Ik heb het een tijdje aangekeken hoe er naar mijn gevoel steeds meer reclame en andersoortige onzin begon te verschijnen op Facebook. Na verloop van tijd was ik het beu. Wanneer ik mijn Facebookpagina open hoef ik niet eerst gewezen te worden op de laatste aanbiedingen van AH, mogelijke nieuwe vrienden die in de rij staan om bij mijn vriendengroep te horen en allerlei aanbevelingen voor apps en gadgets te ontvangen. Ik zit ook al niet te wachten op uitnodigingen voor allerlei spelletjes en evenementen waar ik niets mee heb. En is het echt nodig om te weten dat iemand 's morgens met hoofdpijn is opgestaan, waar ik vooral naartoe moet om een lekkere kop koffie te drinken, mee te doen met discussies over wel of geen sinterklaas/kerstfeest en dergelijke? Ik wil al helemaal niet weten welke baby nu weer ontstoken oren/ogen heeft en waar en hoe vaak deze vandaag heeft overgegeven.
Ach ik wordt een ouwe zeur denk ik. In ieder geval was de charme van Facebook voor mij verdwenen en daarom heb ik deze week mijn account verwijderd. Ik ben benieuwd hoe snel mensen daar achter komen en hoeveel lezers ik zal moeten inleveren voor mijn blog. Vooralsnog voelt het goed en zijn er geen afkickverschijnselen.
Het huis begint lekker op te schieten. Ik heb de hele tijd geroepen dat we voor de kerst klaar zouden zijn, maar ik ben bang dat ik die belofte niet helemaal waar kan maken. Het gaat echter wel goed. Het hele trappengat is inmiddels geschilderd en we zijn klaar om daar het behang tegen de muur te plakken. Als dat klaar is, hoop ik in ieder geval het laminaat beneden in de hal er nog voor de feestdagen in te hebben liggen. In de week na de Kerst volgen dan hopelijk de overloop en de zolderverdieping. Op een paar kleine dingetjes na, zijn we dan klaar. Voorlopig geen grote projecten meer. Dat wil zeggen, in het voorjaar moet er natuurlijk iets aan de tuin gedaan worden. Van mij mag het voorlopig winter blijven!
Nog een paar dagen werken en doorbuffelen en dan is het tijd om even op adem te komen. Even stil te staan bij de zin van het leven en tijd te maken voor familie en bezinning. Het Kerstfeest komt eraan. De periode in het jaar waarbij we altijd even stilstaan bij woorden als gezelligheid, vrede, familie, sfeer, sneeuw en hopelijk toch ook het Bijbelverhaal over het kerstkind. Jezus Christus kwam als baby naar de wereld, groeide op, leefde ons voor hoe we in het leven mogen staan en gaf zichzelf aan een wereld die reddeloos ten onder dreigt te gaan aan crises, criminaliteit en ongeloof. Ik hoop dat Kerst ons weer een beetje teruggeeft van het positivisme, het optimisme en het vertrouwen. Allemaal ingredienten die we nodig hebben om als gelukkige mensen door het leven te gaan.
Iedereen hele fijne feestdagen gewenst en veel geluk en zegen voor 2013.
vrijdag 14 december 2012
maandag 19 november 2012
Winterslaap?
Ik weet het, ik stel mijn lezers ernstig teleur. Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik iets te melden had. Nou ja, misschien had ik tussendoor wel iets te melden, maar vond ik niet de tijd of de zin om het op te schrijven. Vandaag vind ik dat ik dan toch maar weer iets aan het web moet toevertrouwen, zodat de trouwe volgers niet helemaal het idee krijgen dat ik van de aardbodem verdwenen ben.
In oktober is de familie Nab met vakantie geweest naar Drenthe. Met z'n allen in een groot vakantiehuis. Dat ging uitstekend en we hebben ons prima vermaakt. De gelegenheid? Vader en moeder Nab mochten op 1 november hun 50-jarig huwelijksjubileum vieren. En zij vonden het erg leuk om met kinderen en kleinkinderen een midweekje weg te gaan. Dat vonden die kinderen en kleinkinderen ook allemaal prima en zo belandden wij in Drenthe. Het werd een leuke week waarin we veel gelachen hebben, een paar leuke uitstapjes maakten en diverse spelletjes gespeeld hebben. Er was zelfs nog wat tijd om weer eens een boek erbij te pakken. Een nogal bizar boek deze keer van Herman Koch "Zomerhuis met zwembad". Het gaat over een huisarts die in de loop van het boek een beetje doordraait en het niet zo nauw neemt met het voorschrijven van bepaalde medicijnen. Zijn gezin komt in een soort mallemolen terecht waarin veel niet is wat het lijkt. Ik heb het boek uitgelezen, maar bleef min of meer in verwarring achter. Vond ik het nou een goed boek of vooral bizar? Ik denk eigenlijk het laatste.
Direct na de vakantie was het tijd voor de eerste zondag van het vijfjaarlijks congres van de kerk. Een lange dag vergaderen over zinnige en (in mijn ogen) onzinnige dingen. Er werd veel teruggekeken naar zaken die fout waren gelopen en nauwelijks naar de toekomst. Een week later mochten we opnieuw aantreden en een week daarna nog een keer. De tweede en derde week heb ik gebivakkeerd bij het benoemingscomite. Daar kan ik verder niet teveel over uitwijden. Ik kan alleen zeggen dat het hier en daar een zware bevalling was. Uiteindelijk zijn de nieuwe leiders voor de komende vijf jaar keurig afgestemd en kunnen zij hun werkzaamheden aanvangen. Ook het beleid voor de toekomst is uiteindelijk toch nog aan de orde geweest. Het was een bijzonder congres; soms heftig en emotioneel, maar toch ook opbouwend en verhelderend. Het zal waarschijnlijk de boeken ingaan als een onstuimig congres.
Zelf zal ik naast mijn werkzaamheden in de gemeenten, de komende vijf jaar plaats nemen in het Algemeen Kerkbestuur, het landelijk bestuur van de kerk. Geen idee in welk wespennest ik me nu weer steek, maar de tijd zal het leren. Nieuwe uitdagingen, nieuwe kansen.
Hopelijk zal de komende tijd zich kenmerken als een tijd van opbouw en herstel. Ook de kerk voelt uiteraard de gevolgen van de financiele crisis en zal alle zeilen bij moeten zetten om een gezonde begroting te creeren. Met elkaar zullen we proberen om de zaak niet alleen draaiende te houden, maar ook nieuwe plannen te ontwikkelen voor de toekomst. We doen dat met zijn allen, want de kerk is niet een instituut dat beheert wordt door enkele personen in een landelijk bestuur. De kerk bestaat uit alle leden en we hebben elkaar dan ook allemaal nodig. Met elkaar mogen we werken aan een mooie toekomst.
Ik hoop dat we over vijf jaar een iets minder onstuimig congres zullen meemaken waarin minder wordt teruggekeken en meer vooruit wordt gezien. We zijn samen onderweg en zullen er met elkaar de schouders onder moeten zetten. De eerste aanzet is al gegeven: een veilige kerk voor iedereen en een gelijke behandeling van mannen en vrouwen op alle fronten, eindelijk.
Ben ik al in winterslaap? Aan de frequentie van mijn blog zou je het wel denken, maar als ik naar mijn agenda kijk zal ik zeker geen tijd hebben voor een winterslaap en dat is misschien maar goed ook.
In oktober is de familie Nab met vakantie geweest naar Drenthe. Met z'n allen in een groot vakantiehuis. Dat ging uitstekend en we hebben ons prima vermaakt. De gelegenheid? Vader en moeder Nab mochten op 1 november hun 50-jarig huwelijksjubileum vieren. En zij vonden het erg leuk om met kinderen en kleinkinderen een midweekje weg te gaan. Dat vonden die kinderen en kleinkinderen ook allemaal prima en zo belandden wij in Drenthe. Het werd een leuke week waarin we veel gelachen hebben, een paar leuke uitstapjes maakten en diverse spelletjes gespeeld hebben. Er was zelfs nog wat tijd om weer eens een boek erbij te pakken. Een nogal bizar boek deze keer van Herman Koch "Zomerhuis met zwembad". Het gaat over een huisarts die in de loop van het boek een beetje doordraait en het niet zo nauw neemt met het voorschrijven van bepaalde medicijnen. Zijn gezin komt in een soort mallemolen terecht waarin veel niet is wat het lijkt. Ik heb het boek uitgelezen, maar bleef min of meer in verwarring achter. Vond ik het nou een goed boek of vooral bizar? Ik denk eigenlijk het laatste.
Direct na de vakantie was het tijd voor de eerste zondag van het vijfjaarlijks congres van de kerk. Een lange dag vergaderen over zinnige en (in mijn ogen) onzinnige dingen. Er werd veel teruggekeken naar zaken die fout waren gelopen en nauwelijks naar de toekomst. Een week later mochten we opnieuw aantreden en een week daarna nog een keer. De tweede en derde week heb ik gebivakkeerd bij het benoemingscomite. Daar kan ik verder niet teveel over uitwijden. Ik kan alleen zeggen dat het hier en daar een zware bevalling was. Uiteindelijk zijn de nieuwe leiders voor de komende vijf jaar keurig afgestemd en kunnen zij hun werkzaamheden aanvangen. Ook het beleid voor de toekomst is uiteindelijk toch nog aan de orde geweest. Het was een bijzonder congres; soms heftig en emotioneel, maar toch ook opbouwend en verhelderend. Het zal waarschijnlijk de boeken ingaan als een onstuimig congres.
Zelf zal ik naast mijn werkzaamheden in de gemeenten, de komende vijf jaar plaats nemen in het Algemeen Kerkbestuur, het landelijk bestuur van de kerk. Geen idee in welk wespennest ik me nu weer steek, maar de tijd zal het leren. Nieuwe uitdagingen, nieuwe kansen.
Hopelijk zal de komende tijd zich kenmerken als een tijd van opbouw en herstel. Ook de kerk voelt uiteraard de gevolgen van de financiele crisis en zal alle zeilen bij moeten zetten om een gezonde begroting te creeren. Met elkaar zullen we proberen om de zaak niet alleen draaiende te houden, maar ook nieuwe plannen te ontwikkelen voor de toekomst. We doen dat met zijn allen, want de kerk is niet een instituut dat beheert wordt door enkele personen in een landelijk bestuur. De kerk bestaat uit alle leden en we hebben elkaar dan ook allemaal nodig. Met elkaar mogen we werken aan een mooie toekomst.
Ik hoop dat we over vijf jaar een iets minder onstuimig congres zullen meemaken waarin minder wordt teruggekeken en meer vooruit wordt gezien. We zijn samen onderweg en zullen er met elkaar de schouders onder moeten zetten. De eerste aanzet is al gegeven: een veilige kerk voor iedereen en een gelijke behandeling van mannen en vrouwen op alle fronten, eindelijk.
Ben ik al in winterslaap? Aan de frequentie van mijn blog zou je het wel denken, maar als ik naar mijn agenda kijk zal ik zeker geen tijd hebben voor een winterslaap en dat is misschien maar goed ook.
maandag 15 oktober 2012
Spelen met je leven?
Kennelijk hebben miljoenen mensen naar de televisie gekeken om een wit stipje door de ruimte te zien storten. Een zekere meneer Baumgartner wilde voor de wetenschap een soort dodensprong maken om te bewijzen dat je van grote hoogte kunt springen en toch overleven of zoiets? Jaren van training gingen eraan vooraf. Vanaf 39 kilometer hoogte sprong hij uit een capsule om met 1110 kilometer per uur door de geluidsbarriere te knallen. Een klein scheurtje in zijn pak, een luchtgaatje in zijn helm, het had hem fataal kunnen worden. Gelukkig heeft hij het avontuur overleefd en mag hij zich recordhouder noemen. Nog nooit sprong een mens van zo'n hoogte met een parachute uit een capsule, nog nooit viel een mens zo hard naar beneden en dan was er nog iets dat ik alweer kwijt ben.
Wat bezielt mensen om dit soort dingen te doen. Er zit deze keer weliswaar een wetenschappelijk tintje aan, maar toch. Thuis zitten mensen in angst voor wat er allemaal kan gebeuren. Waarom springt iemand van een brug aan een elastiek? Waarom duikt iemand van 30 meter hoog in een oplaasbadje? Waarom gaat iemand in zijn zwembroek in een ijsblok zitten?
Ik moet er werkelijk niet aan denken om dit soort dingen te ondernemen. Met een gondel aan een berg hangen vind ik al behoorlijk avontuurlijk, evenals de Python in de Efteling.
Laat mij maar af en toe een flinke wandeling maken of ergens lekker in de bergen struinen, daar voel ik me goed bij. Soms vraag je je af waar de wetenschap ophoudt en het avontuur het overneemt. Want willen we al die dingen die onderzocht worden echt weten? Is het belangrijk? Worden we er betere mensen van? Helpt het om de wereld een betere plek te maken?
Ongetwijfeld zijn er mensen die het fantastisch vinden om al die in mijn ogen 'rare dingen' te onderzoeken, maar ik zie het nut er meestal niet van in.
Afgelopen Sabbat hadden we in de kerk een programma over Relaties. Hoe ga je met elkaar om. Wat doe je wel en wat doe je niet? Hoe verdiep je een relatie en is luisteren echt zo makkelijk als het lijkt? Dat soort vragen voegt bij mij wel iets toe. Hoe gaan we met elkaar om? Hoe staan we in het leven? Niet veroordelen maar elkaar ondersteunen. Samen optrekken in liefde. Teambuilding. Daar word ik blij van.
Wat bezielt mensen om dit soort dingen te doen. Er zit deze keer weliswaar een wetenschappelijk tintje aan, maar toch. Thuis zitten mensen in angst voor wat er allemaal kan gebeuren. Waarom springt iemand van een brug aan een elastiek? Waarom duikt iemand van 30 meter hoog in een oplaasbadje? Waarom gaat iemand in zijn zwembroek in een ijsblok zitten?
Ik moet er werkelijk niet aan denken om dit soort dingen te ondernemen. Met een gondel aan een berg hangen vind ik al behoorlijk avontuurlijk, evenals de Python in de Efteling.
Laat mij maar af en toe een flinke wandeling maken of ergens lekker in de bergen struinen, daar voel ik me goed bij. Soms vraag je je af waar de wetenschap ophoudt en het avontuur het overneemt. Want willen we al die dingen die onderzocht worden echt weten? Is het belangrijk? Worden we er betere mensen van? Helpt het om de wereld een betere plek te maken?
Ongetwijfeld zijn er mensen die het fantastisch vinden om al die in mijn ogen 'rare dingen' te onderzoeken, maar ik zie het nut er meestal niet van in.
Afgelopen Sabbat hadden we in de kerk een programma over Relaties. Hoe ga je met elkaar om. Wat doe je wel en wat doe je niet? Hoe verdiep je een relatie en is luisteren echt zo makkelijk als het lijkt? Dat soort vragen voegt bij mij wel iets toe. Hoe gaan we met elkaar om? Hoe staan we in het leven? Niet veroordelen maar elkaar ondersteunen. Samen optrekken in liefde. Teambuilding. Daar word ik blij van.
woensdag 3 oktober 2012
Congres in aantocht
Het is duidelijk te merken dat de periode van vijf jaar bijna voorbij is voor het landelijke kerkbestuur. Er worden vergaderingen gepland, dikke documenten verstuurd met daarin allerlei verslagen en antwoorden op vragen. Afgevaardigden komen bijeen om met elkaar naar die antwoorden te kijken, nieuwe vragen op te stellen, mensen voor te stellen voor beleids - en benoemingscommissies.
