De afgelopen vier weken waren afwisselende weken. Het waren ook vakantieweken. Radiostilte van mijn kant. Telefoon uit en e-mail onbekeken. Ik weet het, ik ben heel ouderwets. Tegenwoordig hoor je immers altijd en overal bereikbaar te zijn. Je e-mail bekijk je op je telefoon en facebook en twitter moeten vooral continue worden bijgewerkt. Niets van dat alles voor mij. Facebook heb ik een aantal maanden geleden al achter me gelaten. Twitter gaat zonder mij ook wel door. Mijn e-mail bekijk ik bewust niet op mijn telefoon en mijn laptop blijft gewoon uit in de vakantie. De enige uitzondering op deze regel is de week van de Nijmeegse 4daagse omdat ik dan bereikbaar wil blijven voor het thuisfront en af en toe een berichtje de ether in schrijf via Twitter.
Vakantie is voor mij vooral rust. Lekker erop uit met Sandra. Niet teveel vantevoren plannen. Hebben we zin om te fietsen, dan gaan we fietsen. Lezen we liever een boek achter in de tuin, dan doen we dat. Zo was onze eerste vakantieweek in een mum van tijd voorbij. Middagje Venlo, rondje Eersel op de fiets, uit eten met de kinderen voor onze 27ste trouwdag, een streekmuseum en een spannend boek. Uiteraard bezoeken we de meest uiteenlopende terrasjes als we zo samen onderweg zijn. Je moet immers wel inspecteren of al die gelegenheden een degelijke bak koffie en een aanvaardbare lunch serveren.
Week twee brachten we door in Duitsland, hoog boven de Moezel, in Krov (met een trema boven de o, maar ik ontdek even niet hoe dat ook alweer moet op deze site). Een prachtige week in vele opzichten. Het huisje was eenvoudig, maar wel van alle nodige gemakken voorzien. Het weer was fantastisch, het uitzicht fenomenaal. Uiteraard hebben we daar een bezoek gebracht aan Cochem en Bernkastel en volop van de architectuur (zonder daar al teveel verstand van te hebben) en de natuur genoten. Warempel, ook in Duitsland vonden we weer heel interessante terrasjes met lekker eten en drinken. Het blijft hard werken zo'n vakantie.
Week drie was de week waarin de wandelschoenen urenlang getest zijn. Ze hebben de test doorstaan en mij vier dagen lang iedere dag 50 kilometer over 's Heeren weegen laten lopen. Het was een prachtweek. Warm, zeer warm, maar met ongekende hartelijkheid onderweg. In welk dorp we ook kwamen, overal stonden sproeiers en watertappunten op volle toeren te draaien. Op dag twee hebben wij altijd een afspraak met mijn tante die ons dan volstopt met krentenbollen, bananen en ander lekkers. Dag vier is inmiddels een vaste stop in Grave ingelast waar lieve kerkleden hebben gehoord van tante en niet voor haar willen onderdoen. Je hoort ons niet klagen! Samen met Patrick is de tocht ook dit jaar weer volbracht. Tot mijn eigen verbazing was ik na vier dagen met weinig slaap en na 200 kilometer lopen nog uitzonderlijk fris. Dat wil zeggen, niet bepaald okselfris, maar nog wel fit. Dat is weleens anders geweest. Kennelijk was het een goede editie voor mij. Kruisje nummer 5 is binnen. Patrick heeft inmiddels nummer 6 (met kroon) te pakken. Je moet wel een beetje vreemd in elkaar zitten denk ik om iedere keer maar weer jezelf af te beulen (en er nog voor te betalen ook), maar het is zo leuk om te doen. En daarbij geeft het een enorme voldoening als de tocht weer met goed gevolg kan worden afgesloten en de familieleden je aan de meet verwelkomen.
En toen was er nog een week over. Een bloedhete week waarin we het rustig aan hebben gedaan met een bezoekje aan het Noord Brabants Museum in 's-Hertogenbosch. Erg leuk met diverse soorten kunst en geschiedenis. Verder nog een bezoek aan de tuinen van Appeltern. Het was alweer een aantal jaren geleden dat we daar geweest waren. Ik moet zeggen dat deze tuinen zeer de moeite waard zijn en ja, ze hebben er ook lekkere broodjes.
Dus nu is het weer uit met de pret zou je denken. Dat is gedeeltelijk waar. Ik moet toegeven dat het me nog best kon bekoren al die vrije tijd. Er staat nog een rijtje boeken te wachten tot ze gelezen worden, de zon schijnt nog steeds in de achtertuin en ik zou best nog een tijdje langer zonder e-mail kunnen. Maar de waarheid is dat ik gelukkig ook van mijn werk houdt en dat een mens niet te lang in de ruststand gezet moet worden, je zou er eens aan wennen. Vandaag heb ik dan ook met plezier mijn laptop weer opgestart om me door een flinke rij e-mails heen te werken. De agenda is weer op orde gebracht en de eerste afspraken komen eraan. Het werk wacht weer en ook dat is goed. Intussen blijf ik tussen de bedrijven door genieten van deze prachtige zomer en ga vooralsnog fluitend door het leven.
