Lachen

Het gebeurt niet heel vaak dat ik hardop moet lachen wanneer ik een boek aan het lezen ben. Deze week heb ik echter een hilarisch boek uitgelezen, geschreven door Jonas Jonasson met de titel "De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween." Ik had het boek al een tijdje in huis en heb het tussen de bedrijven door gelezen. Zoals dat wel vaker gaat met boeken, begin je er rustig aan en naarmate je verder leest, wil je weten hoe het verder gaat. Met dit boek was dat niet anders.

Jonasson is een journalist die zich nu ook op het schrijven van fictie heeft toegelegd. Voordeel is dat hij met zijn journalistieke achtergrond goed is ingevoerd in wat er in de wereld plaatsvindt en heeft plaatsgevonden. In ieder geval weet hij waar hij die informatie kan vinden.

Het boek leest als een modern sprookje. Allan Karlsson verblijft sinds kort in een verzorgingscentrum, tot groot verdriet van hemzelf. Vandaag wordt hij 100 jaar en dat moet gevierd worden vindt iedereen op de afdeling. Er komt zelfs een wethouder langs. Allan ziet het echter totaal niet zitten en besluit de benen te nemen. Hij klimt uit het raam en gaat er op zijn pantoffels vandoor. Hij heeft geen idee waarnaartoe, maar dat maakt hem ook helemaal niet uit. Het belangrijkste is dat hij weg is van het tehuis en van de verschrikkelijke zuster Alice. Hij komt aan op het station en wordt door een jongeman gevraagd op zijn koffer te passen. Als de jongeman naar het toilet is, arriveert er een bus en Allan besluit deze te nemen. Hij neemt ook de koffer maar mee. Daar blijkt nogal veel geld in te zitten en er ontspint zich een even hachelijk als hilarisch avontuur.

Het boek verspringt regelmatig van het heden naar het verleden, zodat we een interessante kijk krijgen op het lange en bijzondere leven van Allan. Als jochie lijkt hij op te groeien voor galg en rad. Zijn snelle babbel en zijn voorliefde voor springstoffen brengen hem regelmatig in de problemen, maar helpen hem vreemd genoeg ook op gezette tijden uit de brand. Allan reist zonder vooropgezet plan over de hele wereld en ontmoet zo'n beetje elke wereldleider die er enigszins toe doet. Voor iemand die eigenlijk het liefst in een strandstoel zit op een parelwit strand onder een parasol met een glaasje (of een fles) brandewijn, maakt hij de meest onmogelijke dingen mee. En dat gaat gewoon door, ook nu hij 100 is geworden.

Ik heb af en toe zitten hikken van het lachen. Een vreemde gewaarwording voor de andere kamergenoten die natuurlijk geen idee hadden waar het over ging. Ik heb niet geprobeerd het ze uit te leggen, aangezien dat meestal niet half zo leuk is. Gewoon zelf lezen is de boodschap. Van harte aanbevolen.

Ik denk dat ik volgende week maar eens in "Reizen zonder John" begin van Geert Mak, of misschien wel in "Jezus van Nazareth" van Joseph Ratzinger, dat ik inmiddels van de bibiotheek heb geleend. Van beide boeken verwacht ik wel het een en ander, maar niet dat ik er heel hard van moet lachen. Wie weet, misschien kom ik er in een volgende blog nog eens op terug.