Vakantie

Nee, niet nu, vorige week. Je zou verwachten dat je een beetje voorjaar meeneemt op vakantie als je eind maart een weekje weggaat. Maar deze keer was het vooral koning winter die de temperaturen flink in de tang had.
Desondanks was het een heerlijke (mid)week in Zeeland. Schouwen-Duiveland was ons honk, aan het Grevelingenmeer. Een mooi gebied met helaas een trieste geschiedenis. Schouwen-Duiveland is het eiland dat op 1 februari 1953 het hardst getroffen werd door het water. Er werden grote gaten in de dijken geslagen met veel slachtoffers als gevolg.
We hebben natuurlijk het watersnoodmuseum bezocht in Ouwerkerk (toen we eenmaal ontdekt hadden dat we dat nog niet kenden). Een museum in vier caissons die zijn afgezonken om het laatste gat in de dijk te dichten. Indrukwekkend beeldmateriaal, radio verslagen, krantenknipsels, verhalen van overlevenden en over overledenen. Indrukwekkend is ook de lopende voorstelling van alle namen in het zand met de mogelijkheid om bijbehorende verhalen te beluisteren. Met eerbied wordt er in Zeeland gesproken over de 1835 + 1. Deze laatste is een baby zonder naam die dood gevonden is, maar die niet verbonden kon worden aan ouders.
Bizar om te zien dat het water slachtoffers heeft gemaakt tot in Dordrecht en Papendrecht toe. De internationale hulp was zo enorm dat er ongeveer 8 miljoen mensen mee geholpen hadden kunnen worden.
Er wordt niet alleen aandacht geschonken aan deze trieste geschiedenis, maar ook aan maatregelen die een dergelijke ramp hopelijk in de toekomst zullen voorkomen. Diverse waterprojecten komen voor het voetlicht. Een bijzonder museum dat zeer zeker de moeite van het bezoeken waard is.

We zijn ook op zoek geweest naar de plompe toren, die we overigens ook hebben gevonden. Op zich een bouwwerk dat niet heel bijzonder is. Wat wel bijzonder is, is dat deze toren het enige bouwwerk is dat nog overeind staat na de watersnood van 1953. Het maakte deel uit van het dorp Koudekerke. Het hele dorp is in de vloed weggevaagd, behalve deze toren. Dat op zich maakt het al de moeite waard om er even langs te gaan als je in de buurt bent.

Verder was er natuurlijk de onvermijdelijke, maar altijd plezierige strandwandeling, de lunches op diverse plekken, de kopjes koffie in strandtent of brasserie en zelfs pannenkoeken in de pannekoekenmolen van Burgh-Haamstede en een ditmaal kort bezoekje aan Zierikzee. Kortom, het was een heerlijk weekje waarin we veel buiten zijn geweest in de kou. Gelukkig scheen de zon regelmatig zodat het toch bij vlagen aangenaam was. Wij waren niet eerder in dit deel van Zeeland met vakantie geweest, maar hebben er met volle teugen van genoten.

Na de plezierige paasdagen is het nu dan toch weer tijd om een paar maanden te werken voordat de volgende vakantie zich aandient. Er wachten benoemingen in twee gemeenten, volop vergaderingen in gemeente en landelijke kerk, gesprekken en bijbelstudies, preekvoorbereidingen en kerkdiensten. De komende maanden zullen zich zeker niet lenen voor nietsnutterij en dat is goed, want dat betekent dat er ook in de gemeenten van alles aan de gang is. Een werkende gemeente is een bloeiende gemeente waar men weinig tijd heeft voor onenigheid, dus wat dat betreft moet het helemaal goed komen.

Nu nog zien of er nog wat tijd overblijft om af en toe een flinke wandeling te maken, want voor je het weet is het weer de derde week van juli. Nijmegen maakt zich alweer klaar voor een flinke massa wandelaars.