De mensen op het hoofdkantoor zijn iets nerveuzer dan normaal. Logisch want het is een flinke organisatie om verantwoording af te leggen over vijf jaar en tevens een richting mee te geven voor de komende vijf jaar, een locatie te vinden om met een kleine 200 mensen in te vergaderen voor twee of drie dagen en natuurlijk af te wachten of je na het congres nog steeds in dezelfde functie terugkeert.
Eerlijk gezegd ben ik geen fan van dit soort congressen. Soms is het saai, een enkele keer ronduit onaangenaam. Gelukkig blijkt na ieder congres dat zaken toch weer op hun pootjes terechtkomen en keert de rust weer terug.
Eigenlijk een bijzonder fenomeen zo'n congres. Ik begrijp dat er verantwoording afgelegd moet worden, maar het lijkt mij dat de meeste tijd zou moeten liggen in het vooruitkijken naar de toekomst. Het lijkt er echter op dat hier en daar afgevaardigden ervoor kiezen om steeds maar weer achterom te kijken en soms zelf oude koeien uit de sloot vissen. Hopelijk blijkt het dit jaar mogelijk om toch vooral positief ons op de toekomst te richten.
Ook het leiden van een kerkgemeenschap blijft uiteindelijk mensenwerk. Daar gaat weleens iets mis, op landelijk niveau net zo goed als op lokaal niveau. Meestal kijk je elkaar dan eens boos aan en je gaat weer verder. Fouten maken hoort bij het leven. Maar het zou niet goed zijn als we daarin bleven hangen. Er gaat namelijk ook heel veel goed. Misschien moeten we daar eens wat meer aandacht aan geven. Dankbaar zijn voor de zegeningen die we als mens en als kerkgemeenschap ervaren. Wanneer we ons daarop richten, zal een congres als het komende in een positieve en opbouwende sfeer verlopen. Laten we niet vergeten dat er gelukkig meestal veel meer goed gaat dan fout.
Het is dan ook op zijn plaats om dank uit te spreken voor de vele uren die mensen investeren om de kerk vooruit te helpen. Dat geldt voor de mensen op het landelijk kantoor maar ook voor al die vrijwilligers in de lokale gemeenten. Zonder deze mensen zou de kerk niet kunnen bestaan. Ook in mijn eigen gemeenten zou ik niet kunnen functioneren zonder de hulp van al deze mensen. Dank dat jullie je willen inzetten voor de kerkgemeenschap en zo helpen bouwen, op weg naar een mooie toekomst.
Positiviteit, liefde, gemeenschapszin, betrokkenheid, respect en veiligheid zijn woorden die op elke kerkgemeenschap van toepassing moeten zijn. Een pluriforme gemeenschap waar we toch eenheid ervaren. Tel je zegeningen zou ik zeggen.
De mensen op het hoofdkantoor zijn iets nerveuzer dan normaal. Logisch want het is een flinke organisatie om verantwoording af te leggen over vijf jaar en tevens een richting mee te geven voor de komende vijf jaar, een locatie te vinden om met een kleine 200 mensen in te vergaderen voor twee of drie dagen en natuurlijk af te wachten of je na het congres nog steeds in dezelfde functie terugkeert.
Eerlijk gezegd ben ik geen fan van dit soort congressen. Soms is het saai, een enkele keer ronduit onaangenaam. Gelukkig blijkt na ieder congres dat zaken toch weer op hun pootjes terechtkomen en keert de rust weer terug.
Eigenlijk een bijzonder fenomeen zo'n congres. Ik begrijp dat er verantwoording afgelegd moet worden, maar het lijkt mij dat de meeste tijd zou moeten liggen in het vooruitkijken naar de toekomst. Het lijkt er echter op dat hier en daar afgevaardigden ervoor kiezen om steeds maar weer achterom te kijken en soms zelf oude koeien uit de sloot vissen. Hopelijk blijkt het dit jaar mogelijk om toch vooral positief ons op de toekomst te richten.
Ook het leiden van een kerkgemeenschap blijft uiteindelijk mensenwerk. Daar gaat weleens iets mis, op landelijk niveau net zo goed als op lokaal niveau. Meestal kijk je elkaar dan eens boos aan en je gaat weer verder. Fouten maken hoort bij het leven. Maar het zou niet goed zijn als we daarin bleven hangen. Er gaat namelijk ook heel veel goed. Misschien moeten we daar eens wat meer aandacht aan geven. Dankbaar zijn voor de zegeningen die we als mens en als kerkgemeenschap ervaren. Wanneer we ons daarop richten, zal een congres als het komende in een positieve en opbouwende sfeer verlopen. Laten we niet vergeten dat er gelukkig meestal veel meer goed gaat dan fout.
Het is dan ook op zijn plaats om dank uit te spreken voor de vele uren die mensen investeren om de kerk vooruit te helpen. Dat geldt voor de mensen op het landelijk kantoor maar ook voor al die vrijwilligers in de lokale gemeenten. Zonder deze mensen zou de kerk niet kunnen bestaan. Ook in mijn eigen gemeenten zou ik niet kunnen functioneren zonder de hulp van al deze mensen. Dank dat jullie je willen inzetten voor de kerkgemeenschap en zo helpen bouwen, op weg naar een mooie toekomst.
Positiviteit, liefde, gemeenschapszin, betrokkenheid, respect en veiligheid zijn woorden die op elke kerkgemeenschap van toepassing moeten zijn. Een pluriforme gemeenschap waar we toch eenheid ervaren. Tel je zegeningen zou ik zeggen.
maandag 24 september 2012
Terug van weggeweest
Tot mijn grote vreugde wordt ik hier en daar gemist op het web. "Ben je in Nijmegen blijven hangen? Na dag drie hebben we niets meer van je vernomen."
Zoals de meesten van jullie inmiddels weten hebben Patrick en ik de 4daagse keurig uitgelopen, evenals Geert en Yvonne, die ook voor ADRA liepen. Nu wil het geval dat wij een paar dagen voor de start van de 4daagse de sleutel van ons nieuwe huis ontvingen. Tja, dan weet je het wel. Tijd om bij te komen was er nauwelijks. De sabbat na de 4daagse had ik een doopdienst in Tilburg. Wonder boven wonder hinkepinkte ik maar een heel klein beetje. Mijn strenge echtgenote zei vervolgens: "Als je kan preken, dan kan je ook werken." Dus op zondag togen wij naar het Brabantse om daar te beginnen aan schilderen, behangen, laminaat leggen en meer van dat soort ongein. Nou ja, niet allemaal op die zondag, maar het begin werd wel die dag gemaakt. Er zijn heel wat uurtjes in het huis gaan zitten. Tussendoor moest ik mijn best doen om tijd te vinden voor mijn normale werk, althans, zo leek het.
Een week of zes na die eerste zondag kwam op maandag 27 augustus de verhuizing. De eerste dag van de vakantie. Naïef als ik kan zijn, dacht ik dat wij in een weekje het huis op orde zouden hebben en dan vakantie konden houden. Niets was minder waar. De hele vakantie is eraan opgegaan en we zijn nog steeds niet klaar, pfff. Wil je wel geloven dat ik mijn hele vakantie geen boek heb aangeraakt? Ongehoord zoiets.
En als je denkt dat het op begint te schieten, dan waait vandaag gewoon de schutting om. Die stond al op instorten, maar ik had gehoopt dat hij het nog iets langer zou uithouden. Helaas pindakaas. Maar zien dat we op korte termijn iets nieuws kunnen plaatsen.
Maar eerlijk is eerlijk, we hebben een mooi plekje gevonden in het Brabantse land en we hopen hier de komende jaren te kunnen blijven zitten. Want al dat verhuizen is niets voor mij. Wel lekker dat ik nu een stuk dichter bij het werk zit, dat scheelt een hoop reistijd.
Dat werk is inmiddels alweer in volle hevigheid losgebarsten, maar niet getreurd, de volgende vakantie lonkt alweer. Een weekje maar, maar toch nog even lekker eruit. En dan is het uit met de pret, want ook aan de vakantiedagen van een predikant komt een einde.
We gaan er weer tegenaan en ik hoop in de komende tijd weer iets trouwer mijn blogs te schrijven dan de afgelopen maanden het geval was. En nu maar hopen dat Harense toestanden ons verder bespaard blijven!
Zoals de meesten van jullie inmiddels weten hebben Patrick en ik de 4daagse keurig uitgelopen, evenals Geert en Yvonne, die ook voor ADRA liepen. Nu wil het geval dat wij een paar dagen voor de start van de 4daagse de sleutel van ons nieuwe huis ontvingen. Tja, dan weet je het wel. Tijd om bij te komen was er nauwelijks. De sabbat na de 4daagse had ik een doopdienst in Tilburg. Wonder boven wonder hinkepinkte ik maar een heel klein beetje. Mijn strenge echtgenote zei vervolgens: "Als je kan preken, dan kan je ook werken." Dus op zondag togen wij naar het Brabantse om daar te beginnen aan schilderen, behangen, laminaat leggen en meer van dat soort ongein. Nou ja, niet allemaal op die zondag, maar het begin werd wel die dag gemaakt. Er zijn heel wat uurtjes in het huis gaan zitten. Tussendoor moest ik mijn best doen om tijd te vinden voor mijn normale werk, althans, zo leek het.
Een week of zes na die eerste zondag kwam op maandag 27 augustus de verhuizing. De eerste dag van de vakantie. Naïef als ik kan zijn, dacht ik dat wij in een weekje het huis op orde zouden hebben en dan vakantie konden houden. Niets was minder waar. De hele vakantie is eraan opgegaan en we zijn nog steeds niet klaar, pfff. Wil je wel geloven dat ik mijn hele vakantie geen boek heb aangeraakt? Ongehoord zoiets.
En als je denkt dat het op begint te schieten, dan waait vandaag gewoon de schutting om. Die stond al op instorten, maar ik had gehoopt dat hij het nog iets langer zou uithouden. Helaas pindakaas. Maar zien dat we op korte termijn iets nieuws kunnen plaatsen.
Maar eerlijk is eerlijk, we hebben een mooi plekje gevonden in het Brabantse land en we hopen hier de komende jaren te kunnen blijven zitten. Want al dat verhuizen is niets voor mij. Wel lekker dat ik nu een stuk dichter bij het werk zit, dat scheelt een hoop reistijd.
Dat werk is inmiddels alweer in volle hevigheid losgebarsten, maar niet getreurd, de volgende vakantie lonkt alweer. Een weekje maar, maar toch nog even lekker eruit. En dan is het uit met de pret, want ook aan de vakantiedagen van een predikant komt een einde.
We gaan er weer tegenaan en ik hoop in de komende tijd weer iets trouwer mijn blogs te schrijven dan de afgelopen maanden het geval was. En nu maar hopen dat Harense toestanden ons verder bespaard blijven!
donderdag 19 juli 2012
Regen, wind en zonneschijn
Vandaag was een dag van van alles wat. Bij de start was het fris, maar goed te doen. Buiten de stad was de wind goed voelbaar en hier en daar zelfs aan de koude kant. Een enkel buitje waar niemand bang van werd en lekker doorlopen. Tot we op de 50 kilometer lus liepen opweg naar Ottersum. Een plensbui en niet zomaar een. Slagregens en windvlagen. Koud en binnen de kortste keren drijfnat, ook met regenponcho. Natte voeten natuurlijk en nog niet eens op de helft. Als dat maar goed gaat.
Ottersum is halverwege en een stop was dringend gewenst voor mij. Buiten was geen optie, maar gelukkig vonden we een cafeetje waar het nog niet heel druk was. Lekkere kom soep besteld en een kleine 3 kwartier gezeten.
Eerst maar weer eens op weg. De schoenen waren nog drijfnat dus droge sokken zouden niet veel helpen. Onderweg toch maar gewisseld. Inmiddels scheen er een aangenaam zonnetje. 7 Heuvelenweg ging prima vandaag, maar de man met de hamer kwam in Berg en Dal. Even gerust en inmiddels toch wel behoorlijk gevoelige voeten. Na het rusten geprobeerd een eigen ritme te vinden voor de laatste 5 kilometer. Dat ging goed en rond 14.15 uur waren we weer binnen. Hoewel de voeten gevoelig zijn, zijn er nog steeds geen blaren, dus dat is gunstig. Morgen nog 1 dag en dan zit het er weer op. Hopelijk zal ik het deze keer dan toch wel gaan halen? Over die andere twee mannen hoef ik me geen zorgen te maken, dat zijn bikkels die gewoon doorkachelen. Ze rusten omdat ik dat wil. Goed gevoel hoor, als er naar je geluisterd wordt :-).
Nu eerst maar weer slapen. Morgen hopen op nog een goede dag en dan zit het er weer op. Vier dagen is wat mij betreft ook ruim voldoende.
Ottersum is halverwege en een stop was dringend gewenst voor mij. Buiten was geen optie, maar gelukkig vonden we een cafeetje waar het nog niet heel druk was. Lekkere kom soep besteld en een kleine 3 kwartier gezeten.
Eerst maar weer eens op weg. De schoenen waren nog drijfnat dus droge sokken zouden niet veel helpen. Onderweg toch maar gewisseld. Inmiddels scheen er een aangenaam zonnetje. 7 Heuvelenweg ging prima vandaag, maar de man met de hamer kwam in Berg en Dal. Even gerust en inmiddels toch wel behoorlijk gevoelige voeten. Na het rusten geprobeerd een eigen ritme te vinden voor de laatste 5 kilometer. Dat ging goed en rond 14.15 uur waren we weer binnen. Hoewel de voeten gevoelig zijn, zijn er nog steeds geen blaren, dus dat is gunstig. Morgen nog 1 dag en dan zit het er weer op. Hopelijk zal ik het deze keer dan toch wel gaan halen? Over die andere twee mannen hoef ik me geen zorgen te maken, dat zijn bikkels die gewoon doorkachelen. Ze rusten omdat ik dat wil. Goed gevoel hoor, als er naar je geluisterd wordt :-).
Nu eerst maar weer slapen. Morgen hopen op nog een goede dag en dan zit het er weer op. Vier dagen is wat mij betreft ook ruim voldoende.
woensdag 18 juli 2012
Ook dag twee goed afgesloten
Het begon al goed, wekker niet gehoord. Gelukkig werd ik op de een of andere manier toch wakker rond 5 over 1. Deze keer had ik 5,5 uur meegekregen, beter dan 2. De nachtelijke toch naar Nijmegen leverde geen problemen op en rond half 4 waren we weer op de Wedren. Deze keer een tocht van zo'n 48 kilometer. Een klein beetje compensatie voor gisteren dus. Na zo'n 4 uur lopen de eerste stop. Wij waren zo slim om die stop boven op een dijk te houden en we waaiden bijna uit ons hemd. Na 5 minuten koelden we zo hard af dat we maar snel zijn doorgelopen. Ruim 2 uur later waren we het feestgedruis van Wijchen bijna door. Daar hebben we een inmiddels traditionele pleisterplaats bij mijn tante. Koek en zopie in overvloed, daar staat zij garant voor. Altijd gezellig en bijzonder lief dat zij dit iedere keer voor ons verzorgd. Gelukkig vindt ze het ook heel leuk om te doen, dus wij houden de traditie graag in ere. Nora, ook deze keer weer bedankt.
