Ik weet eerlijk gezegd niet of het wel verstandig is om vandaag een nieuwe blog te schrijven. Ik ben namelijk een beetje chagrijnig. Nou ja, niet heel erg en niet naar mijn omgeving, maar wel over bepaalde dingen waar ik momenteel tegenaan loop.
Zo kwam ik er vandaag achter dat afspraken niet altijd afspraken zijn. Kennelijk hangt het er ook van af hoe wij afspraken interpreteren. Het kan dan ook gebeuren dat een afspraak plotseling op een heel andere manier wordt uitgevoerd dan gedacht en ook niet in lijn met wat je zou wensen. Soms moet je dat accepteren en soms kies je ervoor om je daartegen te verzetten. Vandaag koos ik ervoor mij ertegen te verzetten en daar sta ik nog steeds achter, alle argumenten ten spijt.
Eerder deze week las ik een nieuwsbericht op de officiële nieuwssite van de wereldkerk over de voortgang van inzegening voor vrouwelijke collegapredikanten. Wat mij betreft was het goed nieuws. Er werd in aangegeven dat inmiddels 10 van de 13 divisies in de wereld voorstander zijn van het vrijgeven van inzegening in gebieden waar dat geaccepteerd is. Met andere woorden, het hoeft geen wereldwijd besluit meer te zijn, maar het kan worden overgelaten aan het werkgebied van een divisie.
Ongetwijfeld zou dat betekenen dat binnen de divisie waar ik werkzaam ben (trans Europa) het geen probleem meer is om vrouwen in te zegenen (in Nederland doen we dat al).
Tot mijn verbazing en frustratie kwam ik er vervolgens achter dat dit nieuwsbericht weer verwijderd is en vervangen door een nieuwsbericht met een andere toonzetting. In plaats van vrijheid voor de diverse divisies wordt er nu gesuggereerd dat de beslissing op het wereldcongres van 2015 moet vallen. De kans is groot dat het voorstel dan alsnog wordt weggestemd.
Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar het zou me niet verbazen als de wereldvoorzitter hier een vinger in de pap heeft gehad. Hij is namelijk overtuigd tegenstander van de inzegening van vrouwen voor het ambt van predikant. Ik hoop natuurlijk niet dat er gemanipuleerd wordt met nieuwsberichten, maar als dat wel zo is, vind ik dat een ernstige zaak die het vertrouwen in de kerk schaadt.
Tenslotte irriteert het me mateloos dat we in het lesmateriaal van de kerk uitsluitend verwijzingen te verwerken krijgen naar het werk van Ellen G. White, één van de pioniers van de kerk (en vrouw). De informatie die we voor onze kiezen krijgen in het wekelijkse studiemateriaal wordt op die manier wel erg eenzijdig. Begrijp me niet verkeerd, ik heb respect voor het werk van mevrouw White en erken dat zij zeer veel voor de kerk heeft betekend tijdens haar leven. Maar het zou best prettig zijn als de informatiestroom van meerdere kanten kwam, wat mij betreft van diverse schrijvers binnen en buiten de kerk.
Het wordt een wat mopperig bericht en dat terwijl ik kortgeleden een blog voor ons kerkblad in Nederland heb geschreven waarin ik aangeef een optimistisch mens te zijn. Dat ben ik ook, maar zo af en toe is het ook weleens lekker om de frustraties die opkomen te ventileren.
Ik hoop wel dat iedereen die deze blog leest, ook beseft dat kritiek en frustraties niet zelden ontstaan omdat je intens betrokken bent bij het wel en wee van de organisatie waar je voor werkt. Wanneer daar dingen gebeuren die je als minder prettig ervaart, dan mopper je daarover, niet om lekker te kunnen mopperen, maar in de hoop dat zaken in de toekomst beter worden. Met andere woorden, ik kijk kritisch naar de eigen organisatie omdat ik betrokken ben en niet omdat ik er behagen in schep om te snauwen. Ik hoop nog steeds van harte dat mijn kerk meer behagen schept in goede relaties dan in starre regels, volgens mij geheel in lijn met de opstelling van Jezus Christus.
Gelukkig heb ik een fantastische week achter de rug met mijn collega's waarin we op sublieme wijze door Reinder Bruinsma zijn meegenomen in de ecclesiologie, de leer over het kerk-zijn. Geschiedenis en actualiteit liepen regelmatig door elkaar heen en het heeft een beter beeld gegeven over de golfbewegingen in de kerkelijke geschiedenis die ook de eigen kerk niet onberoerd hebben gelaten. Reinder, bedankt voor je inzet, je humor en je kundige begeleiding.
Daarnaast is mijn lieftallige vrouw een bron van rust en hier en daar ook relativering. Vanmorgen zijn we heerlijk samen aan de koffie gegaan bij een plaatselijke gelegenheid en hebben daar van elkaars aanwezigheid, aandacht en luisterend oor mogen genieten. En van de koffie natuurlijk.
En nu maar op naar de sabbat. Frustraties parkeren en genieten van de rust die ons gegeven is (zelfs al moet ik daarvoor helemaal naar Heerlen en in de middag naar Eindhoven voor een programma). En dan zondag weer naar Huis ter Heide voor een vergadering van het Algemeen Kerkbestuur. Eens zien wat voor 'feestelijke' onderwerpen daar weer voorbijkomen.
Nog even niet aan denken, eerst Sabbat.
