Lachen

Het gebeurt niet heel vaak dat ik hardop moet lachen wanneer ik een boek aan het lezen ben. Deze week heb ik echter een hilarisch boek uitgelezen, geschreven door Jonas Jonasson met de titel "De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween." Ik had het boek al een tijdje in huis en heb het tussen de bedrijven door gelezen. Zoals dat wel vaker gaat met boeken, begin je er rustig aan en naarmate je verder leest, wil je weten hoe het verder gaat. Met dit boek was dat niet anders.

Jonasson is een journalist die zich nu ook op het schrijven van fictie heeft toegelegd. Voordeel is dat hij met zijn journalistieke achtergrond goed is ingevoerd in wat er in de wereld plaatsvindt en heeft plaatsgevonden. In ieder geval weet hij waar hij die informatie kan vinden.

Het boek leest als een modern sprookje. Allan Karlsson verblijft sinds kort in een verzorgingscentrum, tot groot verdriet van hemzelf. Vandaag wordt hij 100 jaar en dat moet gevierd worden vindt iedereen op de afdeling. Er komt zelfs een wethouder langs. Allan ziet het echter totaal niet zitten en besluit de benen te nemen. Hij klimt uit het raam en gaat er op zijn pantoffels vandoor. Hij heeft geen idee waarnaartoe, maar dat maakt hem ook helemaal niet uit. Het belangrijkste is dat hij weg is van het tehuis en van de verschrikkelijke zuster Alice. Hij komt aan op het station en wordt door een jongeman gevraagd op zijn koffer te passen. Als de jongeman naar het toilet is, arriveert er een bus en Allan besluit deze te nemen. Hij neemt ook de koffer maar mee. Daar blijkt nogal veel geld in te zitten en er ontspint zich een even hachelijk als hilarisch avontuur.

Het boek verspringt regelmatig van het heden naar het verleden, zodat we een interessante kijk krijgen op het lange en bijzondere leven van Allan. Als jochie lijkt hij op te groeien voor galg en rad. Zijn snelle babbel en zijn voorliefde voor springstoffen brengen hem regelmatig in de problemen, maar helpen hem vreemd genoeg ook op gezette tijden uit de brand. Allan reist zonder vooropgezet plan over de hele wereld en ontmoet zo'n beetje elke wereldleider die er enigszins toe doet. Voor iemand die eigenlijk het liefst in een strandstoel zit op een parelwit strand onder een parasol met een glaasje (of een fles) brandewijn, maakt hij de meest onmogelijke dingen mee. En dat gaat gewoon door, ook nu hij 100 is geworden.

Ik heb af en toe zitten hikken van het lachen. Een vreemde gewaarwording voor de andere kamergenoten die natuurlijk geen idee hadden waar het over ging. Ik heb niet geprobeerd het ze uit te leggen, aangezien dat meestal niet half zo leuk is. Gewoon zelf lezen is de boodschap. Van harte aanbevolen.

Ik denk dat ik volgende week maar eens in "Reizen zonder John" begin van Geert Mak, of misschien wel in "Jezus van Nazareth" van Joseph Ratzinger, dat ik inmiddels van de bibiotheek heb geleend. Van beide boeken verwacht ik wel het een en ander, maar niet dat ik er heel hard van moet lachen. Wie weet, misschien kom ik er in een volgende blog nog eens op terug.

Veranderingen

Sinds enkele dagen doet het voorjaar zijn (of haar) best om te laten zien dat de winter op zijn retour mag. Zo van, 'het is lang genoeg koud geweest, nu is het mijn beurt.' Ik ben er blij mee. De sneeuw was mooi voor zolang het duurde, maar de gladheid en de kou hebben wel weer lang genoeg geduurd. 'Ruim baan voor de zon' zou ik zeggen. Toch laat de winter zich niet zonder slag of stoot aan de kant zetten, want het komende weekeinde belooft het weer flink kouder te worden. We houden het er maar op dat het de laatste stuiptrekkingen zullen zijn. Verandering van weer dus, uitstekend wat mij betreft.