Na een uur eten, drinken en bijkletsen, was het de hoogste tijd om weer verder te gaan. Na Wijchen is het nog ongeveer 17 kilometer tot de finish. Die verliepen heel goed. Op mijn verzoek nog een korte stop op het moment dat we Nijmegen weer binnenliepen. Daar is het altijd feest, maar op roze woensdag helemaal. Een dolle boel waar we ieder jaar weer van genieten. In Nijmegen stonden Cor en Joke Roelandse, lopers van vorig jaar, ons op te wachten. Heel leuk.
Afmelden, colaatje drinken en snel de bus in naar de parkeerplaats. Inmiddels is het eten weer achter de kiezen, het lichaam weer schoongewassen, Sesamstraat is voorbij, dus het is de hoogste tijd om te gaan slapen. Welterusten. Gaap.
Na een uur eten, drinken en bijkletsen, was het de hoogste tijd om weer verder te gaan. Na Wijchen is het nog ongeveer 17 kilometer tot de finish. Die verliepen heel goed. Op mijn verzoek nog een korte stop op het moment dat we Nijmegen weer binnenliepen. Daar is het altijd feest, maar op roze woensdag helemaal. Een dolle boel waar we ieder jaar weer van genieten. In Nijmegen stonden Cor en Joke Roelandse, lopers van vorig jaar, ons op te wachten. Heel leuk.
Afmelden, colaatje drinken en snel de bus in naar de parkeerplaats. Inmiddels is het eten weer achter de kiezen, het lichaam weer schoongewassen, Sesamstraat is voorbij, dus het is de hoogste tijd om te gaan slapen. Welterusten. Gaap.
dinsdag 17 juli 2012
Prima eerste dag
Ik zag er wel een beetje tegenop dit jaar. Weinig wandelkilometers de laatste tijd, de afgelopen twee jaar niet uitgelopen, relatief nieuwe schoenen. Tot overmaat van ramp begonnen we met regen met een bijna zekere kans op blaren als mijn voeten nat worden.
Maar het waren allemaal zorgen voor niets. De voeten zijn droog gebleven, de schoenen lopen fantastisch, nog geen enkele blaar gelopen en het ging vandaag bijna te makkelijk. Ook het weer deed goed mee. Uitstekende temperatuur om te wandelen en slechts een enkele bui. Verder prima wandelweer, niet te koud, niet te warm.
De T-shirts van "Lopen voor onderwijs" kwamen na enkele uren al onder de trui vandaan, die in de tas gepropt kon worden. De 52,7 kilometer van vandaag betekenen meteen dat we de langste dag al gehad hebben. De sfeer was uitstekend, het gezelschap prettig en de benen en voeten deden ook goed mee.
Morgen lopen we ongeveer 48 kilometer, dus dat compenseert weer. Een groot deel van dag twee is echter behoorlijk saai, dus dat is gewoon kilometers maken. Net contact gehad met mijn tante in Wijchen. Zij zal morgen aan het einde van de ochtend onze koffie verzorgen. Hartelijk bedankt weer. Altijd gezellig.
Hopelijk wordt het weer een mooie wandeldag morgen. Nu lekker slapen. Hopelijk iets langer dan de twee uur van gisteren. De wekker staat weer op 1 uur :-(
Maar het waren allemaal zorgen voor niets. De voeten zijn droog gebleven, de schoenen lopen fantastisch, nog geen enkele blaar gelopen en het ging vandaag bijna te makkelijk. Ook het weer deed goed mee. Uitstekende temperatuur om te wandelen en slechts een enkele bui. Verder prima wandelweer, niet te koud, niet te warm.
De T-shirts van "Lopen voor onderwijs" kwamen na enkele uren al onder de trui vandaan, die in de tas gepropt kon worden. De 52,7 kilometer van vandaag betekenen meteen dat we de langste dag al gehad hebben. De sfeer was uitstekend, het gezelschap prettig en de benen en voeten deden ook goed mee.
Morgen lopen we ongeveer 48 kilometer, dus dat compenseert weer. Een groot deel van dag twee is echter behoorlijk saai, dus dat is gewoon kilometers maken. Net contact gehad met mijn tante in Wijchen. Zij zal morgen aan het einde van de ochtend onze koffie verzorgen. Hartelijk bedankt weer. Altijd gezellig.
Hopelijk wordt het weer een mooie wandeldag morgen. Nu lekker slapen. Hopelijk iets langer dan de twee uur van gisteren. De wekker staat weer op 1 uur :-(
maandag 16 juli 2012
Het is weer zover
Een paar dagen geleden ontvingen wij de sleutel voor onze nieuwe woning. Het is Veldhoven geworden. Dat wordt bikkelen de komende weken. Alles door elkaar, want er moet natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Mijn vakantie heb ik pas in september. Hopelijk lukt het om eind augustus over te gaan. De overdracht van ons eigen huis valt midden in onze vakantie, dus we zullen niet erg ver weg gaan verwacht ik.
Deze week is echter heel andere koek. Traditie inmiddels. De derde week van juli kan je Patrick en mij vinden in en om Nijmegen voor de 4-daagse. Na twee mislukte jaren hopelijk dit jaar meer succes. We zullen zien. De weersvooruitzichten zijn slecht. Dat wil zeggen: er valt veel te veel neerslag met het risico dat de voeten nat worden en we blaren lopen. Droge sokken meenemen dus. De temperatuur is wel prima, graadje of 18-19, prima om te wandelen.
Hoe dan ook zijn we van plan om er weer van te gaan genieten. Mocht je ons nog willen sponsoren voor het ADRA/IKN project "lopen voor onderwijs", dan hoor ik dat uiteraard graag van je.
Als het meezit zal ik de komende dagen steeds een korte update geven. Nu ga ik eerst slapen, want om 1 uur gaat de wekker weer. Vannacht om 4 uur gaan we los en lopen we het eerste stuk langs studenten met een stuk in hun kraag die bleren: We zijn er bijna. Altijd gezellig ...
Deze week is echter heel andere koek. Traditie inmiddels. De derde week van juli kan je Patrick en mij vinden in en om Nijmegen voor de 4-daagse. Na twee mislukte jaren hopelijk dit jaar meer succes. We zullen zien. De weersvooruitzichten zijn slecht. Dat wil zeggen: er valt veel te veel neerslag met het risico dat de voeten nat worden en we blaren lopen. Droge sokken meenemen dus. De temperatuur is wel prima, graadje of 18-19, prima om te wandelen.
Hoe dan ook zijn we van plan om er weer van te gaan genieten. Mocht je ons nog willen sponsoren voor het ADRA/IKN project "lopen voor onderwijs", dan hoor ik dat uiteraard graag van je.
Als het meezit zal ik de komende dagen steeds een korte update geven. Nu ga ik eerst slapen, want om 1 uur gaat de wekker weer. Vannacht om 4 uur gaan we los en lopen we het eerste stuk langs studenten met een stuk in hun kraag die bleren: We zijn er bijna. Altijd gezellig ...
maandag 25 juni 2012
Verkocht
Regen, regen en nog eens regen op de open dag van de kerk op het landgoed Oud Zandbergen. We arriveren rond half 9 's morgens op het terrein om te helpen bij de kraam van ESDA/Servicecentrum. De kraam is nog leeg, alles staat binnen. We besluiten om binnen te blijven. Het is veel te link om al die boeken in de stromende regen naar buiten te brengen. Gedurende de dag zal blijken dat we een goede beslissing genomen hebben.
In de kelder van het hoofdgebouw is het droog en warm en menig bezoeker komt langs om in de boekendozen te snuffelen en even op te warmen. Al met al is er aan het einde van de dag voldoende verkocht om van een goede omzet te spreken.
Door binnen te blijven mis je natuurlijk wel de gezelligheid van het buitenterrein, dat was wel jammer. Maar droge schoenen en kleding aan het einde van de dag was niet verkeerd.
Vandaag was ik heerlijk aan de wandel. Het was namelijk droog. Van huis uit vertrokken en voor de vuist weg gaan lopen. Iedere keer bedenkend waar ik nu weer eens heen zou gaan. Uiteindelijk werd het Rotterdam, via Zwijndrecht, Heerjansdam en Barendrecht. Hoewel ik al vaker naar Rotterdam gelopen ben, lukt het toch steeds weer om een andere route te nemen. Vandaag was ideaal wandelweer. Helaas voelde ik mijn voeten behoorlijk na ruim 25 kilometer en dat baart me enige zorgen voor de 4daagse. We zullen zien hoe het loopt.
Tijdens de wandeling ging mijn telefoon. Het was de makelaar, met goed nieuws. Het huis is nu definitief verkocht. Vreemd, we zullen nu echt vertrekken uit Dordrecht. Dertien jaar wonen we er nu en met heel veel plezier. Hoe zal het zijn om de randstad in te ruilen voor de provincie met de zachte G? De provincie van Guus Meeuwis. De provincie van de Q-koorts. De provincie met de slimste mensen van de wereld. De provincie waar twee van mijn drie gemeenten zijn.
We zullen zien. Ook daar zal het wel weer wennen, net zoals in Leeuwarden en Dordrecht. In ieder geval is het huis verkocht. En nu als een speer op zoek naar iets anders.
In de kelder van het hoofdgebouw is het droog en warm en menig bezoeker komt langs om in de boekendozen te snuffelen en even op te warmen. Al met al is er aan het einde van de dag voldoende verkocht om van een goede omzet te spreken.
Door binnen te blijven mis je natuurlijk wel de gezelligheid van het buitenterrein, dat was wel jammer. Maar droge schoenen en kleding aan het einde van de dag was niet verkeerd.
Vandaag was ik heerlijk aan de wandel. Het was namelijk droog. Van huis uit vertrokken en voor de vuist weg gaan lopen. Iedere keer bedenkend waar ik nu weer eens heen zou gaan. Uiteindelijk werd het Rotterdam, via Zwijndrecht, Heerjansdam en Barendrecht. Hoewel ik al vaker naar Rotterdam gelopen ben, lukt het toch steeds weer om een andere route te nemen. Vandaag was ideaal wandelweer. Helaas voelde ik mijn voeten behoorlijk na ruim 25 kilometer en dat baart me enige zorgen voor de 4daagse. We zullen zien hoe het loopt.
Tijdens de wandeling ging mijn telefoon. Het was de makelaar, met goed nieuws. Het huis is nu definitief verkocht. Vreemd, we zullen nu echt vertrekken uit Dordrecht. Dertien jaar wonen we er nu en met heel veel plezier. Hoe zal het zijn om de randstad in te ruilen voor de provincie met de zachte G? De provincie van Guus Meeuwis. De provincie van de Q-koorts. De provincie met de slimste mensen van de wereld. De provincie waar twee van mijn drie gemeenten zijn.
We zullen zien. Ook daar zal het wel weer wennen, net zoals in Leeuwarden en Dordrecht. In ieder geval is het huis verkocht. En nu als een speer op zoek naar iets anders.
woensdag 6 juni 2012
Opnieuw in de schoolbanken
Even de benen strekken op het mooie landgoed van de kerk in
Huis ter Heide. “Kijk goed om je heen voor inspiratie,” zei juf Lydia. “Als je
een rondje gelopen hebt, weet je wat voor blog je wilt schrijven.” En
inderdaad, op het moment dat ik zonder jas naar buiten liep voelde ik dat dat
niet heel slim was. Naast dit voelen, zag ik nog veel meer. De Rododendron die
in bloei staat, de scheve boom op de kruising waarbij ik me bedenk dat die
lelijk kan vallen als hij omgaat. Hoe stevig sta ik eigenlijk in mijn schoenen.
Zou ik ook om kunnen gaan als er een flinke storm losbarst?
Ik zie de kuil vlakbij ons studielokaal en denk terug aan de
tijd dat ik hier de theologie opleiding deed. Een van mijn studiegenoten en
huidige collega, probeerde in deze kuil destijds een joyrider tegen te houden.
Hij werd bijna van de sokken gereden en de bandensporen hebben lange tijd in
het gras gestaan. Ik vertel het hem, want hij loopt met me op. Hij herinnert
het zich nog vaag.
Er ontspint zich in onze korte wandeling een gesprek over de
koers van de kerk. Hier en daar moeten lastige beslissingen genomen worden. Het
valt niet altijd mee om vast te houden aan je eigen lijn omdat je ook met
andere mensen werkt. Hoe ga je daar mee om? Wanneer vlieg je vol in de aanval
om de kerk te beschermen en wanneer trap je juist op de rem om personen bij te
staan? Moeilijke afwegingen.
We lopen langs de basisschool waar de kinderen ijverig bezig
zijn en er plezier in lijken te hebben. Aan de overkant is het verzorgingshuis.
Ik zie enkele mensen in donkere kleding naar buiten komen. Zou er weer iemand
overleden zijn? In het vormingscentrum hangt een gordijn met een knoop erin.
Heel bijzonder dat in zo’n korte tijd zoveel associaties
naar boven komen. De juf heeft haar werk weer goed gedaan en ons opnieuw geïnspireerd
om verhalen te schrijven, mensen zichzelf te laten openen in interviews, onze
geest door associaties te stimuleren en verbanden te laten leggen. Ondanks alle
drukte van het overige werk, waren het weer een paar waardevolle dagen waar ik
met voldoening op terugkijk.
Straks naar huis en vanavond naar de musical. Even relaxen.
Want ook dat past in goed rentmeesterschap: hard werken afwisselen met plezier
maken en tijd nemen voor jezelf.
vrijdag 25 mei 2012
Pinksteren
Wat een week! Gekte op het ene moment, totale rust op het andere moment.
Maandag was zo'n dag die je het liefst snel weer vergeet. De halve dag in een vergadering waar hier en daar harde woorden vielen. Emotionele roller coaster tot en met. Helemaal leeggezogen in die ontmoeting waar ik nogal gefrustreerd en kwaad vandaan kwam. Maar goed, dat hoort erbij. Waar mensen werken, worden fouten gemaakt en waar gehakt wordt, vallen spaanders. Tot overmaat van ramp moest ik meteen door naar vervolgafspraken in Eindhoven en Helmond waardoor ik pas in de avond (gelukkig niet zo laat) thuiskwam. Ik was zo moe dat ik zelfs op de bank bleef zitten toen Goede tijden slechte tijden voorbij kwam, een programma waar ik normaal gesproken geen miniseconde aan besteed.
Op dinsdag kon ik gelukkig even tijd nemen om te gaan lopen. De hele ochtend heb ik besteed aan wandelen en tot rust komen. Heerlijk om daarin jezelf weer terug te vinden. Later op de dag moest er natuurlijk nog wel gewerkt worden, maar die ochtend voor mezelf deed wonderen.
En nu weer een bericht dat iemand met wie ik fijn heb samengewerkt in het verleden volledig geveld is door een nare ziekte en niet lang meer te leven heeft. Wat een naar bericht en wat een verdriet voor de hele familie daar. En wat fijn is het dan als mensen toch rust kunnen vinden in hun geloof.
Het was een week waar zo'n beetje alles in zat. Boosheid, ongeduld, verdriet, humor, blijdschap, rust en natuurlijk zonnewarmte. Een mens rolt door heel wat emoties heen in korte tijd. Interessant eigenlijk dat we in staat zijn om dat allemaal te verwerken en normaal te kunnen functioneren. Iemand heeft dat uitstekend in elkaar gezet.
