Vorige week besloot ik maar weer eens een flinke wandeling te maken over het Brabants Vennenpad. Een mooie tocht van Sint Oedenrode naar Boxtel over ongeveer 20 kilometer. In Boxtel aangekomen bleek de (buurt)bus terug net vertrokken en mocht ik bijna een uur wachten. Ongeduldig als ik soms kan zijn, had ik daar geen zin in en ik besloot om dan maar vast lopend weer een stuk terug te gaan. Maar ja, welke route rijdt die bus? Ik had geen idee, dus ik deed maar wat. Na een flink stuk lopen vond ik eindelijk een bushalte en waarempel, volgens dienstregeling zou de bus er binnen vijf minuten moeten zijn. Na een kwartier in de regen vond ik het welletjes. Nog steeds geen bus, dus maar weer verder gelopen. Het eind van het liedje is dat ik de hele tocht (weliswaar gedeeltelijk langs een andere route) terug ook weer lopend heb afgelegd, in totaal zo'n 35 kilometer. Het was even geleden dat ik een dergelijke afstand gelopen had, dus dat heb ik wel een paar dagen gevoeld in allerlei spieren.
Tegelijk was het wel een prima oefening want straks in Nijmegen wordt het weer 4x50, dus enige oefening kan geen kwaad. Waarschijnlijk zal ik jullie binnenkort wel weer een keer lastigvallen met mogelijkheden tot sponsoring van het goede doel, maar daarover later meer.
Inmiddels weten we dat de marathon van Boston ruw is verstoord door twee bomaanslagen. Het is kennelijk altijd een risico als er veel mensen op een plaats samenkomen. Sommige mensen scheppen er behagen in om slachtoffers te maken, niet zelden in verband met religieuze redenen of vanwege vergeldingsacties. Uiteraard is een aanslag in Amerika geen reden tot zorg in ons eigen land, maar toch werd de burgemeester van Amsterdam gisteren meteen geinterviewd hoe dat nu moet met de troonswisseling op 30 april. Hij sprak rustgevende woorden. Alles is onder controle. Wat moet hij anders zeggen? Gelukkig gaat meestal alles goed. Toch flitst het dan toch even door je hoofd: wat nu als iemand kwaad wil op een dag als 30 april of bijvoorbeeld bij een evenement als de 4daagse? Daar kan je als individu niet te lang bij stilstaan. Het leven moet gewoon doorgaan en we zien wel wat er op ons pad komt als het komt.
Naast een heleboel werkzaamheden hebben we deze week ook even tijd gevonden om in de tuin aan de slag te gaan. In de voortuin stond nog helemaal niets en nu wel. Een tegelpaadje gelegd onder het raam, struikjes en bollen geplant en een paar loeizware bielzen verwijderd. Verdraaid, nu heb ik alweer spierpijn. Maar de tuin knapt er flink van op en dat is ook wat waard. De temperatuur begint ook eindelijk mee te doen, dus met een beetje geluk wordt het wel iets.
Vandaag kreeg ik diverse artikelen in mijn mailbox met als thema 'rentmeesterschap'. Sinds een paar maanden ben ik verantwoordelijk voor dat departement binnen de kerk en ik ben druk doende in overleg met enkele collega's om daar een beetje vorm in aan te brengen. Hopelijk vinden we mogelijkheden om het onderwerp opnieuw onder de aandacht van de leden te brengen zodat er vernieuwde aandacht ontstaat voor voldoende rust en ontspanning, gebruik en inzet van gaven en talenten en het beheer van onze financien. Een leuk en uitdagend project. Af en toe zie ik door de bomen het bos niet meer, maar dat komt vanzelf goed als er een beetje lijn in gebracht kan worden.
Nu eerst maar eens aan de slag met een verslag van de vergadering van districtsvoorzitters van afgelopen maandag, dan kan dat ook weer afgevinkt worden, net als deze blog.
woensdag 17 april 2013
woensdag 3 april 2013
Vakantie
Nee, niet nu, vorige week. Je zou verwachten dat je een beetje voorjaar meeneemt op vakantie als je eind maart een weekje weggaat. Maar deze keer was het vooral koning winter die de temperaturen flink in de tang had.
Desondanks was het een heerlijke (mid)week in Zeeland. Schouwen-Duiveland was ons honk, aan het Grevelingenmeer. Een mooi gebied met helaas een trieste geschiedenis. Schouwen-Duiveland is het eiland dat op 1 februari 1953 het hardst getroffen werd door het water. Er werden grote gaten in de dijken geslagen met veel slachtoffers als gevolg.
We hebben natuurlijk het watersnoodmuseum bezocht in Ouwerkerk (toen we eenmaal ontdekt hadden dat we dat nog niet kenden). Een museum in vier caissons die zijn afgezonken om het laatste gat in de dijk te dichten. Indrukwekkend beeldmateriaal, radio verslagen, krantenknipsels, verhalen van overlevenden en over overledenen. Indrukwekkend is ook de lopende voorstelling van alle namen in het zand met de mogelijkheid om bijbehorende verhalen te beluisteren. Met eerbied wordt er in Zeeland gesproken over de 1835 + 1. Deze laatste is een baby zonder naam die dood gevonden is, maar die niet verbonden kon worden aan ouders.
Bizar om te zien dat het water slachtoffers heeft gemaakt tot in Dordrecht en Papendrecht toe. De internationale hulp was zo enorm dat er ongeveer 8 miljoen mensen mee geholpen hadden kunnen worden.
Er wordt niet alleen aandacht geschonken aan deze trieste geschiedenis, maar ook aan maatregelen die een dergelijke ramp hopelijk in de toekomst zullen voorkomen. Diverse waterprojecten komen voor het voetlicht. Een bijzonder museum dat zeer zeker de moeite van het bezoeken waard is.
