Spelen met je leven?

Kennelijk hebben miljoenen mensen naar de televisie gekeken om een wit stipje door de ruimte te zien storten. Een zekere meneer Baumgartner wilde voor de wetenschap een soort dodensprong maken om te bewijzen dat je van grote hoogte kunt springen en toch overleven of zoiets? Jaren van training gingen eraan vooraf. Vanaf 39 kilometer hoogte sprong hij uit een capsule om met 1110 kilometer per uur door de geluidsbarriere te knallen. Een klein scheurtje in zijn pak, een luchtgaatje in zijn helm, het had hem fataal kunnen worden. Gelukkig heeft hij het avontuur overleefd en mag hij zich recordhouder noemen. Nog nooit sprong een mens van zo'n hoogte met een parachute uit een capsule, nog nooit viel een mens zo hard naar beneden en dan was er nog iets dat ik alweer kwijt ben.

Wat bezielt mensen om dit soort dingen te doen. Er zit deze keer weliswaar een wetenschappelijk tintje aan, maar toch. Thuis zitten mensen in angst voor wat er allemaal kan gebeuren. Waarom springt iemand van een brug aan een elastiek? Waarom duikt iemand van 30 meter hoog in een oplaasbadje? Waarom gaat iemand in zijn zwembroek in een ijsblok zitten?
Ik moet er werkelijk niet aan denken om dit soort dingen te ondernemen. Met een gondel aan een berg hangen vind ik al behoorlijk avontuurlijk, evenals de Python in de Efteling.

Laat mij maar af en toe een flinke wandeling maken of ergens lekker in de bergen struinen, daar voel ik me goed bij. Soms vraag je je af waar de wetenschap ophoudt en het avontuur het overneemt. Want willen we al die dingen die onderzocht worden echt weten? Is het belangrijk? Worden we er betere mensen van? Helpt het om de wereld een betere plek te maken?
Ongetwijfeld zijn er mensen die het fantastisch vinden om al die in mijn ogen 'rare dingen' te onderzoeken, maar ik zie het nut er meestal niet van in.

Afgelopen Sabbat hadden we in de kerk een programma over Relaties. Hoe ga je met elkaar om. Wat doe je wel en wat doe je niet? Hoe verdiep je een relatie en is luisteren echt zo makkelijk als het lijkt? Dat soort vragen voegt bij mij wel iets toe. Hoe gaan we met elkaar om? Hoe staan we in het leven? Niet veroordelen maar elkaar ondersteunen. Samen optrekken in liefde. Teambuilding. Daar word ik blij van.