Morgen mag ik naar mijn oude thuisgemeente. Heel lang geleden, toen ik nog jong was, was ik lid van de gemeente Huis ter Heide. Mijn dienst voor morgen in een andere gemeente was afgezegd waardoor ik korte tijd de illusie had dat ik wellicht morgen in de zon kon zitten met een goed boek. Maar een oplettende collega signaleerde dat ik beschikbaar was en vroeg me of ik het gat dat in Huis ter Heide was ontstaan door een andere afzegging, kon opvullen. Dus ja, morgen spreek ik in de Kapel, zoals het daar heet. Ook leuk hoor, ik mocht eens lui worden :).
Dit weekend vieren we weer Pinksteren. Veel mensen hebben geen idee wat dat is, maar zijn blij met een extra vrije dag op maandag. Ik ben daar ook blij mee, kan ik misschien weer aan de wandel. maar Pinksteren is in het Nieuwe Testament verbonden met de uitstorting van de heilige Geest. Doordat de Geest van God over de discipelen kwam, kregen zij kracht om van het goede nieuws te getuigen. Het christendom onderging een soort explosie en groeide snel, zelfs tot op de dag van vandaag.
Ook nu nog mogen wij geloven dat Gods Geest in de mensen werkt en hen kracht schenkt. Het geeft ook ons de kracht om te blijven geloven en getuigen. En het helpt ons zeker ook om alle emoties van het leven te verwerken en een plek te geven.
Maandag was zo'n dag die je het liefst snel weer vergeet. De halve dag in een vergadering waar hier en daar harde woorden vielen. Emotionele roller coaster tot en met. Helemaal leeggezogen in die ontmoeting waar ik nogal gefrustreerd en kwaad vandaan kwam. Maar goed, dat hoort erbij. Waar mensen werken, worden fouten gemaakt en waar gehakt wordt, vallen spaanders. Tot overmaat van ramp moest ik meteen door naar vervolgafspraken in Eindhoven en Helmond waardoor ik pas in de avond (gelukkig niet zo laat) thuiskwam. Ik was zo moe dat ik zelfs op de bank bleef zitten toen Goede tijden slechte tijden voorbij kwam, een programma waar ik normaal gesproken geen miniseconde aan besteed.
Op dinsdag kon ik gelukkig even tijd nemen om te gaan lopen. De hele ochtend heb ik besteed aan wandelen en tot rust komen. Heerlijk om daarin jezelf weer terug te vinden. Later op de dag moest er natuurlijk nog wel gewerkt worden, maar die ochtend voor mezelf deed wonderen.
En nu weer een bericht dat iemand met wie ik fijn heb samengewerkt in het verleden volledig geveld is door een nare ziekte en niet lang meer te leven heeft. Wat een naar bericht en wat een verdriet voor de hele familie daar. En wat fijn is het dan als mensen toch rust kunnen vinden in hun geloof.
Het was een week waar zo'n beetje alles in zat. Boosheid, ongeduld, verdriet, humor, blijdschap, rust en natuurlijk zonnewarmte. Een mens rolt door heel wat emoties heen in korte tijd. Interessant eigenlijk dat we in staat zijn om dat allemaal te verwerken en normaal te kunnen functioneren. Iemand heeft dat uitstekend in elkaar gezet.
Morgen mag ik naar mijn oude thuisgemeente. Heel lang geleden, toen ik nog jong was, was ik lid van de gemeente Huis ter Heide. Mijn dienst voor morgen in een andere gemeente was afgezegd waardoor ik korte tijd de illusie had dat ik wellicht morgen in de zon kon zitten met een goed boek. Maar een oplettende collega signaleerde dat ik beschikbaar was en vroeg me of ik het gat dat in Huis ter Heide was ontstaan door een andere afzegging, kon opvullen. Dus ja, morgen spreek ik in de Kapel, zoals het daar heet. Ook leuk hoor, ik mocht eens lui worden :).
Dit weekend vieren we weer Pinksteren. Veel mensen hebben geen idee wat dat is, maar zijn blij met een extra vrije dag op maandag. Ik ben daar ook blij mee, kan ik misschien weer aan de wandel. maar Pinksteren is in het Nieuwe Testament verbonden met de uitstorting van de heilige Geest. Doordat de Geest van God over de discipelen kwam, kregen zij kracht om van het goede nieuws te getuigen. Het christendom onderging een soort explosie en groeide snel, zelfs tot op de dag van vandaag.
Ook nu nog mogen wij geloven dat Gods Geest in de mensen werkt en hen kracht schenkt. Het geeft ook ons de kracht om te blijven geloven en getuigen. En het helpt ons zeker ook om alle emoties van het leven te verwerken en een plek te geven.
dinsdag 8 mei 2012
Roller Coaster
De bergen liggen al weer mijlenver achter ons. We hebben het geweten. Stijgingspercentages tot 50% zaten ertussen. Ploeteren, zweten, hijgen, hier en daar toch omvallen en weer doorgaan. Als fervente wandelaar denk je dat je een tochtje van een kilometer of acht wel even moet kunnen lopen. Dat viel dus vies tegen. Tegen een berg op lopen is heel andere koek dan hier wat door de weilanden struinen. Maar goed, we mogen toch trots zijn op onszelf aangezien we een hoogteverschil van 1000 meter wandelend overbrugd hebben. Om het helemaal af te maken zijn we de dag erna met de bergtrein en vervolgens twee gondels helemaal naar de top van de berg geweest. Wandelend waren we tot zo'n 1800 meter gekomen, nu stonden we op ruim 2300 meter, magnifiek.
Tja, dat was Oostenrijk, een heerlijke week. Vervolgens nog lekker een weekje thuis zonder e-mail en al die andere ongein wat op werken zou kunnen lijken. Op koninginnedag naar de Floriade geweest. Ook deze keer weer een mooi park, maar wel schrikbarend commercieel. Jammer. De rest van de week rustig aan gedaan en er af en toe op uit geweest. Twee heerlijke weken dus.
En dan ga je weer aan het werk. Plotseling zit je weer in de mallemolen van allerlei dingen die je om de oren vliegen. Gebeurtenissen die je had gemist in die twee weken. Soms helemaal niet erg, soms onaangenaam en hier en daar een vraag om snelle actie.
Vakantie? Daar ben ik alweer hard aan toe lijkt het wel. Mama mia, de agenda staat alweer helemaal vol met allerlei afspraken en vergaderingen. Het lijkt haast alsof er een afspraak is gemaakt om me met zijn allen tegelijk te bespringen en te bestoken met vragen en afspraakverzoeken. En ik maar denken dat ik het deze week weer rustig kon opbouwen, vergeet het maar.
Afgelopen zondag mocht ik me verheugen in de uitslag van Heerenveen-Feyenoord (2-3). Eindelijk spelen de Rotterdammers weer Europees voetbal op hoog niveau. Met het behalen van de tweede plek in de eredivisie mogen zij voorronde Champions League spelen. Erg leuk. Een leuk onderwerp ook om mensen mee te dollen, vooral in Noord-Brabant :-).
Vandaag ga ik maar eens kijken hoe collega Silbert het werk ervaren heeft in mijn afwezigheid. Hopelijk heel goed. Daarna hebben we samen twee afspraken in Tilburg. Goed om weer even bij te praten en weer samen op te trekken. Gisteren zat ik ruim 400 kilometer alleen in de auto. Ook geen probleem, maar samen is toch gezelliger.
Ik las vandaag een blog over vaagheid en op welke bizarre manieren het woord 'vaag' gebruikt wordt. Volgens mij is deze blog ook redelijk vaag geworden en nogal van de hak op de tak, maar ja, jullie moeten het er maar mee doen. Ik ga maar weer eens aan het werk, want ik las in de krant dat de baas tegenwoordig actief meekijkt via de sociale media. Stel je voor dat hij me betrapt op het schrijven van een blog in werktijd :-).
Ik stap weer in mijn roller coaster die werk heet en ga er weer zoveel mogelijk van genieten.
Tja, dat was Oostenrijk, een heerlijke week. Vervolgens nog lekker een weekje thuis zonder e-mail en al die andere ongein wat op werken zou kunnen lijken. Op koninginnedag naar de Floriade geweest. Ook deze keer weer een mooi park, maar wel schrikbarend commercieel. Jammer. De rest van de week rustig aan gedaan en er af en toe op uit geweest. Twee heerlijke weken dus.
En dan ga je weer aan het werk. Plotseling zit je weer in de mallemolen van allerlei dingen die je om de oren vliegen. Gebeurtenissen die je had gemist in die twee weken. Soms helemaal niet erg, soms onaangenaam en hier en daar een vraag om snelle actie.
Vakantie? Daar ben ik alweer hard aan toe lijkt het wel. Mama mia, de agenda staat alweer helemaal vol met allerlei afspraken en vergaderingen. Het lijkt haast alsof er een afspraak is gemaakt om me met zijn allen tegelijk te bespringen en te bestoken met vragen en afspraakverzoeken. En ik maar denken dat ik het deze week weer rustig kon opbouwen, vergeet het maar.
Afgelopen zondag mocht ik me verheugen in de uitslag van Heerenveen-Feyenoord (2-3). Eindelijk spelen de Rotterdammers weer Europees voetbal op hoog niveau. Met het behalen van de tweede plek in de eredivisie mogen zij voorronde Champions League spelen. Erg leuk. Een leuk onderwerp ook om mensen mee te dollen, vooral in Noord-Brabant :-).
Vandaag ga ik maar eens kijken hoe collega Silbert het werk ervaren heeft in mijn afwezigheid. Hopelijk heel goed. Daarna hebben we samen twee afspraken in Tilburg. Goed om weer even bij te praten en weer samen op te trekken. Gisteren zat ik ruim 400 kilometer alleen in de auto. Ook geen probleem, maar samen is toch gezelliger.
Ik las vandaag een blog over vaagheid en op welke bizarre manieren het woord 'vaag' gebruikt wordt. Volgens mij is deze blog ook redelijk vaag geworden en nogal van de hak op de tak, maar ja, jullie moeten het er maar mee doen. Ik ga maar weer eens aan het werk, want ik las in de krant dat de baas tegenwoordig actief meekijkt via de sociale media. Stel je voor dat hij me betrapt op het schrijven van een blog in werktijd :-).
Ik stap weer in mijn roller coaster die werk heet en ga er weer zoveel mogelijk van genieten.
maandag 23 april 2012
Gevallen, gevallen
Nee, helaas niet de jackpot. Daarvoor moet je geloof ik eerst aan een loterij meedoen en vervolgens heel veel geluk hebben.
Helaas vielen dit weekend veel mensen letterlijk dwars door twee treinen heen. Over stoelen en door gangpaden. Een stoptrein en intercity botsten op elkaar bij Amsterdam, frontaal. De geluiden zijn dat een van de machinisten een rood sein over het hoofd heeft gezien. Waarom gaat er op een modern spoor als het Nederlandse dan niet onmiddellijk een alarm af of valt spontaan de stroom uit. Op ons spoorwegennet rijden zoveel treinen dat dit soort zaken niet voor mag komen. Helaas zijn er veel gewonden en zelfs al een dode te betreuren. Tragisch.
Gevallen op een andere manier is het Nederlandse kabinet. Na zeven weken ploeteren en bezuinigingsvoorstellen trok meneer Wilders de stekker eruit. Hij had al zo'n beetje alles gekregen wat hij hebben wilde, maar hij ging voor de jackpot. Niet zo slim. Dus mocht Mark Rutte naar de koningin om zijn ontslag aan te bieden. Dat zal hij niet leuk gevonden hebben, want hij wilde de klus graag klaren.
Persoonlijk was ik geen groot fan van dit kabinet en doet dan ook niet echt zeer dat het gevallen is. Of het internationaal gezien goed is voor Nederland valt echter zeer te betwijfelen. Dat er bezuinigd moet worden staat vast. Dit zal nu ernstige vertraging oplopen en dat gaat het land veel geld kosten, ook internationaal gezien. Het lijkt erop dat we zelfs afgewaardeerd kunnen worden door de financiele waakhonden waardoor de rente op staatsleningen oploopt. Niet prettig, aangezien de 'crisis' er alleen maar langer door aanhoudt.
Mijn leven verloopt deze week via een heel andere orde. Samen met mijn oudste zoon ben ik naar Oostenrijk getogen om veel te gaan wandelen. We zijn gestationeerd in Innsbruck en volledig omringt door bergen met besneeuwde toppen. Vanavond zijn we al even op verkenning geweest en hebben al een stukje gelopen. Helaas werd het al snel te donker op verder te lopen aangezien we ook de rest van de week nog graag op twee benen willen staan en niet als gevallenen huiswaarts willen keren.
Morgen gaat het echte werk beginnen. We hebben al een route van een kleine 10 kilometer gevonden. Normaal een peulenschil, maar hier zit een stijging van 1000 meter in. We beginnen op ruim 900 meter en hopen uit te komen op bijna 2000 meter. Dat wordt hijgen, puffen en ploeteren, maar we hebben er zin in. Als we dit voor elkaar krijgen, laat dan de 7 heuvelenweg maar weer komen deze zomer.
Nu eerst maar eens een beetje slapen. De wekker ging vanmorgen om 4 uur, dus het kan zo langzaamaan wel. En morgen hopelijk weer fris de bergen in, fier overeind wel te verstaan.
Helaas vielen dit weekend veel mensen letterlijk dwars door twee treinen heen. Over stoelen en door gangpaden. Een stoptrein en intercity botsten op elkaar bij Amsterdam, frontaal. De geluiden zijn dat een van de machinisten een rood sein over het hoofd heeft gezien. Waarom gaat er op een modern spoor als het Nederlandse dan niet onmiddellijk een alarm af of valt spontaan de stroom uit. Op ons spoorwegennet rijden zoveel treinen dat dit soort zaken niet voor mag komen. Helaas zijn er veel gewonden en zelfs al een dode te betreuren. Tragisch.
Gevallen op een andere manier is het Nederlandse kabinet. Na zeven weken ploeteren en bezuinigingsvoorstellen trok meneer Wilders de stekker eruit. Hij had al zo'n beetje alles gekregen wat hij hebben wilde, maar hij ging voor de jackpot. Niet zo slim. Dus mocht Mark Rutte naar de koningin om zijn ontslag aan te bieden. Dat zal hij niet leuk gevonden hebben, want hij wilde de klus graag klaren.
Persoonlijk was ik geen groot fan van dit kabinet en doet dan ook niet echt zeer dat het gevallen is. Of het internationaal gezien goed is voor Nederland valt echter zeer te betwijfelen. Dat er bezuinigd moet worden staat vast. Dit zal nu ernstige vertraging oplopen en dat gaat het land veel geld kosten, ook internationaal gezien. Het lijkt erop dat we zelfs afgewaardeerd kunnen worden door de financiele waakhonden waardoor de rente op staatsleningen oploopt. Niet prettig, aangezien de 'crisis' er alleen maar langer door aanhoudt.
Mijn leven verloopt deze week via een heel andere orde. Samen met mijn oudste zoon ben ik naar Oostenrijk getogen om veel te gaan wandelen. We zijn gestationeerd in Innsbruck en volledig omringt door bergen met besneeuwde toppen. Vanavond zijn we al even op verkenning geweest en hebben al een stukje gelopen. Helaas werd het al snel te donker op verder te lopen aangezien we ook de rest van de week nog graag op twee benen willen staan en niet als gevallenen huiswaarts willen keren.
