden. Op dus naar het Kerstfeest, feest van het licht, feest van de vrede.

Maar eerst nog een ander feest. Sinterklaas is in het land en laat overal zijn gezicht zien, vergezeld van zijn pietermannen. Ook dit jaar zullen vele kinderen weer verwend worden met allerlei lekkers en cadeaus. Bij ons gaat Sinterklaas tegenwoordig voorbij. De kinderen zijn volwassen en de goedheiligman vindt het wel mooi geweest in gezin Nab.

Nog een ander feest: Patrick is morgen jarig en wordt 22 jaar. Van harte jongen. Maak er een mooie dag van en een even mooie toekomst.

De maand zal beeindigd worden met de traditionele oliebollen en appelflappen. Nee, geen vuurwerk, dat steken de buren maar af. Bijna 2012. Op 1 januari ben ik 22 jaar in dienst van de kerk. Ze zijn voorbij gevlogen. Kennelijk wordt ik in TGV tempo ouder!!

Even terugkijken dan maar. De eerste vergadering voor het jeugdcongres 2012 zit erop. Het was jaren geleden voor mij dat ik voor het laatst in die commissie had plaatsgenomen. Ook daar is het een en ander veranderd en ik zal me in de komende tijd behoorlijk moeten inspannen om het allemaal tot me te nemen.

De eerste vergadering in mijn nieuwe gemeente in Heerlen is ook achter de rug. Het is een eindje rijden, maar op het eerste gezicht lijkt het prima te doen. Maar net iets verder bij ons vandaan is Leeuwarden. Daar waren we de vorige sabbat. Altijd een mooie belevenis om terug in Leeuwarden te zijn. Dat is de plek waar het allemaal begon 22 jaar geleden. Een mooie periode, uiteraard met ups en downs. Altijd leuk om terug te keren naar de roots en te ontdekken dat we nog steeds met open armen ontvangen worden. Friezen stug? Vergeet het maar.

Deze week heb ik een flinke wandeling gemaakt met Evelyne, een ouderling uit Eindhoven en net zo gek van wandelen als ik (waarschijnlijk meer). We hebben een toch rond Weert gemaakt van zo'n 26 kilometer. Een mooie route en erg gezellig om eens met z'n tweeen te lopen.

Verder wat normale werkzaamheden deze week. Vandaag nog een huwelijksbijbel aangeschaft, want volgende week is er een huwelijksfeest waar ik de inzegening mag verzorgen.

December mag dit jaar met recht een feestmaand genoemd worden.

Weer een klein stapje verder

De vergaderingen van de Trans Europese Divisie (de regio waar de Adventkerk in Nederland toe behoort) zijn weer ten einde. Op de laatste dag van de najaarszittingen is besloten dat in navolging van de Noord Amerikaanse Divisie vrouwen in het vervolg ook voorzitters van conferenties kunnen worden. Moeten ze daar over vergaderen vraag je je af? Ja, helaas wel. Af en toe kom je erachter dat de kerk in bepaalde opzichten een jaar of 50 achterloopt. Toch is het een stap voorwaarts op een weg die al minstens 20 jaar geleden is ingezet. Uiteindelijk verwacht ik dat ook in de Adventkerk vrouwen gelijke rechten zullen hebben als mannen.

Het probleem schuilt een beetje in het format van een wereldkerk. Op het hoofdkantoor van de kerk in Washington wil men graag besluiten nemen die wereldwijd gedragen kunnen worden. Helaas is het zo dat in bepaalde delen van de wereld men er niet aan toe is om vrouwen in leidinggevende posities te accepteren. Daarom werd tot nu toe steeds besloten dat de hele wereldkerk zich hieraan moet conformeren. Onacceptabel, zeggen nu de NAD en de TED, wij gaan door op de ingeslagen weg en nemen de volgende stap. Een goed besluit wat mij betreft, maar het zal wel interessant worden om te zien hoe er op deze besluiten gereageerd gaat worden in de rest van de wereld en op het hoofdkantoor van de kerk. Laten ze dit gewoon gebeuren en wordt hiermee de deur opengezet voor meer regionale besluiten, of zal er ingegrepen worden? De tijd zal het leren. Ik ben in ieder geval blij dat mijn vrouwelijke collega’s langzaamaan ook als volwaardige collega’s worden beschouwd.