We zijn ook op zoek geweest naar de plompe toren, die we overigens ook hebben gevonden. Op zich een bouwwerk dat niet heel bijzonder is. Wat wel bijzonder is, is dat deze toren het enige bouwwerk is dat nog overeind staat na de watersnood van 1953. Het maakte deel uit van het dorp Koudekerke. Het hele dorp is in de vloed weggevaagd, behalve deze toren. Dat op zich maakt het al de moeite waard om er even langs te gaan als je in de buurt bent.
Verder was er natuurlijk de onvermijdelijke, maar altijd plezierige strandwandeling, de lunches op diverse plekken, de kopjes koffie in strandtent of brasserie en zelfs pannenkoeken in de pannekoekenmolen van Burgh-Haamstede en een ditmaal kort bezoekje aan Zierikzee. Kortom, het was een heerlijk weekje waarin we veel buiten zijn geweest in de kou. Gelukkig scheen de zon regelmatig zodat het toch bij vlagen aangenaam was. Wij waren niet eerder in dit deel van Zeeland met vakantie geweest, maar hebben er met volle teugen van genoten.
Na de plezierige paasdagen is het nu dan toch weer tijd om een paar maanden te werken voordat de volgende vakantie zich aandient. Er wachten benoemingen in twee gemeenten, volop vergaderingen in gemeente en landelijke kerk, gesprekken en bijbelstudies, preekvoorbereidingen en kerkdiensten. De komende maanden zullen zich zeker niet lenen voor nietsnutterij en dat is goed, want dat betekent dat er ook in de gemeenten van alles aan de gang is. Een werkende gemeente is een bloeiende gemeente waar men weinig tijd heeft voor onenigheid, dus wat dat betreft moet het helemaal goed komen.
Nu nog zien of er nog wat tijd overblijft om af en toe een flinke wandeling te maken, want voor je het weet is het weer de derde week van juli. Nijmegen maakt zich alweer klaar voor een flinke massa wandelaars.
Desondanks was het een heerlijke (mid)week in Zeeland. Schouwen-Duiveland was ons honk, aan het Grevelingenmeer. Een mooi gebied met helaas een trieste geschiedenis. Schouwen-Duiveland is het eiland dat op 1 februari 1953 het hardst getroffen werd door het water. Er werden grote gaten in de dijken geslagen met veel slachtoffers als gevolg.
We hebben natuurlijk het watersnoodmuseum bezocht in Ouwerkerk (toen we eenmaal ontdekt hadden dat we dat nog niet kenden). Een museum in vier caissons die zijn afgezonken om het laatste gat in de dijk te dichten. Indrukwekkend beeldmateriaal, radio verslagen, krantenknipsels, verhalen van overlevenden en over overledenen. Indrukwekkend is ook de lopende voorstelling van alle namen in het zand met de mogelijkheid om bijbehorende verhalen te beluisteren. Met eerbied wordt er in Zeeland gesproken over de 1835 + 1. Deze laatste is een baby zonder naam die dood gevonden is, maar die niet verbonden kon worden aan ouders.
Bizar om te zien dat het water slachtoffers heeft gemaakt tot in Dordrecht en Papendrecht toe. De internationale hulp was zo enorm dat er ongeveer 8 miljoen mensen mee geholpen hadden kunnen worden.
Er wordt niet alleen aandacht geschonken aan deze trieste geschiedenis, maar ook aan maatregelen die een dergelijke ramp hopelijk in de toekomst zullen voorkomen. Diverse waterprojecten komen voor het voetlicht. Een bijzonder museum dat zeer zeker de moeite van het bezoeken waard is.
We zijn ook op zoek geweest naar de plompe toren, die we overigens ook hebben gevonden. Op zich een bouwwerk dat niet heel bijzonder is. Wat wel bijzonder is, is dat deze toren het enige bouwwerk is dat nog overeind staat na de watersnood van 1953. Het maakte deel uit van het dorp Koudekerke. Het hele dorp is in de vloed weggevaagd, behalve deze toren. Dat op zich maakt het al de moeite waard om er even langs te gaan als je in de buurt bent.
Verder was er natuurlijk de onvermijdelijke, maar altijd plezierige strandwandeling, de lunches op diverse plekken, de kopjes koffie in strandtent of brasserie en zelfs pannenkoeken in de pannekoekenmolen van Burgh-Haamstede en een ditmaal kort bezoekje aan Zierikzee. Kortom, het was een heerlijk weekje waarin we veel buiten zijn geweest in de kou. Gelukkig scheen de zon regelmatig zodat het toch bij vlagen aangenaam was. Wij waren niet eerder in dit deel van Zeeland met vakantie geweest, maar hebben er met volle teugen van genoten.
Na de plezierige paasdagen is het nu dan toch weer tijd om een paar maanden te werken voordat de volgende vakantie zich aandient. Er wachten benoemingen in twee gemeenten, volop vergaderingen in gemeente en landelijke kerk, gesprekken en bijbelstudies, preekvoorbereidingen en kerkdiensten. De komende maanden zullen zich zeker niet lenen voor nietsnutterij en dat is goed, want dat betekent dat er ook in de gemeenten van alles aan de gang is. Een werkende gemeente is een bloeiende gemeente waar men weinig tijd heeft voor onenigheid, dus wat dat betreft moet het helemaal goed komen.
Nu nog zien of er nog wat tijd overblijft om af en toe een flinke wandeling te maken, want voor je het weet is het weer de derde week van juli. Nijmegen maakt zich alweer klaar voor een flinke massa wandelaars.
Abonneren op:
Posts (Atom)