Morgen gaat het echte werk beginnen. We hebben al een route van een kleine 10 kilometer gevonden. Normaal een peulenschil, maar hier zit een stijging van 1000 meter in. We beginnen op ruim 900 meter en hopen uit te komen op bijna 2000 meter. Dat wordt hijgen, puffen en ploeteren, maar we hebben er zin in. Als we dit voor elkaar krijgen, laat dan de 7 heuvelenweg maar weer komen deze zomer.
Nu eerst maar eens een beetje slapen. De wekker ging vanmorgen om 4 uur, dus het kan zo langzaamaan wel. En morgen hopelijk weer fris de bergen in, fier overeind wel te verstaan.
maandag 9 april 2012
Mooi Paasweekeinde
Donderdagavond mocht ik ongegeneerd genieten van de Passion op de televisie. Danny de Munk als Jezus en Berget Lewis als Maria is natuurlijk even wennen, maar ik moet toegeven dat ik het een hele mooie productie vond, met voor mij als absoluut hoogtepunt het verraad dat in een prachtig duet verwoord werd. Ook de 'herrezen' Jezus boven op de Erasmusbrug was een sublieme vondst. Een mooie manier om het paasverhaal in een modern jasje aan het publiek te tonen.
Vrijdagavond zocht ik al op tijd mijn bed op. De volgende dag ging de wekker namelijk al om kwart voor vijf. Het was de dag van het jaarlijkse jeugdcongres voor de jongeren van de kerk. Ik had me als 'oude man' laten strikken voor de commissie die dit congres voorbereidt. In eerste instantie voelde ik me volkomen wereldvreemd en dacht ik dat ik een grote fout gemaakt had door in deze commissie zitting te nemen. Er werd met zoveel gemak over technische zaken en het maken van presentaties gesproken dat ik iedereen bij voorbaat kwijt was. Gelukkig was er nog een enkeling (van mijn leeftijd) die er net als ik niets van snapte. Uiteindelijk was het erg leuk om zo'n congres vorm te zien krijgen. De dag zelf was super. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in de weer zijn, mensen ontvangen en wegwijs maken, kleine probleempjes helpen oplossen en merken dat de meeste zaken zo ongeveer verlopen als we het in gedachten hadden. Helaas heb ik niet heel veel van de sfeer in de zaal meegekregen, maar de geluiden die ik opving waren overwegend positief. Zelf mocht ik met enkele kanjers backstage werken en dat was vele malen leuker dan ik het me had voorgesteld. Uiteindelijk mocht ik na een lange dag, rond half twee 's nachts moe maar voldaan mijn bed weer opzoeken. Respect voor de landelijke jeugdleider die deze heksenketel al tien jaar volhoudt.
Eerste paasdag was (na een beetje uitslapen) een heerlijke dag thuis met in de middag een zelfbereidde high-tea aan onze eigen etenstafel. De jongens waren thuis. Dochterlief moest helaas werken. Sandra had nog een mooie uitzending gevonden van Gert van de Vijver. Deze man is een ware zandkunstenaar. Terwijl het paasverhaal verteld en gezongen werd, maakte hij het verhaal zichtbaar met zijn zandtekeningen, prachtig. Later op de dag nog een ouderwets spelletje triviant, een mooie dag.
Vandaag heerlijk rustig thuis op de bank met het boek van Bram Moszkowicz. Ik heb het al uit! De man schrijft zoals hij spreekt, nauwkeurig en innemend. Het boek is bij vlagen humoristisch, ontroerend, inspirerend, kritisch en open. Moszkowicz vertelt precies wat hij kwijt wil, niet teveel en niet te weinig. Af en toe is hij weinig vleiend over de journalistiek en bij vlagen ronduit kritisch over de rechterlijke macht. Wanneer hij over zijn vader spreekt is dat liefdevol en met passie. Na de hel te hebben meegemaakt in Auschwitz, heeft deze man aan zijn kinderen meegegeven dat niemand absoluut slecht is. Bram geeft toe dat hij met dit standpunt worstelt als het aankomt op oorlogsmisdadigers. Ik heb het boek bijna in een adem uitgelezen. Het blijft een intrigerende persoon.
Morgen maar weer aan het werk na twee dagen rustig aan gedaan te hebben. Ook mooi.
Vrijdagavond zocht ik al op tijd mijn bed op. De volgende dag ging de wekker namelijk al om kwart voor vijf. Het was de dag van het jaarlijkse jeugdcongres voor de jongeren van de kerk. Ik had me als 'oude man' laten strikken voor de commissie die dit congres voorbereidt. In eerste instantie voelde ik me volkomen wereldvreemd en dacht ik dat ik een grote fout gemaakt had door in deze commissie zitting te nemen. Er werd met zoveel gemak over technische zaken en het maken van presentaties gesproken dat ik iedereen bij voorbaat kwijt was. Gelukkig was er nog een enkeling (van mijn leeftijd) die er net als ik niets van snapte. Uiteindelijk was het erg leuk om zo'n congres vorm te zien krijgen. De dag zelf was super. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in de weer zijn, mensen ontvangen en wegwijs maken, kleine probleempjes helpen oplossen en merken dat de meeste zaken zo ongeveer verlopen als we het in gedachten hadden. Helaas heb ik niet heel veel van de sfeer in de zaal meegekregen, maar de geluiden die ik opving waren overwegend positief. Zelf mocht ik met enkele kanjers backstage werken en dat was vele malen leuker dan ik het me had voorgesteld. Uiteindelijk mocht ik na een lange dag, rond half twee 's nachts moe maar voldaan mijn bed weer opzoeken. Respect voor de landelijke jeugdleider die deze heksenketel al tien jaar volhoudt.
Eerste paasdag was (na een beetje uitslapen) een heerlijke dag thuis met in de middag een zelfbereidde high-tea aan onze eigen etenstafel. De jongens waren thuis. Dochterlief moest helaas werken. Sandra had nog een mooie uitzending gevonden van Gert van de Vijver. Deze man is een ware zandkunstenaar. Terwijl het paasverhaal verteld en gezongen werd, maakte hij het verhaal zichtbaar met zijn zandtekeningen, prachtig. Later op de dag nog een ouderwets spelletje triviant, een mooie dag.
Vandaag heerlijk rustig thuis op de bank met het boek van Bram Moszkowicz. Ik heb het al uit! De man schrijft zoals hij spreekt, nauwkeurig en innemend. Het boek is bij vlagen humoristisch, ontroerend, inspirerend, kritisch en open. Moszkowicz vertelt precies wat hij kwijt wil, niet teveel en niet te weinig. Af en toe is hij weinig vleiend over de journalistiek en bij vlagen ronduit kritisch over de rechterlijke macht. Wanneer hij over zijn vader spreekt is dat liefdevol en met passie. Na de hel te hebben meegemaakt in Auschwitz, heeft deze man aan zijn kinderen meegegeven dat niemand absoluut slecht is. Bram geeft toe dat hij met dit standpunt worstelt als het aankomt op oorlogsmisdadigers. Ik heb het boek bijna in een adem uitgelezen. Het blijft een intrigerende persoon.
Morgen maar weer aan het werk na twee dagen rustig aan gedaan te hebben. Ook mooi.
vrijdag 30 maart 2012
Waar moet het naartoe?
Praten
De onderhandelaars van PVV, VVD en CDA praten weer volop met elkaar. Wat gebeurde er woensdag toen Geert Wilders de stekker uit het proces wilde trekken? Is een nachtje lekker slapen dan zo verkwikkend dat je de volgende dag met goede moed op heel andere gedachten kunt komen? Heeft zijn partner hem in het oor gefluisterd dat hij toch maar door moet gaan? Was het de arm van Mark Rutte die kameraadschappelijk om zijn schouder werd gelegd waardoor hij toch weer een beetje smolt? Was het een toneelstukje? Of zijn het gewoon de kille cijfers die hem gevangen houden op de plek waar hij nu is? De PVV daalt in de peilingen, wat mij betreft nog veel te langzaam, maar goed het daalt. Is het de angst voor het, in de ogen van Wilders, linkse gevaar?
Ongetwijfeld zal er in politiek Den Haag gezwaaid worden met logische verklaringen en vindt men weer eens dat er niets aan de hand was.
Nederland verkeert in zwaar weer. Er moet bezuinigd worden en hoe. De gesprekken zijn weer opgestart en het lijkt mij waarschijnlijk dat de regeringspartijen er uiteindelijk wel uit zullen komen met elkaar. Niemand van hen wil namelijk nieuwe verkiezingen. Uiteraard is de verklaring dat dit niet in het belang van het land is en daar hebben ze gelijk in, denk ik. Tegelijk vrezen ze allen zetels te verliezen als er nu verkiezingen komen.
Wat mij betreft hoeft dit kabinet niet nog heel lang aan te blijven. Het is een kabinet van rouwdouwers en met veel spierballentaal. Intussen wordt er bezuinigd op plekken waar je het niet zou verwachten. Maar ja, kan het anders? Dat is een vraag die mijn lekenverstand niet zo makkelijk kan beantwoorden.
Wat zou er gebeuren als Roemer en Samsom het land gaan leiden? Waarschijnlijk zal het er dan in eerste instantie weer een stuk socialer aan toe gaan. Maar is dat op de lange termijn houdbaar? Komen we dan niet gigantisch in de knoop op het internationale vlak? Mopperen kan ik, net als velen met mij, als de beste, maar heb ik ook oplossingen? Helaas niet. We zullen het voorlopig dus maar moeten nemen zoals het komt en er het beste van hopen.
Pleiten
Deze week kwam het boek van Bram Moszkowicz uit, 'Liever rechtop sterven dan op je knieen leven'. Een interessante figuur is hij zeker. Iemand met een vlotte babbel, een uitstekende strafpleiter en een immer tot in de puntjes verzorgde verschijning. Ik denk dat ik wel een exemplaar van zijn boek zal aanschaffen. Wat mensen ook over hem denken en zeggen, waarschijnlijk kan niemand ontkennen dat hij een persoon is die zich in de kijker werkt en een interessante verschijning is. Ik ben benieuwd of zijn boek net zo sprankelend is als de persoon Moszkowicz. Later wellicht meer.
Passie
Volgende week is het Pasen. In de week voor Pasen wordt het paasverhaal opnieuw op spectaculaire wijze uitgebeeld. Na het succes in Gouda is nu Rotterdam aan de beurt. Vorig jaar heb ik het op de televisie gevolgd en moet zeggen dat ik toch wel enigszins onder de indruk was. Hoewel het een heel spektakel was, leek het toch integer gebracht. Deze keer moet het nog spectaculairder worden in de Maasstad. De vraag is of je jezelf op die manier niet overspeelt. We mogen namelijk niet vergeten wat er allemaal achter het spektakel schuilgaat. Een mens die zichzelf opoffert voor andere mensen. Hopelijk blijft dat deel van het verhaal fier overeind. Ik verwacht dat ik donderdag toch weer voor de buis zal zitten om het te volgen, zo nieuwsgierig ben ik wel. Op naar Pasen, feest van vergeving en nieuw leven. Feest van dankbaarheid en hoop. Allemaal goede en gezegende paasdagen gewenst.
De onderhandelaars van PVV, VVD en CDA praten weer volop met elkaar. Wat gebeurde er woensdag toen Geert Wilders de stekker uit het proces wilde trekken? Is een nachtje lekker slapen dan zo verkwikkend dat je de volgende dag met goede moed op heel andere gedachten kunt komen? Heeft zijn partner hem in het oor gefluisterd dat hij toch maar door moet gaan? Was het de arm van Mark Rutte die kameraadschappelijk om zijn schouder werd gelegd waardoor hij toch weer een beetje smolt? Was het een toneelstukje? Of zijn het gewoon de kille cijfers die hem gevangen houden op de plek waar hij nu is? De PVV daalt in de peilingen, wat mij betreft nog veel te langzaam, maar goed het daalt. Is het de angst voor het, in de ogen van Wilders, linkse gevaar?
Ongetwijfeld zal er in politiek Den Haag gezwaaid worden met logische verklaringen en vindt men weer eens dat er niets aan de hand was.
Nederland verkeert in zwaar weer. Er moet bezuinigd worden en hoe. De gesprekken zijn weer opgestart en het lijkt mij waarschijnlijk dat de regeringspartijen er uiteindelijk wel uit zullen komen met elkaar. Niemand van hen wil namelijk nieuwe verkiezingen. Uiteraard is de verklaring dat dit niet in het belang van het land is en daar hebben ze gelijk in, denk ik. Tegelijk vrezen ze allen zetels te verliezen als er nu verkiezingen komen.
Wat mij betreft hoeft dit kabinet niet nog heel lang aan te blijven. Het is een kabinet van rouwdouwers en met veel spierballentaal. Intussen wordt er bezuinigd op plekken waar je het niet zou verwachten. Maar ja, kan het anders? Dat is een vraag die mijn lekenverstand niet zo makkelijk kan beantwoorden.
Wat zou er gebeuren als Roemer en Samsom het land gaan leiden? Waarschijnlijk zal het er dan in eerste instantie weer een stuk socialer aan toe gaan. Maar is dat op de lange termijn houdbaar? Komen we dan niet gigantisch in de knoop op het internationale vlak? Mopperen kan ik, net als velen met mij, als de beste, maar heb ik ook oplossingen? Helaas niet. We zullen het voorlopig dus maar moeten nemen zoals het komt en er het beste van hopen.
Pleiten
Deze week kwam het boek van Bram Moszkowicz uit, 'Liever rechtop sterven dan op je knieen leven'. Een interessante figuur is hij zeker. Iemand met een vlotte babbel, een uitstekende strafpleiter en een immer tot in de puntjes verzorgde verschijning. Ik denk dat ik wel een exemplaar van zijn boek zal aanschaffen. Wat mensen ook over hem denken en zeggen, waarschijnlijk kan niemand ontkennen dat hij een persoon is die zich in de kijker werkt en een interessante verschijning is. Ik ben benieuwd of zijn boek net zo sprankelend is als de persoon Moszkowicz. Later wellicht meer.
Passie
Volgende week is het Pasen. In de week voor Pasen wordt het paasverhaal opnieuw op spectaculaire wijze uitgebeeld. Na het succes in Gouda is nu Rotterdam aan de beurt. Vorig jaar heb ik het op de televisie gevolgd en moet zeggen dat ik toch wel enigszins onder de indruk was. Hoewel het een heel spektakel was, leek het toch integer gebracht. Deze keer moet het nog spectaculairder worden in de Maasstad. De vraag is of je jezelf op die manier niet overspeelt. We mogen namelijk niet vergeten wat er allemaal achter het spektakel schuilgaat. Een mens die zichzelf opoffert voor andere mensen. Hopelijk blijft dat deel van het verhaal fier overeind. Ik verwacht dat ik donderdag toch weer voor de buis zal zitten om het te volgen, zo nieuwsgierig ben ik wel. Op naar Pasen, feest van vergeving en nieuw leven. Feest van dankbaarheid en hoop. Allemaal goede en gezegende paasdagen gewenst.
zondag 18 maart 2012
Peetje van het geitenpad
Een paar minuten geleden las ik de laatste bladzijden van 'Ravelli, de vliegenvanger'. Een prachtig boek over het leven van Peter Wanders. Peter groeit op als kleintje in een flink gezin, samen met zijn buurmeisje Loes. Ze zijn onafscheidelijk en wonen aan het geitenpad in Limburg. Peter en Loes zijn een setje vanaf hun geboorte. Ze ondernemen dingen met elkaar die nog niet bij zulke jonge kinderen passen.