Van een heel andere orde was mijn verjaardag eerder deze week. Voor de 47^ste keer mocht ik stilstaan bij het ouder worden. Met het klimmen van de jaren groeit echter ook het vertrouwen en merk ik dat ik meer van dingen geniet dan, laten we zeggen 15 tot 20 jaar geleden. Ik sta anders in het leven. Sterker, positiever. Tot nu toe is ouder worden mooi, hoewel er inmiddels al een paar onverlaten zijn die mij er op wijzen dat de 50 in aantocht is. Gelukkig duurt dat nog jaren!! Ik ontving een kaart met een tekst die me uit het hart gegrepen is: Verjaardagen zijn heel gezond; hoe meer je er viert hoe langer je leeft.

Het fenomeen Facebook zorgde ervoor dat de felicitaties niet van de lucht waren. Van alle kanten werd ik gefeliciteerd en geluk gewenst. Echte kaarten, facebookberichten, e-mails, e-cards. Erg leuk om te ervaren dat mensen de moeite nemen om aan je te denken. Ik ontving zelfs een serenade via de telefoon van mijn kerkbestuur in Tilburg!! Daarnaast uiteraard de familieleden die me kwamen opzoeken op mijn verjaardag. Sommige anderen hebben al taart besteld voor volgend jaar en speciale koffiewensen doorgegeven. Dat is dan ook weer het gemak van ouder worden, het klinkt steeds geloofwaardiger als je zegt dat je dingen vergeet.

Gisteren ontving ik een telefoontje voor alweer een aanvullende job binnen het kerkelijk apparaat. Hierop heb ik ‘ja’ gezegd omdat het me leuk en uitdagend lijkt. Vandaag wordt het verder besproken en voorgesteld binnen de betreffende groep, dus wellicht een volgende keer meer hierover (mits ik het niet vergeet). Voor de reis waar ik ‘nee’ tegen gezegd heb, is gelukkig iemand anders gevonden die dit op zich wil nemen. Daar ben ik heel blij mee, want ‘nee’ zeggen is een ding, maar als daardoor problemen zouden ontstaan voelt dat ook niet goed. Daar hoef ik me dus geen zorgen om te maken.

Het wandelen blijft er een beetje bij de laatste tijd, maar ik hoop dat ik dat binnenkort weer kan oppakken want een beetje beweging zo nu en dan kan geen kwaad. De weegschaal zal het zeker met me eens zijn! Bovendien is het heel goed voor mijn innerlijke rust en daar heeft uiteindelijk iedereen weer profijt van.

Bergheim

Het gewone werk is weer begonnen na een paar intensieve dagen in het Duitse hotel 'Bergheim'. Hier streken de Nederlandse predikanten van de Adventkerk enkele dagen neer voor studie en reflectie. Het programma was behoorlijk volgepakt met lezingen en discussierondes, maar desondanks was er ook tijd voor sociale activiteiten zoals wandelen, tafelvoetbal, poolbiljart, bijkletsen en wordfeud. Dit laatste hebben enkele jonge honden me aangepraat en ik was al snel verkocht. App gedownload, enkele vrienden (de betreffende collega's dus) uitgenodigd en spelen maar. Heel gezellig en spannend, maar fataal voor de nachtrust. Scrabbelen op je mobieltje, het moet niet gekker worden, maar leuk is het wel.

Iedere keer als we met elkaar op reis zijn, blijkt weer wat een hechte groep we zijn. Altijd weer is er die bijzondere afwisseling tussen ernst, gebed, emotie en luidruchtig gelach en bijzondere sociale ontmoetingen. Een van de nieuwe collega's zei me achteraf: 'Wat een geweldige dagen en hoe anders dan ik het me had voorgesteld. Ik had verwacht dat het een beetje stijfjes zou zijn, maar dat was het totaal niet. Iedereen gaat leuk, gezellig en met respect met elkaar om.' Goed om te horen en dat is ook precies hoe ik het zelf iedere keer ervaar. Ernstig op de juiste momenten en een zooitje ongeregeld wanneer het kan, maar altijd op een leuke manier.

