Weer een klein stapje verder

De vergaderingen van de Trans Europese Divisie (de regio waar de Adventkerk in Nederland toe behoort) zijn weer ten einde. Op de laatste dag van de najaarszittingen is besloten dat in navolging van de Noord Amerikaanse Divisie vrouwen in het vervolg ook voorzitters van conferenties kunnen worden. Moeten ze daar over vergaderen vraag je je af? Ja, helaas wel. Af en toe kom je erachter dat de kerk in bepaalde opzichten een jaar of 50 achterloopt. Toch is het een stap voorwaarts op een weg die al minstens 20 jaar geleden is ingezet. Uiteindelijk verwacht ik dat ook in de Adventkerk vrouwen gelijke rechten zullen hebben als mannen.

Het probleem schuilt een beetje in het format van een wereldkerk. Op het hoofdkantoor van de kerk in Washington wil men graag besluiten nemen die wereldwijd gedragen kunnen worden. Helaas is het zo dat in bepaalde delen van de wereld men er niet aan toe is om vrouwen in leidinggevende posities te accepteren. Daarom werd tot nu toe steeds besloten dat de hele wereldkerk zich hieraan moet conformeren. Onacceptabel, zeggen nu de NAD en de TED, wij gaan door op de ingeslagen weg en nemen de volgende stap. Een goed besluit wat mij betreft, maar het zal wel interessant worden om te zien hoe er op deze besluiten gereageerd gaat worden in de rest van de wereld en op het hoofdkantoor van de kerk. Laten ze dit gewoon gebeuren en wordt hiermee de deur opengezet voor meer regionale besluiten, of zal er ingegrepen worden? De tijd zal het leren. Ik ben in ieder geval blij dat mijn vrouwelijke collega’s langzaamaan ook als volwaardige collega’s worden beschouwd.

Van een heel andere orde was mijn verjaardag eerder deze week. Voor de 47^ste keer mocht ik stilstaan bij het ouder worden. Met het klimmen van de jaren groeit echter ook het vertrouwen en merk ik dat ik meer van dingen geniet dan, laten we zeggen 15 tot 20 jaar geleden. Ik sta anders in het leven. Sterker, positiever. Tot nu toe is ouder worden mooi, hoewel er inmiddels al een paar onverlaten zijn die mij er op wijzen dat de 50 in aantocht is. Gelukkig duurt dat nog jaren!! Ik ontving een kaart met een tekst die me uit het hart gegrepen is: Verjaardagen zijn heel gezond; hoe meer je er viert hoe langer je leeft.

Het fenomeen Facebook zorgde ervoor dat de felicitaties niet van de lucht waren. Van alle kanten werd ik gefeliciteerd en geluk gewenst. Echte kaarten, facebookberichten, e-mails, e-cards. Erg leuk om te ervaren dat mensen de moeite nemen om aan je te denken. Ik ontving zelfs een serenade via de telefoon van mijn kerkbestuur in Tilburg!! Daarnaast uiteraard de familieleden die me kwamen opzoeken op mijn verjaardag. Sommige anderen hebben al taart besteld voor volgend jaar en speciale koffiewensen doorgegeven. Dat is dan ook weer het gemak van ouder worden, het klinkt steeds geloofwaardiger als je zegt dat je dingen vergeet.

Gisteren ontving ik een telefoontje voor alweer een aanvullende job binnen het kerkelijk apparaat. Hierop heb ik ‘ja’ gezegd omdat het me leuk en uitdagend lijkt. Vandaag wordt het verder besproken en voorgesteld binnen de betreffende groep, dus wellicht een volgende keer meer hierover (mits ik het niet vergeet). Voor de reis waar ik ‘nee’ tegen gezegd heb, is gelukkig iemand anders gevonden die dit op zich wil nemen. Daar ben ik heel blij mee, want ‘nee’ zeggen is een ding, maar als daardoor problemen zouden ontstaan voelt dat ook niet goed. Daar hoef ik me dus geen zorgen om te maken.

Het wandelen blijft er een beetje bij de laatste tijd, maar ik hoop dat ik dat binnenkort weer kan oppakken want een beetje beweging zo nu en dan kan geen kwaad. De weegschaal zal het zeker met me eens zijn! Bovendien is het heel goed voor mijn innerlijke rust en daar heeft uiteindelijk iedereen weer profijt van.