Maar Peter is voorbestemd om naar het klooster te gaan. "Hou je ogen gericht op God en je gulp gesloten," vertrouwde zijn moeder hem toe. Het eerste lukt maar matig en het tweede zeker niet. In het klooster ontmoet Peter Andreas en zij worden intieme vrienden.
Beide worden ze het seminarie uitgeknikkerd en Peter begint aan een leven dat hij nooit voor mogelijk had gehouden. Hij kent armoede en rijkdom, blijdschap en verdriet. Hij gaat door het leven als vliegenvanger, als artiest, als dandy, hoerenloper, bedelaar, charlatan. Met andere woorden: zijn leven is nooit saai.
Maar de oorlog heeft diepe wonden geslagen in het hart van Peter, die in Italie beter bekend is als Conte Paulo Ravelli d'Ollande.
Naarmate de jaren vorderen krijgt hij steeds meer wroeging en vraagt zich af hoe het zit met God en waar Loes en Andreas gebleven zijn. Hij start een zoektocht, op zoek naar oude geliefden. Een prachtig en ontroerend verhaal van een charmeur en babbelaar, die in de oorlog zijn sporen verdient, maar blijft zitten met post traumatische stress. Er zijn periodes in zijn leven dat het nogal leeg en nutteloos lijkt, maar Peter Wanders is een man met diepe gronden. In het boek ook het verhaal van een kerk die de plek van God inneemt en daar zelf, zoals helaas zo vaak, niet ongeschonden uitkomt. Een mooi boek waarbij gebruik gemaakt is van ware feiten.
Het leven kan mensen vormen op manieren die we niet gewenst hadden. Het kan een loopje met ons nemen omdat we onze gedachten niet kunnen uitschakelen. Dan is het te begrijpen dat er mensen zijn die daar niet mee om kunnen gaan. Ik ben dankbaar dat mijn leven tot nu toe niet zo'n mallemolen is geweest als het leven van Peter Wanders.
Gisteren was ik in de gelegenheid om twee kerkdiensten te leiden. Eerst in Tilburg en daarna in Zoetermeer. Het begon aardig op werken te lijken. In Tilburg kom ik regelmatig en weet ik wat ik kan verwachten. Ik ken de manier van zingen en muziek maken, ik ken het verloop van de dienst en weet dat ik meestal pas na 12 uur aan de beurt kom om mijn zegje te doen. Een leuke gemeente waar men er met elkaar iets goeds van probeert te maken. Meestal lukt dat heel aardig en hopelijk zal dat ook nog lang zo blijven.
In Zoetermeer mocht ik voor het eerst aanschuiven in het leerhuis Ark. Een leuke groep waar men (in ieder geval gisteren) in een soort serene rust van muziek kan genieten, waar de spreker een inleiding geeft, vervolgens wordt voorzien van koffie en iets lekkers, om vervolgens bevraagd te worden naar aanleiding van de overdenking. Een genot om mee te maken. Ik ervoer een diversiteit aan meningen en vragen en een enorm respect voor elkaars mening. Wat een zaligheid en wat kan de kerk in het algemeen daar veel van leren. Als christenen door de geschiedenis heen net zoveel respect aan elkaar hadden betoond, dan zou de wereld er wellicht anders uitzien vandaag.
Ik ben blij met een kerk waar men ruimte biedt aan elkaar. Waar je het recht hebt om conservatief of liberaal te zijn (om maar een paar beladen termen te gebruiken) zonder dat je daar op wordt aangevallen. Het is mijn hoop dat mijn kerk (en de kerk in het algemeen) mensen niet afrekent omdat ze af en toe buiten de lijnen denken. Ik hoop dat die mensen juist gekoesterd worden en voluit een plek in het huis van God mogen vinden. Geen veroordeling, berisping en belediging, maar respect, vertrouwen, acceptatie en liefde, dat is waar we met elkaar naar moeten streven.
Bijna zou ik deze blog willen beeindigen met 'Amen', maar dat doe ik toch maar niet. Geniet van het leven dat God ons gegeven heeft en maak je keuzes in wijsheid. Laat ik de woorden van de moeder van Peetje hier maar niet herhalen. Een fijne week gewenst allemaal.
Maar Peter is voorbestemd om naar het klooster te gaan. "Hou je ogen gericht op God en je gulp gesloten," vertrouwde zijn moeder hem toe. Het eerste lukt maar matig en het tweede zeker niet. In het klooster ontmoet Peter Andreas en zij worden intieme vrienden.
Beide worden ze het seminarie uitgeknikkerd en Peter begint aan een leven dat hij nooit voor mogelijk had gehouden. Hij kent armoede en rijkdom, blijdschap en verdriet. Hij gaat door het leven als vliegenvanger, als artiest, als dandy, hoerenloper, bedelaar, charlatan. Met andere woorden: zijn leven is nooit saai.
Maar de oorlog heeft diepe wonden geslagen in het hart van Peter, die in Italie beter bekend is als Conte Paulo Ravelli d'Ollande.
Naarmate de jaren vorderen krijgt hij steeds meer wroeging en vraagt zich af hoe het zit met God en waar Loes en Andreas gebleven zijn. Hij start een zoektocht, op zoek naar oude geliefden. Een prachtig en ontroerend verhaal van een charmeur en babbelaar, die in de oorlog zijn sporen verdient, maar blijft zitten met post traumatische stress. Er zijn periodes in zijn leven dat het nogal leeg en nutteloos lijkt, maar Peter Wanders is een man met diepe gronden. In het boek ook het verhaal van een kerk die de plek van God inneemt en daar zelf, zoals helaas zo vaak, niet ongeschonden uitkomt. Een mooi boek waarbij gebruik gemaakt is van ware feiten.
Het leven kan mensen vormen op manieren die we niet gewenst hadden. Het kan een loopje met ons nemen omdat we onze gedachten niet kunnen uitschakelen. Dan is het te begrijpen dat er mensen zijn die daar niet mee om kunnen gaan. Ik ben dankbaar dat mijn leven tot nu toe niet zo'n mallemolen is geweest als het leven van Peter Wanders.
Gisteren was ik in de gelegenheid om twee kerkdiensten te leiden. Eerst in Tilburg en daarna in Zoetermeer. Het begon aardig op werken te lijken. In Tilburg kom ik regelmatig en weet ik wat ik kan verwachten. Ik ken de manier van zingen en muziek maken, ik ken het verloop van de dienst en weet dat ik meestal pas na 12 uur aan de beurt kom om mijn zegje te doen. Een leuke gemeente waar men er met elkaar iets goeds van probeert te maken. Meestal lukt dat heel aardig en hopelijk zal dat ook nog lang zo blijven.
In Zoetermeer mocht ik voor het eerst aanschuiven in het leerhuis Ark. Een leuke groep waar men (in ieder geval gisteren) in een soort serene rust van muziek kan genieten, waar de spreker een inleiding geeft, vervolgens wordt voorzien van koffie en iets lekkers, om vervolgens bevraagd te worden naar aanleiding van de overdenking. Een genot om mee te maken. Ik ervoer een diversiteit aan meningen en vragen en een enorm respect voor elkaars mening. Wat een zaligheid en wat kan de kerk in het algemeen daar veel van leren. Als christenen door de geschiedenis heen net zoveel respect aan elkaar hadden betoond, dan zou de wereld er wellicht anders uitzien vandaag.
Ik ben blij met een kerk waar men ruimte biedt aan elkaar. Waar je het recht hebt om conservatief of liberaal te zijn (om maar een paar beladen termen te gebruiken) zonder dat je daar op wordt aangevallen. Het is mijn hoop dat mijn kerk (en de kerk in het algemeen) mensen niet afrekent omdat ze af en toe buiten de lijnen denken. Ik hoop dat die mensen juist gekoesterd worden en voluit een plek in het huis van God mogen vinden. Geen veroordeling, berisping en belediging, maar respect, vertrouwen, acceptatie en liefde, dat is waar we met elkaar naar moeten streven.
Bijna zou ik deze blog willen beeindigen met 'Amen', maar dat doe ik toch maar niet. Geniet van het leven dat God ons gegeven heeft en maak je keuzes in wijsheid. Laat ik de woorden van de moeder van Peetje hier maar niet herhalen. Een fijne week gewenst allemaal.
vrijdag 9 maart 2012
Bijna lente
De donkere dagen na Kerst zijn bijna verleden tijd. 's Morgens bij het opstaan schijnt het licht weer door de ramen en ook 's avonds bij vertrek naar vergaderingen of anderssoortige afspraken is het weer mogelijk om even naar het thuisfront te zwaaien bij het wegrijden.
Ik geloof niet dat ik erg veel last heb gehad van een winterdip, maar ik moet toegeven dat het lengen van de dagen me zeer gelegen komt. Het is weer lang genoeg donker geweest.
Zelfs de aangifte inkomstenbelasting kan mij niet van mijn voorjaarsgeluk afbrengen. Uiteraard mag er weer (fors) bijbetaald worden, maar dit is een jaarlijks mantra waar goed rekening mee gehouden wordt. Dat de aanslag voor de zorgverzekeringswet dit jaar door de 'wijze dames en heren' in Den Haag met maar liefst 500 euro verhoogd is, is overigens wel een flinke tegenvaller.
Deze week geen wandeling maar wel diverse interessante afspraken. Eerst op zondagavond een ledenvergadering in Eindhoven. Deze werd helaas zeer slecht bezocht. We zullen ons moeten beraden op de zin van dergelijke vergaderingen of, misschien beter, op de aantrekkelijkheid van zulke bijeenkomsten. Wellicht zal de opzet moeten veranderen, of het vergadermoment anders gekozen. We gaan er eens over nadenken.
Daarna op maandag een bijbelstudie bij een doopkandidaat. Altijd leuk om positief en constructief met mensen ergens naartoe te werken. Gedurende de dag was ik al bezig geweest met enkele huiselijke zaken en het lezen van werkgerelateerd materiaal, het maken van verslagen en andere administratieve zaken.
De dinsdag stond in het teken van vergaderen. Eerst 's morgens nog wat lees - en computerwerk verricht en vervolgens naar Huis ter Heide voor een redactievergadering van 'Contact', het kwartaalblad van ESDA. Aansluitend een kort overleg voor schrijfcursus 2, waar onder de bezielende leiding van Lydia Lijkendijk hopelijk weer veel geleerd en gelachen zal worden. Er zit trouwens wel een onderdeel in waar ik minder blij mee ben. We gaan mensen interviewen. Daar heb ik een verschrikkelijke hekel aan, maar ja, het zit nu eenmaal in het pakket dus het moet maar. Hierna nog een ouderlingenoverleg in Eindhoven waar we weer op een gemoedelijke manier de gang van zaken in de gemeente konden laten passeren.
De woensdagochtend is gereserveerd voor een gezellig bakje koffie met Sandra, in de stad. Daarna zou ik twee afspraken hebben in Heerlen en Eindhoven, maar die gingen allebei niet door. Dat gaf ruimschoots de gelegenheid om verder te gaan met leeswerk en andere administratieve zaken. En laten we eerlijk zijn, eens een dagje en vooral ook avond thuis, is helemaal niet verkeerd.
De donderdag werd besteed aan boodschappen doen, verslagen schrijven, leeswerk en een overleg in Tilburg. En passant kreeg ik op weg naar huis de winst bij FC Twente en de bedroevende tussenstand voor PSV mee. Achteraf gezien valt de schade nog enigszins mee met 4-2 en mocht ook AZ de winst pakken.
Vandaag heb ik alweer een verslag geschreven, het e-mailverkeer verwerkt en (bijna) een blog geschreven. Er ligt nog leeswerk en diverse preekvoorbereidingen op me te wachten. Voor een deel zal dat vandaag verwerkt worden, maar gelukkig is er ook volgende week nog tijd om daar mee verder te gaan.
Morgen een dienst in Eindhoven met aansluitend een middagprogramma. De zon schijnt, het leven is mooi. Nu eerst koffie.
Ik geloof niet dat ik erg veel last heb gehad van een winterdip, maar ik moet toegeven dat het lengen van de dagen me zeer gelegen komt. Het is weer lang genoeg donker geweest.
Zelfs de aangifte inkomstenbelasting kan mij niet van mijn voorjaarsgeluk afbrengen. Uiteraard mag er weer (fors) bijbetaald worden, maar dit is een jaarlijks mantra waar goed rekening mee gehouden wordt. Dat de aanslag voor de zorgverzekeringswet dit jaar door de 'wijze dames en heren' in Den Haag met maar liefst 500 euro verhoogd is, is overigens wel een flinke tegenvaller.
Deze week geen wandeling maar wel diverse interessante afspraken. Eerst op zondagavond een ledenvergadering in Eindhoven. Deze werd helaas zeer slecht bezocht. We zullen ons moeten beraden op de zin van dergelijke vergaderingen of, misschien beter, op de aantrekkelijkheid van zulke bijeenkomsten. Wellicht zal de opzet moeten veranderen, of het vergadermoment anders gekozen. We gaan er eens over nadenken.
Daarna op maandag een bijbelstudie bij een doopkandidaat. Altijd leuk om positief en constructief met mensen ergens naartoe te werken. Gedurende de dag was ik al bezig geweest met enkele huiselijke zaken en het lezen van werkgerelateerd materiaal, het maken van verslagen en andere administratieve zaken.
De dinsdag stond in het teken van vergaderen. Eerst 's morgens nog wat lees - en computerwerk verricht en vervolgens naar Huis ter Heide voor een redactievergadering van 'Contact', het kwartaalblad van ESDA. Aansluitend een kort overleg voor schrijfcursus 2, waar onder de bezielende leiding van Lydia Lijkendijk hopelijk weer veel geleerd en gelachen zal worden. Er zit trouwens wel een onderdeel in waar ik minder blij mee ben. We gaan mensen interviewen. Daar heb ik een verschrikkelijke hekel aan, maar ja, het zit nu eenmaal in het pakket dus het moet maar. Hierna nog een ouderlingenoverleg in Eindhoven waar we weer op een gemoedelijke manier de gang van zaken in de gemeente konden laten passeren.
De woensdagochtend is gereserveerd voor een gezellig bakje koffie met Sandra, in de stad. Daarna zou ik twee afspraken hebben in Heerlen en Eindhoven, maar die gingen allebei niet door. Dat gaf ruimschoots de gelegenheid om verder te gaan met leeswerk en andere administratieve zaken. En laten we eerlijk zijn, eens een dagje en vooral ook avond thuis, is helemaal niet verkeerd.
De donderdag werd besteed aan boodschappen doen, verslagen schrijven, leeswerk en een overleg in Tilburg. En passant kreeg ik op weg naar huis de winst bij FC Twente en de bedroevende tussenstand voor PSV mee. Achteraf gezien valt de schade nog enigszins mee met 4-2 en mocht ook AZ de winst pakken.
Vandaag heb ik alweer een verslag geschreven, het e-mailverkeer verwerkt en (bijna) een blog geschreven. Er ligt nog leeswerk en diverse preekvoorbereidingen op me te wachten. Voor een deel zal dat vandaag verwerkt worden, maar gelukkig is er ook volgende week nog tijd om daar mee verder te gaan.