Dit betekent overigens niet dat wij het altijd met elkaar eens zijn. Verre van dat. Maar er is meestal respect en waardering voor elkaars standpunten en zo hoort het ook. Op die manier blijft de sfeer goed en kunnen we allemaal samen door een deur.

De sabbat voor vertrek naar Duitsland was heftig, maar mooi. Vroeg in de morgen vertrokken Sandra en ik naar Heerlen om daar intrede te doen in de gemeente. Ik heb nu Eindhoven, Tilburg en Heerlen onder mijn hoede. Het werd een bijzonder aangename dienst waarbij ons een warm welkom ten deel viel. Het zegengebed met een keten van het podium door de hele gemeente heen was heel bijzonder. Gedragen worden door de hele gemeente, wie wil dat niet? Na de dienst volgde een gezellig samenzijn met warme maaltijd en al. Al met al een plezierig begin in een gemeente die ik vanaf nu moet leren kennen en verkennen.

Na de maaltijd was het op zeker moment tijd om in de auto te stappen en me naar Tilburg te spoeden. Daar was die middag een doopdienst van zes personen. Collega Silbert deed gelukkig de preek, zodat ik een beetje extra tijd had om in Tilburg aan te komen. Ik heb hem geloof ik wel een beetje laten zweten aangezien hij mij tegen het einde van zijn overdenking nog niet had gesignaleerd. Hij heeft dat echter fantastisch opgevangen, chapeau. Vervolgens aan mij de eer om de mensen te dopen en op te nemen in de kerk. Een intensieve, maar mooie sabbat.

Intussen was ik ook gevraagd voor iets waarvan ik bijna van mijn stoel viel. Reisleider zijn bij een reis van ongeveer twee weken. Voor deze eer heb ik na enig beraad echter bedankt. Dit is iets waarvan ik niet het gevoel heb dat het bij me past. De werklast voor alle collega's en dus ook voor mij, is de afgelopen jaren gestaag toegenomen. Ik heb me daaarom voorgenomen om alleen nog maar extra activiteiten aan te nemen die me echt leuk lijken. Dat gevoel had ik deze keer niet en daarom moest ik eerlijk zijn naar mezelf en het reisgezelschap en het verzoek naast me neerleggen. Ik vind het vaak moeilijk om 'nee' te zeggen, maar ik ben ervan overtuigd dat ik er goed aan gedaan heb deze keer.

Vanavond gaat de reis naar Eindhoven voor een bijeenkomst van gebed en reflectie. Morgen ook, maar dan volgt er nog een samenkomst van het bestuur na. En sabbat sluiten we de jaarlijkse gebedsweek af, opnieuw in Eindhoven, waarna er wederom doorgereisd mag worden naar Tilburg voor de viering van het eerste lustrum als gemeente. Van harte gefeliciteerd en veel zegen voor de toekomst zou ik zeggen.

Helemaal vergeten

Alweer een week thuis en helemaal vergeten om een blog te schrijven. Ierland was geweldig. Prachtig weer, schitterende omgeving. Dublin is een levendige stad, waar het krioelt van wandelaars, bussen en taxi's. Er is een mooi contrast tussen oude en nieuwe bouwstijlen en de inwoners van de stad zijn in het algemeen vriendelijk te noemen.
Howth is een soort schiereiland even buiten Dublin. Daar ben je plotseling in een andere wereld. Als je de haven uitloopt richting het klif dan kom je binnen de kortste keren in een ruig maar goed te belopen gebied terecht met fantastische vergezichten over de Ierse zee. We hebben een flinke wandeling over het klif gemaakt.
Na de bijzondere heenreis viel het ons op hoe goed het weer gedurende de rest van de week was. Op vrijdag zijn we vervolgens zonder problemen weer terug naar huis gereisd. En warempel, aan het begin van deze week is er opeens sprake van ernstige overstromingen en zelfs enkele doden door de wateroverlast. Het kan raar lopen.

