De vergaderingen van de Trans Europese Divisie (de regio
waar de Adventkerk in Nederland toe behoort) zijn weer ten einde. Op de laatste
dag van de najaarszittingen is besloten dat in navolging van de Noord
Amerikaanse Divisie vrouwen in het vervolg ook voorzitters van conferenties
kunnen worden. Moeten ze daar over vergaderen vraag je je af? Ja, helaas wel. Af
en toe kom je erachter dat de kerk in bepaalde opzichten een jaar of 50
achterloopt. Toch is het een stap voorwaarts op een weg die al minstens 20 jaar
geleden is ingezet. Uiteindelijk verwacht ik dat ook in de Adventkerk vrouwen
gelijke rechten zullen hebben als mannen.
Het probleem schuilt een beetje in het format van een
wereldkerk. Op het hoofdkantoor van de kerk in Washington wil men graag
besluiten nemen die wereldwijd gedragen kunnen worden. Helaas is het zo dat in
bepaalde delen van de wereld men er niet aan toe is om vrouwen in
leidinggevende posities te accepteren. Daarom werd tot nu toe steeds besloten
dat de hele wereldkerk zich hieraan moet conformeren. Onacceptabel, zeggen nu
de NAD en de TED, wij gaan door op de ingeslagen weg en nemen de volgende stap.
Een goed besluit wat mij betreft, maar het zal wel interessant worden om te
zien hoe er op deze besluiten gereageerd gaat worden in de rest van de wereld
en op het hoofdkantoor van de kerk. Laten ze dit gewoon gebeuren en wordt
hiermee de deur opengezet voor meer regionale besluiten, of zal er ingegrepen
worden? De tijd zal het leren. Ik ben in ieder geval blij dat mijn vrouwelijke
collega’s langzaamaan ook als volwaardige collega’s worden beschouwd.
Van een heel andere orde was mijn verjaardag eerder deze
week. Voor de 47ste keer mocht ik stilstaan bij het ouder worden. Met
het klimmen van de jaren groeit echter ook het vertrouwen en merk ik dat ik
meer van dingen geniet dan, laten we zeggen 15 tot 20 jaar geleden. Ik sta
anders in het leven. Sterker, positiever. Tot nu toe is ouder worden mooi,
hoewel er inmiddels al een paar onverlaten zijn die mij er op wijzen dat de 50
in aantocht is. Gelukkig duurt dat nog jaren!! Ik ontving een kaart met een
tekst die me uit het hart gegrepen is: Verjaardagen zijn heel gezond; hoe meer
je er viert hoe langer je leeft.
Het fenomeen Facebook zorgde ervoor dat de felicitaties niet
van de lucht waren. Van alle kanten werd ik gefeliciteerd en geluk gewenst.
Echte kaarten, facebookberichten, e-mails, e-cards. Erg leuk om te ervaren dat
mensen de moeite nemen om aan je te denken. Ik ontving zelfs een serenade via
de telefoon van mijn kerkbestuur in Tilburg!! Daarnaast uiteraard de familieleden
die me kwamen opzoeken op mijn verjaardag. Sommige anderen hebben al taart
besteld voor volgend jaar en speciale koffiewensen doorgegeven. Dat is dan ook
weer het gemak van ouder worden, het klinkt steeds geloofwaardiger als je zegt
dat je dingen vergeet.
Gisteren ontving ik een telefoontje voor alweer een
aanvullende job binnen het kerkelijk apparaat. Hierop heb ik ‘ja’ gezegd omdat
het me leuk en uitdagend lijkt. Vandaag wordt het verder besproken en
voorgesteld binnen de betreffende groep, dus wellicht een volgende keer meer
hierover (mits ik het niet vergeet). Voor de reis waar ik ‘nee’ tegen gezegd
heb, is gelukkig iemand anders gevonden die dit op zich wil nemen. Daar ben ik
heel blij mee, want ‘nee’ zeggen is een ding, maar als daardoor problemen
zouden ontstaan voelt dat ook niet goed. Daar hoef ik me dus geen zorgen om te
maken.
Het wandelen blijft er een beetje bij de laatste tijd, maar
ik hoop dat ik dat binnenkort weer kan oppakken want een beetje beweging zo nu
en dan kan geen kwaad. De weegschaal zal het zeker met me eens zijn! Bovendien is
het heel goed voor mijn innerlijke rust en daar heeft uiteindelijk iedereen
weer profijt van.