Morgen een dienst in Eindhoven met aansluitend een middagprogramma. De zon schijnt, het leven is mooi. Nu eerst koffie.
vrijdag 24 februari 2012
Expositie
Vanmorgen al op tijd afgereisd naar Zeewolde om de solo expositie van Aafje Bruinsma te bekijken. Erg leuk. We hebben genoten van de afwisseling aan portretten en gebruikte materialen. Soms waren de schilderijen verfijnd en precies, de andere keer ruwer en meer geschetst. De ene keer met olieverf, de andere keer met acryl, potlood of houtskool. Mensen, poppen, fruit, het hangt er allemaal. Bedankt Aafje voor een mooie expositie en de uitleg die je er hier en daar bij gegeven hebt.
Daarna nog even lekker bijgepraat onder het genot van een kopje koffie met iets lekkers (uiteraard) en een kom soep. Zomaar op een doordeweekse vrijdag een gezellig uitje met aangenaam gezelschap. Ach, het huis is toch al aan kant. Gisteren kregen we na lange tijd weer eens kijkers voor het huis, maar die waren alweer snel weg. Voldeed niet aan de eisen. Helder. Maar het betekende wel dat de wekelijkse opruim- en schoonmaakronde al achter de rug was.
Op de terugweg vernamen we op de autoradio het zorgelijke nieuws over prins Friso. Opnieuw een familie met zorgen en verdriet. Dan kan je je alleen maar vastklampen aan het kleine beetje hoop dat er nog is op een redelijk herstel. Ik wens de koninklijke familie van harte sterkte in deze moeilijke tijden en wens hen veel zegen toe.
Samen met collega Silbert zijn er deze week weer diverse interessante afspraken afgewerkt. Silbert is een prima nieuwe aanwinst als collega en ik ben blij met de samenwerking tot nu toe. Alweer bijna een jaar werken we nu samen en dat went snel. Ruim 20 jaar heb ik solo gewerkt, maar kan me nu bijna niet meer voorstellen hoe dat was. Heerlijk om samen in de auto nog een beetje te kunnen sparren, te lachen en hier en daar wat frustraties te delen om daar vervolgens ook hartelijk om te gieren.
Ook volgende week staan er weer enkele leuke afspraken op het menu. Momenteel zijn we bezig om onze bestuursleden in Eindhoven en Tilburg met een bezoekje te vereren. Dit gaat tussen de bedrijven door want het andere werk gaat ook gewoon door. Maar het is erg leuk om mensen met wie je in vergaderingen samenwerkt ook in de huiselijke sfeer te ontmoeten.
Afgelopen week waren er ook enkele irritatiemomentjes (uiteraard) die enig roet in het eten gooiden, maar uiteindelijk mag dat de pret van het werkzame leven niet drukken. Af en toe moet er enige oppositie of tegenslag zijn om een mens bij de les te houden.
Morgen wordt een rustige dag met een preekbeurt in Ede. Het gaat er daar meestal gemoedelijk aan toe. Eerst preken en dan erover napraten. Dat is me de laatste keer prima bevallen, dus ook morgen zal het wel weer loslopen. En dan later dit weekend maar eens met Patrick om de tafel om een vakantieplek uit te zoeken. Eind april hopen vader en zoon een weekje weg te gaan richting de Oostenrijkse bergen om veel samen te wandelen. Mooie training voor de 4daagse.
Maar eerst straks weer eens verder met de dikke pil over Congo. Het schiet op, maar ik verwacht niet dat ik hem dit weekend al uit krijg. Wat een toestanden heeft de bevolking van dat land meegemaakt en nog steeds. De Belgische overheersing, Mobutu, Kabila, uitbuiting door Rwanda en Oeganda. En nog laait de strijd regelmatig op. Van de koloniale tijd, via een dictatuur terechtkomen in diverse economische oorlogen. Ga er maar aan staan. Dan heb ik nog niets te mopperen als ik eens een jaartje geen inflatiecorrectie in mijn maandelijkse beloning zie.
Daarna nog even lekker bijgepraat onder het genot van een kopje koffie met iets lekkers (uiteraard) en een kom soep. Zomaar op een doordeweekse vrijdag een gezellig uitje met aangenaam gezelschap. Ach, het huis is toch al aan kant. Gisteren kregen we na lange tijd weer eens kijkers voor het huis, maar die waren alweer snel weg. Voldeed niet aan de eisen. Helder. Maar het betekende wel dat de wekelijkse opruim- en schoonmaakronde al achter de rug was.
Op de terugweg vernamen we op de autoradio het zorgelijke nieuws over prins Friso. Opnieuw een familie met zorgen en verdriet. Dan kan je je alleen maar vastklampen aan het kleine beetje hoop dat er nog is op een redelijk herstel. Ik wens de koninklijke familie van harte sterkte in deze moeilijke tijden en wens hen veel zegen toe.
Samen met collega Silbert zijn er deze week weer diverse interessante afspraken afgewerkt. Silbert is een prima nieuwe aanwinst als collega en ik ben blij met de samenwerking tot nu toe. Alweer bijna een jaar werken we nu samen en dat went snel. Ruim 20 jaar heb ik solo gewerkt, maar kan me nu bijna niet meer voorstellen hoe dat was. Heerlijk om samen in de auto nog een beetje te kunnen sparren, te lachen en hier en daar wat frustraties te delen om daar vervolgens ook hartelijk om te gieren.
Ook volgende week staan er weer enkele leuke afspraken op het menu. Momenteel zijn we bezig om onze bestuursleden in Eindhoven en Tilburg met een bezoekje te vereren. Dit gaat tussen de bedrijven door want het andere werk gaat ook gewoon door. Maar het is erg leuk om mensen met wie je in vergaderingen samenwerkt ook in de huiselijke sfeer te ontmoeten.
Afgelopen week waren er ook enkele irritatiemomentjes (uiteraard) die enig roet in het eten gooiden, maar uiteindelijk mag dat de pret van het werkzame leven niet drukken. Af en toe moet er enige oppositie of tegenslag zijn om een mens bij de les te houden.
Morgen wordt een rustige dag met een preekbeurt in Ede. Het gaat er daar meestal gemoedelijk aan toe. Eerst preken en dan erover napraten. Dat is me de laatste keer prima bevallen, dus ook morgen zal het wel weer loslopen. En dan later dit weekend maar eens met Patrick om de tafel om een vakantieplek uit te zoeken. Eind april hopen vader en zoon een weekje weg te gaan richting de Oostenrijkse bergen om veel samen te wandelen. Mooie training voor de 4daagse.
Maar eerst straks weer eens verder met de dikke pil over Congo. Het schiet op, maar ik verwacht niet dat ik hem dit weekend al uit krijg. Wat een toestanden heeft de bevolking van dat land meegemaakt en nog steeds. De Belgische overheersing, Mobutu, Kabila, uitbuiting door Rwanda en Oeganda. En nog laait de strijd regelmatig op. Van de koloniale tijd, via een dictatuur terechtkomen in diverse economische oorlogen. Ga er maar aan staan. Dan heb ik nog niets te mopperen als ik eens een jaartje geen inflatiecorrectie in mijn maandelijkse beloning zie.
vrijdag 10 februari 2012
Terug bij oude liefde
Nee, Sandra hoeft zich geen zorgen te maken. Na een uitstapje van ruim drie jaar met Volvo, ben ik weer terug bij Peugeot. Na vier keer eerder met veel plezier in een auto van dit merk te hebben gereden, staat nu nummer 5 voor de deur. Drie jaar oud en met 'slechts' 186.000 kilometers op de teller. Net lekker ingereden dus. Het is goed te merken dat dit exemplaar negen jaar jonger is dan de Volvo S40 waar ik me een aantal jaren in heb verplaatst. Je mag bijna een studie voor kerngeleerde volgen om alle symbolen op het dashboard te ontcijferen. En als je een instelling wilt veranderen heb je helemaal een stevige handleiding nodig. Maar, eerlijk is eerlijk, de auto rijdt fantastisch. Hopelijk kan ik de komende jaren weer vooruit.
De Volvo bleek een kapotte versnellingsbak te hebben. Na het verlies van de vijfde versnelling, bleef het ding twee dagen later steken in de derde. Ik kan je verzekeren dat dat niet prettig rijdt. Repareren werd een dure grap en dat was de hele auto niet meer waard. Een andere kopen was trouwens ook een dure grap, maar goed, hopelijk hoeft dat de eerste jaren niet opnieuw te gebeuren.
Vandaag mag ik nog even flink aan de slag met de overdenking voor morgen. Ik heb het thema wel, maar het verhaal nog niet, dus dat wordt nog even doorwerken.
De afgelopen dagen heb ik op afstand het elfstedennieuws gevolgd. Het bracht mooie herinneringen terug aan 1997. Niet zozeer omdat ik toen de toch geschaatst heb (ik op schaatsen? Laat me niet lachen), maar omdat wij destijds op ongeveer 100 meter van de finish woonden. We konden zo ons huis uit, over een paar bevroren slootjes en de voor het autoverkeer afgesloten Groningerstraatweg lopen, en daar lag de finish aan de Bonkefeart. Wat een happening. Plotseling blijken nuchtere Friezen te veranderen in enthousiastelingen en feestvierders (nuchter en enthousiast kunnen trouwens heel goed samengaan). Schitterend om een keer mee te maken. Het was op een zaterdag en aangezien dat de dag is dat wij normaal gesproken naar de kerk gaan, deden we dat die dag ook. Dat was nog een hele toer. Allerlei wegen waren afgesloten. En toen we 's middags thuis kwamen konden we uiteraard de auto nauwelijks kwijt omdat de hele straat volstond met auto's van toeristen. In de kerk hebben we die dag overigens de dienst gehouden in een bijzaaltje. Vanwege hen moverende redenen waren vele leden niet aanwezig ...
Dit jaar leek het feest even werkelijkheid te worden, maar uiteindelijk was de conclusie: 'It giet net oan.' Jammer, maar wel leuk dat we opnieuw konden zien hoe Fryslan opveert bij een mogelijk nieuwe editie van de tocht der tochten. Het is ze van harte gegund.
Vanmorgen in het nieuws het bericht dat een of andere zieke geest gisteren geprobeerd heeft om jonge meisjes zijn auto in te lokken in het Brabantse Oudenbosch. In een geval is dat ook gelukt, maar werd het meisje gelukkig na een uur weer afgezet. Wie doet zoiets? Hopelijk kan de persoon opgespoord en behandeld worden.
Ik kwam erachter dat mijn geduld nog even op de proef gesteld wordt. De inschrijving voor de 4daagse van Nijmegen is geopend en ik kan nog niet inschrijven. Omdat ik de tocht vorig jaar vroegtijdig heb afgeblazen, mag ik pas in de tweede ronde meedoen. Nog even geduld dus. In maart kan ik mijn naam laten noteren. En dan maar hopen dat dit evenement niet hoeft te worden afgelast in verband met smeltend asfalt ...
En nu aan de slag met die overdenking voor morgen.
De Volvo bleek een kapotte versnellingsbak te hebben. Na het verlies van de vijfde versnelling, bleef het ding twee dagen later steken in de derde. Ik kan je verzekeren dat dat niet prettig rijdt. Repareren werd een dure grap en dat was de hele auto niet meer waard. Een andere kopen was trouwens ook een dure grap, maar goed, hopelijk hoeft dat de eerste jaren niet opnieuw te gebeuren.
Vandaag mag ik nog even flink aan de slag met de overdenking voor morgen. Ik heb het thema wel, maar het verhaal nog niet, dus dat wordt nog even doorwerken.
De afgelopen dagen heb ik op afstand het elfstedennieuws gevolgd. Het bracht mooie herinneringen terug aan 1997. Niet zozeer omdat ik toen de toch geschaatst heb (ik op schaatsen? Laat me niet lachen), maar omdat wij destijds op ongeveer 100 meter van de finish woonden. We konden zo ons huis uit, over een paar bevroren slootjes en de voor het autoverkeer afgesloten Groningerstraatweg lopen, en daar lag de finish aan de Bonkefeart. Wat een happening. Plotseling blijken nuchtere Friezen te veranderen in enthousiastelingen en feestvierders (nuchter en enthousiast kunnen trouwens heel goed samengaan). Schitterend om een keer mee te maken. Het was op een zaterdag en aangezien dat de dag is dat wij normaal gesproken naar de kerk gaan, deden we dat die dag ook. Dat was nog een hele toer. Allerlei wegen waren afgesloten. En toen we 's middags thuis kwamen konden we uiteraard de auto nauwelijks kwijt omdat de hele straat volstond met auto's van toeristen. In de kerk hebben we die dag overigens de dienst gehouden in een bijzaaltje. Vanwege hen moverende redenen waren vele leden niet aanwezig ...
Dit jaar leek het feest even werkelijkheid te worden, maar uiteindelijk was de conclusie: 'It giet net oan.' Jammer, maar wel leuk dat we opnieuw konden zien hoe Fryslan opveert bij een mogelijk nieuwe editie van de tocht der tochten. Het is ze van harte gegund.
Vanmorgen in het nieuws het bericht dat een of andere zieke geest gisteren geprobeerd heeft om jonge meisjes zijn auto in te lokken in het Brabantse Oudenbosch. In een geval is dat ook gelukt, maar werd het meisje gelukkig na een uur weer afgezet. Wie doet zoiets? Hopelijk kan de persoon opgespoord en behandeld worden.
Ik kwam erachter dat mijn geduld nog even op de proef gesteld wordt. De inschrijving voor de 4daagse van Nijmegen is geopend en ik kan nog niet inschrijven. Omdat ik de tocht vorig jaar vroegtijdig heb afgeblazen, mag ik pas in de tweede ronde meedoen. Nog even geduld dus. In maart kan ik mijn naam laten noteren. En dan maar hopen dat dit evenement niet hoeft te worden afgelast in verband met smeltend asfalt ...
En nu aan de slag met die overdenking voor morgen.
maandag 30 januari 2012
Werken en lezen
Het is een drukke tijd met veel afspraken. Daarnaast enkele zaken om te overdenken en waar ik nog antwoord op moet geven. Weinig in de trein gezeten en daarom niet zo heel veel gelezen. Toch ben ik nog wel in een paar boeken bezig. Nog steeds heb ik het boek over Congo niet uit, maar het vordert gestaag. Prachtig beschreven geschiedenis. Ik verwacht dat ik dit boek in de komende weken wel zal uitlezen. Mijn treinboek is een boek van Ouweneel uit zijn theologische reeks: De kerk, deel 2. Interessant leeswerk. Een volgend boek is alweer aangeschaft: Ravelli, de vliegenvanger. Een boek over een geestelijke die verschillende affaires heeft met vrouwen, die de tweede wereldoorlog overleefd door in het kantoor van een commandant vliegen te vangen en die later een leven leidt als een soort dandy. Gebaseerd op ware feiten. Ben benieuwd.
Intussen heb ik wel heel veel in de auto gezeten. Gelukkig kan ik die kilometers gedeeltelijk delen met collega Silbert door samen te carpoolen. Vorige week waren we enkele malen in Eindhoven en Helmond, een keer in Merselo, in de buurt van Venray en mocht ik me ook nog laten zien in Best voor een huisbezoek en tweemaal in Huis ter Heide voor vergaderingen op het hoofdkantoor van de kerk.
Op zaterdag stond er een dienst in Tilburg op de rol en daarna nog een bijeenkomst in Eindhoven. Zondag hielpen we een familielid verhuizen en vandaag was ik alweer in Huis ter Heide voor een predikanten bijeenkomst. Morgen vergaderen in Tilburg, woensdag naar Eindhoven en donderdag en zaterdag naar Heerlen.