Ik was toen inmiddels alweer volop in bedrijf en nu aan het einde van de werkweek lijkt de vakantie alweer lang geleden. Helaas moesten we deze week ook afscheid nemen van iemand die we goed kenden uit onze Frieslandtijd. Zij overleed aan de gevolgen van longkanker op de leeftijd van 56 jaar, veel te jong natuurlijk. Maar het is niet anders. Daarom zijn we gisteren naar Leeuwarden gereden om de dienst bij te wonen. Over een maand mogen we weer die kant op om een dienst op sabbat te verzorgen. Altijd leuk om even terug te keren op het oude honk, hoewel de aanleiding gisteren natuurlijk helemaal niet plezierig was.

Afgelopen sabbat heb ik afscheid genomen in Nijmegen om me vanaf komende maand bezig te gaan houden met Heerlen, lekker naast de deur aangezien ons huis nog steeds in de verkoop staat en wij dus nog in Dordrecht bivakkeren. Het was een leuke dienst met warme woorden en een fijn samenzijn. Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn tijd in Nijmegen en vind het jammer dat ik er maar zo kort geweest ben.

Morgen begeef ik me richting Doetinchem voor de dienst. Een kleine, maar gezellige gemeente waar ik ongeveer eens per jaar spreek. En dan zondag naar 't Loo, in de buurt van Zwolle voor de verjaardag van moeders die daar lekker met vakantie is (pa mocht ook mee). Zet het gebak maar vast klaar.

Interessante reis

Vandaag ben ik met zoon Mark vertrokken voor een paar dagen in Ierland. Standplaats is Dublin. We dachten vanochtend dat we op weg gingen voor een korte vliegreis naar Dublin (zo'n 1,5 uur). Het vliegtuig had een kleine vertraging bij vertrek in Amsterdam maar dat mocht de pret niet drukken. Eenmaal in de buurt van Dublin duurde het wel erg lang voordat we naar beneden gingen. Al snel hoorden we waarom. De luchthaven was gesloten vanwege de harde wind!

'We blijven een kwartiertje cirkelen om te kijken of de wind minder wordt en anders vliegen we door naar Shannon,' werd er gezegd. Waarempel, de luchthaven ging weer open. Na nog een rondje werd de landing ingezet. Hotsend en bonkend ging het naar beneden. Landingsgestel uit en luchthaven in zicht. Of we ons wilden voorbereiden op een ruwe landing. Nou ja, we gingen in ieder geval naar beneden. Na nog een vrije val van een paar meter terwijl we al niet meer zo erg hoog waren, vond de piloot het welletjes. Vol gas en omhoog met dat ding. Een vreemde gewaarwording, zo'n doorstart. Al snel kwam de stem weer door de cabine. Nu waren we echt op weg naar Shannon. De piloot had de landing afgebroken omdat het te gevaarlijk was. Een half uurtje later stonden we dan toch aan de grond, meer dan 200 km. van onze bestemming.

Het duurde even voordat we het vliegtuig uit mochten, maar toen was dan ook alles geregeld. Linea recta via bagagehal naar de bus. Een rit van ruim 3 uur naar Dublin. Daar aangekomen was het vervolgens zoeken naar de bus die ons naar het hotel zou brengen. Toen die ook gevonden was, ging het snel. Na een reis van ongeveer 12 uur arriveerden we eindelijk in ons hotel waar we nu lekker aan het bijkomen zijn van een enerverende dag.

Morgen de stad maar eens gaan verkennen en zien wat hier allemaal te beleven is. Hopelijk gaat de reis terug aanstaande vrijdag ietsje sneller. Ik moet immers op tijd terug zijn om afscheid te nemen in Nijmegen aanstaande sabbat!

Hectisch

Alweer een week voorbij en best een heftige week eerlijk gezegd. Zozeer zelfs dat het wandelen erbij ingeschoten is. De herfst is inmiddels ook in alle hevigheid over ons heengekomen en daarmee mochten ook de zakdoeken weer tevoorschijn gehaald worden. Snotter de snotter.