Bergheim

Het gewone werk is weer begonnen na een paar intensieve dagen in het Duitse hotel 'Bergheim'. Hier streken de Nederlandse predikanten van de Adventkerk enkele dagen neer voor studie en reflectie. Het programma was behoorlijk volgepakt met lezingen en discussierondes, maar desondanks was er ook tijd voor sociale activiteiten zoals wandelen, tafelvoetbal, poolbiljart, bijkletsen en wordfeud. Dit laatste hebben enkele jonge honden me aangepraat en ik was al snel verkocht. App gedownload, enkele vrienden (de betreffende collega's dus) uitgenodigd en spelen maar. Heel gezellig en spannend, maar fataal voor de nachtrust. Scrabbelen op je mobieltje, het moet niet gekker worden, maar leuk is het wel.

Iedere keer als we met elkaar op reis zijn, blijkt weer wat een hechte groep we zijn. Altijd weer is er die bijzondere afwisseling tussen ernst, gebed, emotie en luidruchtig gelach en bijzondere sociale ontmoetingen. Een van de nieuwe collega's zei me achteraf: 'Wat een geweldige dagen en hoe anders dan ik het me had voorgesteld. Ik had verwacht dat het een beetje stijfjes zou zijn, maar dat was het totaal niet. Iedereen gaat leuk, gezellig en met respect met elkaar om.' Goed om te horen en dat is ook precies hoe ik het zelf iedere keer ervaar. Ernstig op de juiste momenten en een zooitje ongeregeld wanneer het kan, maar altijd op een leuke manier.

Dit betekent overigens niet dat wij het altijd met elkaar eens zijn. Verre van dat. Maar er is meestal respect en waardering voor elkaars standpunten en zo hoort het ook. Op die manier blijft de sfeer goed en kunnen we allemaal samen door een deur.

De sabbat voor vertrek naar Duitsland was heftig, maar mooi. Vroeg in de morgen vertrokken Sandra en ik naar Heerlen om daar intrede te doen in de gemeente. Ik heb nu Eindhoven, Tilburg en Heerlen onder mijn hoede. Het werd een bijzonder aangename dienst waarbij ons een warm welkom ten deel viel. Het zegengebed met een keten van het podium door de hele gemeente heen was heel bijzonder. Gedragen worden door de hele gemeente, wie wil dat niet? Na de dienst volgde een gezellig samenzijn met warme maaltijd en al. Al met al een plezierig begin in een gemeente die ik vanaf nu moet leren kennen en verkennen.

Na de maaltijd was het op zeker moment tijd om in de auto te stappen en me naar Tilburg te spoeden. Daar was die middag een doopdienst van zes personen. Collega Silbert deed gelukkig de preek, zodat ik een beetje extra tijd had om in Tilburg aan te komen. Ik heb hem geloof ik wel een beetje laten zweten aangezien hij mij tegen het einde van zijn overdenking nog niet had gesignaleerd. Hij heeft dat echter fantastisch opgevangen, chapeau. Vervolgens aan mij de eer om de mensen te dopen en op te nemen in de kerk. Een intensieve, maar mooie sabbat.

Intussen was ik ook gevraagd voor iets waarvan ik bijna van mijn stoel viel. Reisleider zijn bij een reis van ongeveer twee weken. Voor deze eer heb ik na enig beraad echter bedankt. Dit is iets waarvan ik niet het gevoel heb dat het bij me past. De werklast voor alle collega's en dus ook voor mij, is de afgelopen jaren gestaag toegenomen. Ik heb me daaarom voorgenomen om alleen nog maar extra activiteiten aan te nemen die me echt leuk lijken. Dat gevoel had ik deze keer niet en daarom moest ik eerlijk zijn naar mezelf en het reisgezelschap en het verzoek naast me neerleggen. Ik vind het vaak moeilijk om 'nee' te zeggen, maar ik ben ervan overtuigd dat ik er goed aan gedaan heb deze keer.

Vanavond gaat de reis naar Eindhoven voor een bijeenkomst van gebed en reflectie. Morgen ook, maar dan volgt er nog een samenkomst van het bestuur na. En sabbat sluiten we de jaarlijkse gebedsweek af, opnieuw in Eindhoven, waarna er wederom doorgereisd mag worden naar Tilburg voor de viering van het eerste lustrum als gemeente. Van harte gefeliciteerd en veel zegen voor de toekomst zou ik zeggen.