En alweer zijn er ruim twee weken verstreken voor deze nieuwe blog verschijnt. Respect voor de mensen die iedere week keurig op dezelfde tijd een blog afleveren. Mij schijnt dat maar niet te willen lukken. Wat zou het zijn? Gebrek aan inspiratie? De tijd die vliegt? Of misschien gewoon luie vergeetachtigheid? Misschien wel een beetje van alles. Feit is dat ik mij meestal te laat realiseer dat het weer de hoogste tijd is voor een blog. Misschien moet ik het gewoon in mijn agenda markeren wanneer het weer tijd is voor een nieuw verhaal.
Nou ja, in ieder geval is hier weer een nieuw exemplaar. Afgelopen week werden we opgeschrikt door het drama in Luik. Iemand die zich op het politiebureau moest melden, besloot in plaats daarvan zijn munitievoorraad aan te spreken en op stap te gaan met granaten en een machinegeweer. Doden en vele gewonden waren het gevolg. Vreselijk dat mensen op deze manier hun frustraties en onmacht botvieren op onschuldige slachtoffers.
Toevallig mocht ik gisteren ook afreizen richting Belgie. In het voorjaar hebben we Frank leren kennen bij een programma van de kerk in Huis ter Heide. We hebben een paar dagen met elkaar opgetrokken en dat klikte erg goed. Frank is ouderling van de kerk in Antwerpen en hij vroeg mij of ik eens bij in de kerk zou willen spreken. Dat leek me wel een leuk idee en zo kon het gebeuren dat we gisteren afreisden richting Antwerpen om daar de dienst mee te maken. Dit is overigens niet vanzelfsprekend. In Belgie zit men nogal omhoog met sprekers en vindt men het fijn als er eens iemand van buiten langs kan komen. In Nederland zitten we echter ook niet heel ruim in de sprekers, dus op het hoofdkantoor staat de roostermaker niet te juichen als er iemand van dit soort uitstapjes maakt en dus niet beschikbaar is voor het rooster in eigen land.
Toch is het niet onbelangrijk om elkaar ook in dit opzicht bij te staan. Misschien moeten de Belgische Federatie en de Nederlandse Unie nog eens serieus nadenken over de mogelijkheden van een uitwisselingsprogramma? Nota bene, Antwerpen is dichterbij dan twee van mijn eigen gemeenten!
Na de dienst volgde een lekkere en gezellige pot-luck met de Russische groep in de Antwerpse kerk. Toevalligerwijs waren daar ook enkele leden van Eindhoven aanwezig die banden hebben met de Russische gemeenschap, erg leuk.
Een spontane afspraak met Rudy en Thea VanMoere maakte de dag compleet. Wij kennen Rudy en Thea al jaren. Sandra woonde praktisch naast hen toen zij in de jaren 80 van de vorige eeuw op het Uniekantoor werkte. En ik heb nog les gehad van Rudy toen ik mijn theologische opleiding begon. Erg gezellig om hen nu in Antwerpen opnieuw te ontmoeten en eens fijn bij te praten.
Morgen hoop ik weer eens een flinke wandeling te maken. Daarna nog een vergadering. Ook op dinsdag en donderdag volgen nog enkele afspraken. En dan nadert Kerst met rasse schreden. Sandra heeft zich vandaag beziggehouden met het optuigen van de kerstboom. Hij staat inmiddels te schitteren in een hoek van de kamer.
Uiteraard draait Kerst niet om de kerstboom, maar om een baby die vanuit de hemel naar de aarde kwam om onder de mensen te leven en te werken. Uiteindelijk gaf Jezus Christus zijn leven voor ons om vergeving van zonden te brengen. Daarom mogen wij een hoopvol leven leven. Ondanks moeilijkheden en toestanden in de wereld en wellicht ook in ons eigen leven, mogen wij als hoopvolle mensen door het leven gaan. Wij zijn mensen van het nu en van de toekomst. Die twee lopen dwars door elkaar heen en dat is prima. God heeft iets moois voor ons in petto en daar mogen wij nu al naar leven.
Het kerstfeest is het feest van God die mens werd en kwam om vrede en verlossing te brengen, dwars door moeilijkheden en ellende heen, niet in de laatste plaats voor hemzelf.
Ik wens alle lezers mooie dagen toe en voor 2012 veel zegen, hoop, geluk en vertrouwen. Je weet immers nooit of ik er voor die tijd nog toe kom om weer een blog te schrijven :-).