De week begon met orde op zaken te stellen naar aanleiding van enkele gebeurtenissen in het weekend. Veel computerwerk en vervolgens enkele afspraken. Mensen komen bij de kerk en mensen verlaten de kerk. Aan beide heb je werk en met beide heb je gelukkig ook goede gesprekken. Want ook als mensen de kerk verlaten doen ze dat lang niet altijd uit rancune. Soms groeien er gewoon andere inzichten en dan kan je niet anders dan dat accepteren. Toch is het altijd jammer als iemand weer vertrekt, maar goed ook dat hoort erbij.

Vervolgens volgde er een dag met diverse afspraken, eerst in Den Haag en later op de dag in Tilburg. Daar zijn we met een fris bestuur aan de slag gegaan, dus eens zien wat de komende twee jaar gaan opleveren. Tot nu toe lijkt het veelbelovend.

Woensdag was een drukke dag. Eerst naar Venlo voor een afspraak en vervolgens drie afspraken achter elkaar in Tilburg. Toch zijn dit heerlijke dagen omdat je het gevoel hebt dat je lekker hard gewerkt hebt (en dat was ook zo). Als je dan 's avonds je bed in stapt overvalt je een heerlijke vermoeidheid waardoor je fantastisch slaapt.

Zozeer zelfs dat ik me donderdag bijna versliep. Dat was een iets rustiger dag met wat administratief werk thuis, boodschappen doen en in de avond richting Helmond naar iemand die interesse heeft in geloofszaken. Dat werd een latertje. We raakten zo aan de praat dat het plotseling al tien uur was en ik moest nog meer dan een uur rijden richting Dordrecht. Uiteindelijk was ik pas na half twaalf thuis.

Vandaag zijn we bij een begrafenis geweest in Rotterdam. Daar was iemand op veel te jonge leeftijd (60) overleden. We kenden de persoon en zijn gezin goed vanuit de tijd dat ik in Rotterdam heb gewerkt, dus we vonden het wel gepast om naar die dienst toe te gaan. Het werd een indrukwekkend samenzijn waarbij de persoon op mooie en realistische manier werd neergezet. Hopelijk zullen zijn vrouw en kinderen de draad weer op kunnen pakken. In ieder geval was de support vandaag hartverwarmend.

En dan morgen maar weer eens naar Eindhoven voor de dienst. Voor zover ik weet een normale dienst. Via Dordrecht zullen we dan later doorreizen naar Amersfoort waar in de Flint een gospelconcert is georganiseerd. Dat wordt een avondje genieten (denk ik).

Zondag aan de slag in huis, want geloof het of niet, maandag komen er zowaar weer eens kijkers. Je was toch niet bang dat wij aan verveling ten onder gaan? Geen zorgen, dat is vooralsnog niet aan de orde. Iedereen een mooi weekend gewenst.

Veranderingen

Gisteravond had ik een bestuursvergadering in Nijmegen waar taart werd geserveerd. Op mijn vraag wie er jarig was, werd er gemeld dat het eigenlijk rouwtaart was. Dat deed me goed aangezien het mijn laatste bestuursvergadering was in die gemeente (mijn opvolger is er overigens gewoon welkom, dus geen zorgen). Per 1 oktober begin ik aan een nieuw avontuur in Heerlen. Lekker naast de deur zal je denken en dat is natuurlijk ook (niet) zo. Het bijzondere fenomeen doet zich echter voor dat gemeente Heerlen onze enige kerkgemeente in heel Limburg is. Aangezien wij meestal gecombineerde taakstellingen hebben in de vorm van meerdere gemeenten, is het wel weer logisch dat Heerlen uiteindelijk bij mij terechtkomt, want Eindhoven is de dichtstbijzijnde gemeente voor hen. De collega die momenteel in Heerlen werkzaam is, heeft een fulltime taak op het landelijk kantoor en kan het niet meer bolwerken om er ook een gemeente bij te hebben. Daarom verlies ik Nijmegen aan collega Elise en zal in het diepe zuiden aan het werk gaan. Tegelijk blijven Eindhoven en Tilburg ook nog steeds onder mijn hoede. Gelukkig kan ik de komende anderhalf jaar nog samenwerken met collega Silbert die zijn proponentschap bij mij loopt. Een prima aanwinst voor de kerk en hard nodig ook aangezien er in de komende jaren weer een paar collega's met pensioen zullen gaan.