Op het hoofdkantoor wordt de financiele crisis langzaamaan ook gevoeld en worden we opgeroepen efficient met onze kilometers om te gaan. Tja, we doen ons best, maar ik vrees dat er ook dit jaar weer heel wat autokilometers weggereden zullen worden. Ik probeer wel op gezette tijden om met de trein te reizen, maar dat is lang niet altijd een optie. Overigens vloog vandaag de vijfde versnelling eruit en bij navraag in de garage werd er erg bedenkelijk gekeken. Kassa dus. Morgen gaan ze er serieus naar kijken en krijg ik ook een prijsopgave. De auto is 12 jaar oud en heeft een kilometerstand van bijna 335.000. Ik zal dan ook serieus na moeten denken of ik er nog veel geld in wil steken. We zullen zien. Eerst morgen maar eens afwachten. Hoop doet leven. Misschien valt het mee.
Vanavond een avondje vrij. Even op adem komen voor een goed gevulde week. Het leven is mooi.
Intussen heb ik wel heel veel in de auto gezeten. Gelukkig kan ik die kilometers gedeeltelijk delen met collega Silbert door samen te carpoolen. Vorige week waren we enkele malen in Eindhoven en Helmond, een keer in Merselo, in de buurt van Venray en mocht ik me ook nog laten zien in Best voor een huisbezoek en tweemaal in Huis ter Heide voor vergaderingen op het hoofdkantoor van de kerk.
Op zaterdag stond er een dienst in Tilburg op de rol en daarna nog een bijeenkomst in Eindhoven. Zondag hielpen we een familielid verhuizen en vandaag was ik alweer in Huis ter Heide voor een predikanten bijeenkomst. Morgen vergaderen in Tilburg, woensdag naar Eindhoven en donderdag en zaterdag naar Heerlen.
Op het hoofdkantoor wordt de financiele crisis langzaamaan ook gevoeld en worden we opgeroepen efficient met onze kilometers om te gaan. Tja, we doen ons best, maar ik vrees dat er ook dit jaar weer heel wat autokilometers weggereden zullen worden. Ik probeer wel op gezette tijden om met de trein te reizen, maar dat is lang niet altijd een optie. Overigens vloog vandaag de vijfde versnelling eruit en bij navraag in de garage werd er erg bedenkelijk gekeken. Kassa dus. Morgen gaan ze er serieus naar kijken en krijg ik ook een prijsopgave. De auto is 12 jaar oud en heeft een kilometerstand van bijna 335.000. Ik zal dan ook serieus na moeten denken of ik er nog veel geld in wil steken. We zullen zien. Eerst morgen maar eens afwachten. Hoop doet leven. Misschien valt het mee.
Vanavond een avondje vrij. Even op adem komen voor een goed gevulde week. Het leven is mooi.
vrijdag 13 januari 2012
Samoa uit de tijd?
Aan het einde van 2011 gebeurde in Samoa iets bijzonders. Het staatje besloot tot een andere tijdzone toe te treden. In plaats van als laatste aan 2012 te beginnen, betekende dat dat zij nu als eerste het nieuwe jaar in zouden gaan. Een en ander betekende wel dat er een dag overgeslagen moest worden. Donderdag 29 december is het slachtoffer geworden. Samoa sprong pardoes van 28 naar 30 december. Nou ja, het is maar wat je prettig vindt natuurlijk. De reden achter deze verschuiving is vooral praktisch en economisch. Het is voor het eilandenstaatje beter om bij Nieuw Zeeland aan te sluiten dan de andere kant op te kijken. Zaken deden ze toch al wel in die hoek van de wereld en dan is het wel zo makkelijk als je in dezelfde tijdzone zit.
Maar nu doet zich een probleem voor. Zevende-dags Adventisten willen zich graag houden aan de viering van de zevende dag van de week, de zaterdag, of sabbat. Door het overslaan van een dag vindt het kerkbestuur op Samoa dat men niet meer op de zaterdag rustdag kan houden. Dat is in hun gedachten nu immers de zesde dag van de week. Echter, in de tijdzone waartoe zij nu zijn toegetreden, is zaterdag gewoon de zevende dag. Het lijkt dan ook het makkelijkst om op die dag weer gewoon het ritme op te pakken. Op Samoa denkt men daar echter anders over. Vasthouden aan de zevende dag is het devies. Met als gevolg dat ze daar nu op zondag sabbat vieren. Ga dat maar eens uitleggen!
In mijn opinie een vreemde gang van zaken. Op deze manier roei je pas echt tegen de stroom in en maakt je het jezelf wel erg moeilijk. Een keer sabbat vieren na zes dagen en daarna gewoon je ritme weer oppakken, dat is wel zo handig en ook veel duidelijker voor de buitenwacht. Maar ja, ik woon niet in Samoa...
Hier in Nederland zullen we waarschijnlijk niet zo heel snel last hebben van dit soort hoofdbrekens. De tijdzones liggen niet onder vuur hier. De klok, daar heb ik soms wel last van. 's Avonds regelmatig laat naar bed en dan is het 's morgens best lastig om weer op te staan voordat het helemaal licht is geworden.
Morgen zal dat niet anders zijn. De wekker staat dan op half zeven, zodat ik rond half acht de deur uit kan om naar Heerlen te gaan voor de kerkdienst. Mijn enorme talent voor efficientie leidt mij daarna naar Utrecht om daar in de middag ook nog eens een dienst te doen. Ach ja, moet kunnen, zo groot is Nederland niet.
Deze week ben ik voor het eerst aangeschoven bij het redactieoverleg voor kerkblad 'Advent'. Even wennen en aftasten wat daar mijn precieze taak gaat worden. We zullen zien. In ieder geval zal er meer schrijfwerk bijkomen. Eens zien of het allemaal bij te houden is.
Eerder deze week was ik ook al in Huis ter Heide voor een overleg betreffende het jeugdcongres. Heel boeiend om te zien hoe zoiets tot stand komt, maar het zorgt er ook voor dat ik me regelmatig bijzonder oud voel. Hoe anders gaat het er nu aan toe dan pakweg een jaar of twintig geleden. Ik kijk af en toe in vertwijfeling rond als ik alle technische toestanden en termen beluister die met het grootste gemak over de tafel vliegen. Het lijkt wel of ik plotseling uit een ander tijdperk stam. Gelukkig is er nog iemand in de groep die af en toe een wat wazige blik in de ogen krijgt als het over techniek gaat, dus ik voel me niet helemaal alleen.
Nu eerst maar eens rustig aan richting de sabbat. Nog even de laatste dingetjes opruimen. Dan maar eens fijn een boek erbij pakken en straks aan het eten beginnen. Vooralsnog ben ik vanavond alleen met Patrick. Mark is bij vrienden en Sandra is het hele weekend in Huis ter Heide. Wordt het weldadige rust of zou het saai zijn met een paar huisgenoten minder? Na het weekend zal ik het weten.
Maar nu doet zich een probleem voor. Zevende-dags Adventisten willen zich graag houden aan de viering van de zevende dag van de week, de zaterdag, of sabbat. Door het overslaan van een dag vindt het kerkbestuur op Samoa dat men niet meer op de zaterdag rustdag kan houden. Dat is in hun gedachten nu immers de zesde dag van de week. Echter, in de tijdzone waartoe zij nu zijn toegetreden, is zaterdag gewoon de zevende dag. Het lijkt dan ook het makkelijkst om op die dag weer gewoon het ritme op te pakken. Op Samoa denkt men daar echter anders over. Vasthouden aan de zevende dag is het devies. Met als gevolg dat ze daar nu op zondag sabbat vieren. Ga dat maar eens uitleggen!
In mijn opinie een vreemde gang van zaken. Op deze manier roei je pas echt tegen de stroom in en maakt je het jezelf wel erg moeilijk. Een keer sabbat vieren na zes dagen en daarna gewoon je ritme weer oppakken, dat is wel zo handig en ook veel duidelijker voor de buitenwacht. Maar ja, ik woon niet in Samoa...
Hier in Nederland zullen we waarschijnlijk niet zo heel snel last hebben van dit soort hoofdbrekens. De tijdzones liggen niet onder vuur hier. De klok, daar heb ik soms wel last van. 's Avonds regelmatig laat naar bed en dan is het 's morgens best lastig om weer op te staan voordat het helemaal licht is geworden.
Morgen zal dat niet anders zijn. De wekker staat dan op half zeven, zodat ik rond half acht de deur uit kan om naar Heerlen te gaan voor de kerkdienst. Mijn enorme talent voor efficientie leidt mij daarna naar Utrecht om daar in de middag ook nog eens een dienst te doen. Ach ja, moet kunnen, zo groot is Nederland niet.
Deze week ben ik voor het eerst aangeschoven bij het redactieoverleg voor kerkblad 'Advent'. Even wennen en aftasten wat daar mijn precieze taak gaat worden. We zullen zien. In ieder geval zal er meer schrijfwerk bijkomen. Eens zien of het allemaal bij te houden is.
Eerder deze week was ik ook al in Huis ter Heide voor een overleg betreffende het jeugdcongres. Heel boeiend om te zien hoe zoiets tot stand komt, maar het zorgt er ook voor dat ik me regelmatig bijzonder oud voel. Hoe anders gaat het er nu aan toe dan pakweg een jaar of twintig geleden. Ik kijk af en toe in vertwijfeling rond als ik alle technische toestanden en termen beluister die met het grootste gemak over de tafel vliegen. Het lijkt wel of ik plotseling uit een ander tijdperk stam. Gelukkig is er nog iemand in de groep die af en toe een wat wazige blik in de ogen krijgt als het over techniek gaat, dus ik voel me niet helemaal alleen.
Nu eerst maar eens rustig aan richting de sabbat. Nog even de laatste dingetjes opruimen. Dan maar eens fijn een boek erbij pakken en straks aan het eten beginnen. Vooralsnog ben ik vanavond alleen met Patrick. Mark is bij vrienden en Sandra is het hele weekend in Huis ter Heide. Wordt het weldadige rust of zou het saai zijn met een paar huisgenoten minder? Na het weekend zal ik het weten.
maandag 2 januari 2012
2012
En toen was het weer januari, een nieuw jaar met nieuwe kansen. Nou ja, in de eerste plaats volgt de ene dag nog steeds de andere op. Maar toch, op de een of andere manier roept een nieuw jaar weer goede voornemens op en het afzweren van slechte of ongewenste gewoonten (wat dus ook weer een goed voornemen kan zijn).
Alle nieuwsberichten luiden de noodklok. 2012 wordt een zwaar jaar, de crisis is in volle gang. Loonstrookjes laten een ontluisterend beeld zien in januari. Belastingen gaan omhoog. De euro staat nog steeds zwaar onder druk en daarom zullen alle banken proberen om via het invoeren van betalingskosten, stortingskosten en wat al niet meer, hun inkomen veilig te stellen. En ja, ook binnen de kerk zijn signalen afgegeven dat het komende jaar financieel gezien een zwaar jaar zal worden. Een crisis van een andere orde is dat sommigen menen dat dit het laatste jaar van ons bestaan zal zijn. De kerstboom kon dus eigenlijk met ballen en al de vuilcontainer in, want we hebben hem toch niet meer nodig.
Maar goed, crisis of niet, de supermarkten hebben rondom de feestdagen recordomzetten gedraaid. In de oudjaarsnacht hebben we voor zo'n 65 miljoen euro geprobeerd om het milieu nog een beetje verder om zeep te helpen en de vakantieparken leken ook dit keer weer aardig vol te zitten, zowel in binnen- als in buitenland.
Natuurlijk zullen vele mensen de teruggang in inkomen voelen. Er zijn er steeds meer die onder de armoede grens leven (voor Nederlandse begrippen dan) en afhankelijk worden van voedsel- en kledingbanken. Het is niet voor niets dat kringloopwinkels goede zaken doen.
Ook baal ik van een toenemende agressiviteit in de maatschappij. Hulpverleners die op de korrel genomen worden. Kinderen die worden beschoten. Mensen die doorrijden na een ongeval. Dieven die geen enkel respect hebben voor de eigendommen van anderen. Waardeloos allemaal.
Toch staat 2012 voor mij opnieuw in het teken van de hoop, het optimisme en het positieve. Ik weiger vooralsnog om me te laten afleiden door stagnerende inkomsten en stijgende uitgaven. Liever richt ik me op de mooie zaken van het leven die te vinden zijn in werk en prive leven. De mensen om me heen, de boeken op de plank, het wandelen in de natuur, goede gesprekken en soms nutteloos geluier.
Ook dit jaar proberen we, voor het zover het van ons afhangt, er iets moois van te maken en ik wens iedereen toe dat het voor jullie ook gaat lukken. Hou je lach vast, zie het goede in mensen, ga creatief met je geld om en heb plezier in je werk. Geniet van relaties en ontdek de zegen in het leven. Allemaal een goed en gezegend 2012 gewenst.
Alle nieuwsberichten luiden de noodklok. 2012 wordt een zwaar jaar, de crisis is in volle gang. Loonstrookjes laten een ontluisterend beeld zien in januari. Belastingen gaan omhoog. De euro staat nog steeds zwaar onder druk en daarom zullen alle banken proberen om via het invoeren van betalingskosten, stortingskosten en wat al niet meer, hun inkomen veilig te stellen. En ja, ook binnen de kerk zijn signalen afgegeven dat het komende jaar financieel gezien een zwaar jaar zal worden. Een crisis van een andere orde is dat sommigen menen dat dit het laatste jaar van ons bestaan zal zijn. De kerstboom kon dus eigenlijk met ballen en al de vuilcontainer in, want we hebben hem toch niet meer nodig.
Maar goed, crisis of niet, de supermarkten hebben rondom de feestdagen recordomzetten gedraaid. In de oudjaarsnacht hebben we voor zo'n 65 miljoen euro geprobeerd om het milieu nog een beetje verder om zeep te helpen en de vakantieparken leken ook dit keer weer aardig vol te zitten, zowel in binnen- als in buitenland.
Natuurlijk zullen vele mensen de teruggang in inkomen voelen. Er zijn er steeds meer die onder de armoede grens leven (voor Nederlandse begrippen dan) en afhankelijk worden van voedsel- en kledingbanken. Het is niet voor niets dat kringloopwinkels goede zaken doen.
Ook baal ik van een toenemende agressiviteit in de maatschappij. Hulpverleners die op de korrel genomen worden. Kinderen die worden beschoten. Mensen die doorrijden na een ongeval. Dieven die geen enkel respect hebben voor de eigendommen van anderen. Waardeloos allemaal.
Toch staat 2012 voor mij opnieuw in het teken van de hoop, het optimisme en het positieve. Ik weiger vooralsnog om me te laten afleiden door stagnerende inkomsten en stijgende uitgaven. Liever richt ik me op de mooie zaken van het leven die te vinden zijn in werk en prive leven. De mensen om me heen, de boeken op de plank, het wandelen in de natuur, goede gesprekken en soms nutteloos geluier.
Ook dit jaar proberen we, voor het zover het van ons afhangt, er iets moois van te maken en ik wens iedereen toe dat het voor jullie ook gaat lukken. Hou je lach vast, zie het goede in mensen, ga creatief met je geld om en heb plezier in je werk. Geniet van relaties en ontdek de zegen in het leven. Allemaal een goed en gezegend 2012 gewenst.
Abonneren op:
Posts (Atom)