Dat is toch wat Marco Borsato een aantal jaren geleden zong in een van zijn liedjes? Laten we hopen dat dat ook zo is dan.
Afgelopen zaterdag nam ik afscheid in Tilburg. De afgelopen vijf jaar mocht ik predikant zijn in de gemeente daar. In het begin was het een beetje wennen. Ik kwam uit Rotterdam en had daar met een grote Surinaamse geloofsgemeenschap te maken gehad. Toen ging ik richting Eindhoven en Tilburg en zou daar te maken krijgen met een grote Antilliaanse (zo mochten we dat toen nog noemen)geloofsgemeenschap. Ach, hoe moeilijk kan het zijn, dacht ik nog. Surinamers, Antillianen, ze komen allemaal uit dezelfde hoek. De ene groep van het vasteland, de andere groep van een stel eilanden. Ik had er niet verder naast kunnen zitten. In de eerste plaats vinden beide groepen het al niet leuk als je ze met elkaar verward, in de tweede plaats is de benadering van de medemens en de geloofsbeleving behoorlijk verschillend. Het heeft me zeker wel anderhalf jaar gekost om me in beide gemeentes enigszins thuis te gaan voelen.
Maar zoals vaak na de eerste snuffelperiode, leer je ontdekken wat je aan elkaar hebt en ga je elkaar steeds meer waarderen. Zo ook bij de gemeenten in het zuiden van het land. En nu moest ik van een alweer afscheid nemen. In vijf jaar tijd leer je elkaar kennen en maak je heel wat mee met elkaar. Op sublieme wijze hebben de leden van "Amigu" Tilburg de afgelopen jaren de revue laten passeren. De mooie en lieve woorden maakten me verlegen en ontroerd. Menigmaal dacht ik dat het over iemand anders moest gaan. Een absoluut unicum in mijn carriere tot nu toe was toegezongen te worden door het voltallige kerkbestuur met een lied dat speciaal voor mij geschreven was (de tekst in ieder geval). Heel bijzonder om anderhalf uur lang in het middelpunt van de belangstelling te staan. Af en toe wat ongemakkelijk, maar toch erg van genoten.
We zullen elkaar nog wel af en toe tegen het lijf lopen. Zover liggen Eindhoven en Tilburg immers niet uit elkaar. Gelukkig weet ik ook dat de gemeente achterblijft in de goede handen van collega Silbert Elizabeth. Komt allemaal goed, maar toch was het vreemd om te beseffen dat ik vanaf heden ontheven ben van mijn taken voor deze mooie gemeente. We zijn in de loop van de tijd van elkaar gaan houden en dat kwam zaterdag dan ook duidelijk tot uitdrukking tijdens het afscheid. Ik kan me nu gaan richten op mijn overgebleven gemeenten Eindhoven en Heerlen en de taken voor het landelijk kerkelijk apparaat.
Gisteren op de fiets naar de verjaardag van schoonmama en vandaag was het weer over tot de orde van de dag met een hele dag vergaderen in Huis ter Heide. Morgen vergaderingen in Apeldoorn en Eindhoven. Woensdag de preekcursus in Eindhoven en donderdag op huisbezoek in Merselo. Waarschijnlijk ook nog naar een begrafenis in het noorden van het land. Even kijken hoe we dat ingepast krijgen in het schema. Eigenlijk moet ik deze week ook nog weer tijd vinden voor een flinke wandeling want de 4daagse komt snel dichterbij. Nog vier weken en dan is het zover. Het weekend zal in het teken staan van een dienst in Doetinchem over rentmeesterschap en vervolgens zondag weer de hele dag naar Huis ter Heide voor de jaarlijkse Open dag. Ook dit jaar mogen we weer meehelpen bij de boekenverkoop van het servicecentrum. Hopelijk is het mooi weer zodat we de boel buiten kunnen zetten. Kom gerust een kijkje nemen zou ik zeggen.