Tussen de drukke werkzaamheden door, maak ik ook nog regelmatig mijn wandelingetjes. 'Heb je daar wel tijd voor,' vragen leden me soms? Het antwoord is dan, 'Nee, maar ik maak er wel tijd voor.' Het wandelen helpt mij namelijk bijzonder om nieuwe energie op te doen en mijn werk op volle kracht voort te zetten. Zo ook deze week met een flinke wandeling in de buurt van Deurne. Voor het eerst sinds de 4daagse weer een echte wandeling gemaakt van een kleine 25 kilometer, heerlijk. Geweldig trouwens dat na drie maanden herfst de zomer eindelijk begonnen is.

Intussen ben ik ook begonnen in het boek van David van Reybrouck over Congo. Een dikke pil van ruim 600 pagina's. Van Reybrouck heeft een bijzonder prettige schrijfstijl en is beslist niet saai. Het boek leest lekker weg en is ook nog eens zeer informatief. Ik ben nog niet zo heel ver in het boek gevorderd, maar toch is er al een passage die mijn aandacht trok en mijn kijk op de slavernij verdiepte. Natuurlijk heb ik over de slavernij gelezen en de gruwelen van die tijd tot me genomen. Verschrikkelijk hoe er in die tijd met mensen werd omgegaan, simpelweg omdat ze een ander kleurtje hadden. Gelukkig ligt die tijd achter ons, hoewel, laten we de moderne slavernij ook niet uitvlakken. Nog steeds zijn er mensen die handelingen en werkzaamheden tegen hun wil en in onvrijheid moeten verrichten helaas.
De passage in het boek refereert aan de onmenselijke omstandigheden en voegt er een verdieping aan toe die ik tot nu toe steeds over het hoofd gezien heb. Van Reybrouck schrijft op pagina 58 van zijn boek het volgende:

'Van oudsher werd slavernij in Centraal-Afrika niet in de eerste plaats begrepen als een beroving van je vrijheid, maar als een ontworteling uit je sociale milieu.'

En even verder:

'Slavernij, dat was niet geknecht zijn, maar onthecht zijn, van huis zijn.'

Naast de misstanden en de onmenselijke behandeling kwam nog eens de onthechting. Weg van je familie, je dorp, je land. Weg van je geboortegrond. Een geestelijk leed dat misschien nog wel dieper sneed dan de fysieke pijn die hen werd aangedaan door hun beulen.

Ondanks crisis en economische malaise ben ik blij dat ik in een vrij land leef waar ik mijn eigen keuzes mag maken, met plezier mijn werk kan doen en tussendoor ook nog eens mijn wandelingen kan maken. Wat een zegen!

 

Lopen voor Afrika

Afgelopen zondag liepen we met elf mensen een gezellige tocht rondom Leerdam. Enkele weken geleden had ik die al verkend zodat ik hem nu zonder problemen en papierloos opnieuw kon lopen. IKN en ADRA zijn al een tijdje in beweging om enkele projecten in Afrika tot stand te brengen. De Nijmeegse Vierdaagse was tot nu toe het grootste bewegingsgebeuren en heeft ook redelijk wat geld opgeleverd.

Deze keer was het veel kleinschaliger (hoewel er meer mensen meeliepen) en konden we op een mooie zondagmiddag op ons gemak de 12 kilometer rondom Leerdam afleggen. Onderweg nog een stop bij Fort Asperen voor een kopje koffie en een broodje en iedereen kon er weer prima tegenaan. De regen is gelukkig beperkt gebleven tot een minuut of vijf.