Op de een of andere manier kom ik met het aftreden van Paus Benedictus XVI steeds opnieuw in aanraking met zijn trilogie over Jezus van Nazaret. Eerder is me dit werk nooit opgevallen, maar het lijkt wel alsof het plotseling via verschillende wegen op mijn pad komt. Grappig om te zien dat er dan in de protestantse traditie, waar ik uit kom, nogal terughoudend op gereageerd wordt. Het is immers wel de paus die deze boeken heeft geschreven, dus wat voor goeds zou daar in kunnen staan? Inmiddels heb ik wel begrepen dat hij een zeer heldere visie heeft over het leven en werk van Jezus Christus. Hij heeft Jezus kennelijk hoog zitten en schrijft hier met veel respect en inzicht over. Hoe meer ik erover hoor en lees, hoe meer ik het gevoel krijg dat ik deze trilogie in handen moet krijgen en lezen. Als het goed is, is het goed en dan maakt het niet uit wie het geschreven heeft, toch? Verandering van paus in aantocht. Benedictus XVI is vanaf nu weer gewoon Joseph Ratzinger. Je vraagt je toch af hoe dat voor hem zal zijn om tijdens zijn leven deze functie op te geven. Onwillekeurig ga je je opvolger toch met jezelf vergelijken. We zullen zien in hoeverre een volgende paus in staat is om de kerk te hervormen of juist in stand te houden volgens traditionele zienswijzen.

Datzelfde geldt uiteraard voor onze koningin die over anderhalve maand geen koningin, maar prinses zal heten. Zij mag toekijken hoe haar oudste zoon het stokje overneemt. Zou ze hem af en toe ook in zijn oor blijven fluisteren wat hij wel en niet moet doen? Of zal hij samen met zijn vrouw een geheel eigen gezicht tonen in het koningschap?
Sommigen vinden het koninklijk huis maar een raar instituut en absoluut niet meer van deze tijd. Persoonlijk vind ik het echter wel wat hebben. We leven in een tijd waarin steeds minder ruimte voor traditie en rituelen lijkt te zijn. Maar hoe ouder ik wordt, hoe meer waardering ik krijg voor juist datgene. Van mij mag het koningshuis blijven. En laten we eerlijk zijn; de politieke macht is inmiddels zover uitgekleed dat de functie grotendeels symbolisch is tegenwoordig. Een beetje traditie kan nooit verkeerd zijn. Verandering van koningschap, de tijd zal ons leren in hoeverre ook hier een eigen invulling mogelijk zal zijn.

In mijn werk zijn er ook veranderingen te bespeuren. Sinds een paar maanden draai ik actief mee in het landelijk bestuur van de kerk. Ik ben sinds vorige maand benoemd als de persoon die het thema 'rentmeesterschap' weer onder de aandacht van de mensen mag brengen in de kerk. Een uitdaging omdat juist in deze tijd van crisis ook voor de kerk de inkomsten teruglopen. Mensen geven tegenwoordig op basis van andere criteria dan pakweg veertig jaar geleden. Interessant om daarmee aan de slag te gaan. Uiteraard zijn deze nieuwe taken een aanslag op tijd en agenda naast de taken die er al waren. Daarom is besloten dat ik vanaf juni in een gemeente minder werkzaam zal zijn. Mijn collega die al ruim anderhalf jaar met mij meeloopt is per 1 maart officieel de predikant van Tilburg. Ik zal daar aan de zijlijn blijven meelopen tot zijn proponentschap (soort stageperiode) van 2 jaar voorbij is. Dat is het geval in juni en dan kan ik het stokje helemaal aan hem overdragen. Hij krijgt het trouwens druk want naast Tilburg wordt hij in nog een paar gemeenten aangesteld. Verandering van werksituatie dus. Leuk en uitdagend, maar ook weer jammer, want ik kom graag in de gemeente in Tilburg. Gedurende de afgelopen vijf jaar heb ik de mensen daar zeer leren waarderen (evenals die in mijn andere gemeenten) en het zal me zwaar vallen om hen weer los te laten. Gelukkig zijn zij in uitstekende handen bij mijn nieuwe collega. Regelmatig vraag ik me af wie er in de afgelopen periode meer geleerd heeft, hij of ik. In ieder geval was en is de samenwerking uitstekend en hij is zeker weten een goede aanwinst voor het predikantenkorps. Ik wens hem veel geluk bij zijn nieuwe werkzaamheden, evenals alle andere collega's, inclusief ikzelf, die met veranderingen in de werksfeer te maken krijgen.

Veranderingen, ze horen bij het leven. Soms proberen we ze tegen te houden, maar meestal blijkt na verloop van tijd dat we ook verandering nodig hebben om niet vast te roesten. Meestal blijken veranderingen en diversiteit een zegen te zijn. Ik hoop dat we met elkaar ook zullen proberen om dat zo te zien en te ervaren.