Stichtingen als ADRA en IKN hebben het lastig in deze tijd van financiele malaise, dus ludieke acties die nauwelijks geld kosten en wel wat geld opleveren, zijn mooi meegenomen. Bovendien is het goed voor de sociale contacten en is het weer een reclamemomentje voor de stichtingen middels het aantrekken van opvallende T-shirts.

Sabbat was ik even terug op een oude stek, de gemeente Rotterdam-Noord. Erg leuk. Het voelde als vanouds. Altijd leuk om oude bekenden te ontmoeten en weer een beetje sfeer van toen te proeven (klinkt alsof ik een oude man aan het worden ben). In november hebben we als het goed is nog eens zo'n herkenningsmoment als we weer een keer terug gaan naar de kerk waar het allemaal begon voor ons, de gemeente Leewarden. Zet de oranjekoek maar vast klaar!

Gisteren was een drukke dag met overleg op het kerkelijk kantoor met alle collega's. Met elkaar hebben we nagedacht over de rol van de predikant. Wat zijn de mogelijkheden en onmogelijkheden? Wat is primair belangrijk en welke zaken zijn secundair? Een discussie die zeker interessant en waardevol is en daarom een vervolg verdient. Zoals (bijna) altijd, verliep ook deze dag in een prima sfeer en collegialiteit. Na deze vergadering mocht ik met collega Silbert de file in voor een ritje naar Tilburg, waar we overleg hadden met de ouderlingen van de gemeente daar.

Vandaag staan er bijeenkomsten met de ouderlingen en het bestuur van de kerk in Eindhoven op het programma en wordt er verder thuis gewerkt.

In het weekend las ik een interessant bericht op de website van de kerk dat vermeldde dat de oud-voorzitter van de kerk in Nederland een verzoek heeft aanvaard om voor een jaar de voorzittershamer van de kerk in Belgie ter hand te nemen. Eigenlijk al met pensioen, maar nog immer bezig met vele projecten en vol passie voor de kerk. Een bestuurder pur sang die ongetwijfeld een waardevolle bijdrage zal kunnen leveren aan de voortgang van de kerk in Belgie. Veel wijsheid en zegen gewenst Reinder.

Zo maar even een broodje eten en de troonrede bekijken. Ik verwacht niet al teveel optimisme in de toespraak, daarom hou ik er zelf de moed maar in.

Onweer

Na een mooie dienst in Nijmegen, samen met collega Silbert, spoedde ik mij afgelopen zaterdag richting Eindhoven om Sandra op te pikken die de ochtend daar in de gemeente had doorgebracht. Wij waren op weg naar Belgie voor een verjaardag in familiekring. Het werd een hele gezellige middag die wij buiten doorbrachten, zelfs tot ruim in de avond.

Onderweg naar huis zagen we eerst in de verte prachtige lichtflitsen. Hoe verder we kwamen hoe feller de flitsen. Tot ze op zeker moment ook verblindend fel werden, recht in de voorruit van de auto. Het begon harder te waaien en plotseling was daar de regen. De weg was nauwelijks nog te zien en de ruitenwissers konden het bijna niet meer aan. Vervolgens kwam daar hagel bij wat voor een soort mitrailleurvuur op de auto zorgde.

Ik ben heel wat gewend op de weg, maar het was lang geleden dat we zulk slecht weer hadden gehad. Hopelijk duurt het nu ook weer heel lang voor het weer voorkomt. Gelukkig zijn we heelhuids thuisgekomen.

De volgende dag vernamen we dat op het openingskamp de storm ook had huisgehouden. Gelukkig bleef het bij wat materiele schade in de vorm van wateroverlast en omgewaaide tenten. Maar ook daar waren een paar spannende momenten geweest.

Inmiddels is het allemaal weer achter de rug en zijn we middenin een gewone werkweek. Gisteren was een vergaderdag in Huis ter Heide. Eerst een overleg met alle districtsvoorzitters, daarna een redactieraad van het kwartaalblad 'Contact' en vervolgens nog een vergadering van de CPSA, de commissie personele en sociale aangelegenheden. Een interessant dagje.

Vandaag bestond en bestaat uit een afspraak in Eindhoven, administratief werk thuis en een vergadering in Nijmegen met een afvaardiging van  Arnhem en het Uniebestuur.

Morgen is een ontspannen dag met de collega's en hun partners. Een keer per jaar hebben we ons 'bedrijfs' uitje. We hopen ons te vermaken met koffie en lekkers, een excursie naar Amersfoort en een hopelijk lekkere lunch. Altijd gezellig zo'n dag.

Donderdag zal bestaan uit administratief werk, boodschappen doen en nog een afspraak met de voorzitter van de kerk en een gemeente ouderling.

Vrijdag wil ik gebruiken om aan een nieuwe preek te werken en dan kan de week besloten worden in Rotterdam-Noord, een gemeente waar ik tot ruim drie jaar geleden met veel plezier gewerkt heb. Inmiddels vind ik dat plezier ook weer bij mijn werkzaamheden in het zuiden en oosten van het land.

De nieuwe week begint dan ook weer goed (ervan uitgaande dat het weer meewerkt). Zondag gaan we namelijk met ADRA/IKN weer een wandeltocht lopen voor het goede doel. De tocht begint en eindigt in Leerdam. Genoeg om me bezig te houden! Vooralsnog geen tijd om een hangoudere te worden.

Eindelijk weer online

De afgelopen twee weken is het stil geweest rondom mijn schrijfsels. Dat kwam omdat mijn andere weblog tot op de dag van vandaag uit de lucht is. Bij weblog.nl vonden ze het nodig om alle weblogs te verhuizen. Daar was ongeveer 24 uur voor uitgetrokken geloof ik, maar intussen zijn de blogs al twee weken uit de lucht. Nu ben ik het zat en begin ik gewoon in een andere omgeving opnieuw.

Zo had ik bijvoorbeeld willen schrijven over die pastoor in Liempde die geen mensen wil begraven die euthanasie hebben gepleegd. In mijn optiek een volmaakt belachelijke reactie. Als iemand overlijdt dan geef je die gewoon een nette uitvaart, zonder onderscheid te maken. Natuurlijk besef ik ook dat in de kerken het toepassen van euthanasie gevoelig ligt. Maar dat neemt niet weg dat iemand altijd een nette begrafenis behoort te krijgen. Hopelijk zal ook deze pastoor dat ooit nog gaan inzien.

In de afgelopen paar weken ben ik ook overgestapt van Hyves naar Facebook. Steeds meer mensen maken die overstap en Facebook is nu eenmaal internationaler dan Hyves. Twee van die sites bijhouden is een beetje veel van het goede, dus moest er gekozen worden.

De collega die mij is toegewezen om de kneepjes van het vak te leren is een waardevolle aanwinst. Hij is sociaal, humoristisch en neemt initiatief. Dat komt wel goed met hem, daar heb ik alle vertrouwen in.

De twee oudste kinderen verblijven deze en volgende week in Spanje en hebben het daar prima naar hun zin. Leuk dat broer en zus het samen zo goed kunnen vinden. Ik ervaar dat als een voorrecht. Wat ik ook als een voorrecht beschouw is dat mijn kinderen het kennelijk niet erg vinden om met hun vader op vakantie te gaan. Ik ben daar vorig jaar mee begonnen. Samen met dochterlief ben ik toen naar Schotland afgereisd voor een kleine week. Dit jaar hoop ik met mijn jongste zoon Ierland een paar dagen te bezoeken. Volgend jaar is de oudste zoon aan de beurt en er zijn vage plannen om dan een paar dagen te gaan bergwandelen. Het is mooi om zo een paar dagen met je kinderen te kunnen optrekken. In de zomer ga ik dan uiteraard weer samen met vrouwlief op stap, want dat is ook erg plezierig.

Het leven kan mooi zijn. Natuurlijk komen er ook weleens nare situaties op mijn pad, maar in het algemeen gesproken mag ik zeggen dat ik mij een gezegend mens voel, in alle opzichten.