Peetje van het geitenpad

Een paar minuten geleden las ik de laatste bladzijden van 'Ravelli, de vliegenvanger'. Een prachtig boek over het leven van Peter Wanders. Peter groeit op als kleintje in een flink gezin, samen met zijn buurmeisje Loes. Ze zijn onafscheidelijk en wonen aan het geitenpad in Limburg. Peter en Loes zijn een setje vanaf hun geboorte. Ze ondernemen dingen met elkaar die nog niet bij zulke jonge kinderen passen.
Maar Peter is voorbestemd om naar het klooster te gaan. "Hou je ogen gericht op God en je gulp gesloten," vertrouwde zijn moeder hem toe. Het eerste lukt maar matig en het tweede zeker niet. In het klooster ontmoet Peter Andreas en zij worden intieme vrienden.
Beide worden ze het seminarie uitgeknikkerd en Peter begint aan een leven dat hij nooit voor mogelijk had gehouden. Hij kent armoede en rijkdom, blijdschap en verdriet. Hij gaat door het leven als vliegenvanger, als artiest, als dandy, hoerenloper, bedelaar, charlatan. Met andere woorden: zijn leven is nooit saai.
Maar de oorlog heeft diepe wonden geslagen in het hart van Peter, die in Italie beter bekend is als Conte Paulo Ravelli d'Ollande.
Naarmate de jaren vorderen krijgt hij steeds meer wroeging en vraagt zich af hoe het zit met God en waar Loes en Andreas gebleven zijn. Hij start een zoektocht, op zoek naar oude geliefden. Een prachtig en ontroerend verhaal van een charmeur en babbelaar, die in de oorlog zijn sporen verdient, maar blijft zitten met post traumatische stress. Er zijn periodes in zijn leven dat het nogal leeg en nutteloos lijkt, maar Peter Wanders is een man met diepe gronden. In het boek ook het verhaal van een kerk die de plek van God inneemt en daar zelf, zoals helaas zo vaak, niet ongeschonden uitkomt. Een mooi boek waarbij gebruik gemaakt is van ware feiten.

Het leven kan mensen vormen op manieren die we niet gewenst hadden. Het kan een loopje met ons nemen omdat we onze gedachten niet kunnen uitschakelen. Dan is het te begrijpen dat er mensen zijn die daar niet mee om kunnen gaan. Ik ben dankbaar dat mijn leven tot nu toe niet zo'n mallemolen is geweest als het leven van Peter Wanders.

Gisteren was ik in de gelegenheid om twee kerkdiensten te leiden. Eerst in Tilburg en daarna in Zoetermeer. Het begon aardig op werken te lijken. In Tilburg kom ik regelmatig en weet ik wat ik kan verwachten. Ik ken de manier van zingen en muziek maken, ik ken het verloop van de dienst en weet dat ik meestal pas na 12 uur aan de beurt kom om mijn zegje te doen. Een leuke gemeente waar men er met elkaar iets goeds van probeert te maken. Meestal lukt dat heel aardig en hopelijk zal dat ook nog lang zo blijven.
In Zoetermeer mocht ik voor het eerst aanschuiven in het leerhuis Ark. Een leuke groep waar men (in ieder geval gisteren) in een soort serene rust van muziek kan genieten, waar de spreker een inleiding geeft, vervolgens wordt voorzien van koffie en iets lekkers, om vervolgens bevraagd te worden naar aanleiding van de overdenking. Een genot om mee te maken. Ik ervoer een diversiteit aan meningen en vragen en een enorm respect voor elkaars mening. Wat een zaligheid en wat kan de kerk in het algemeen daar veel van leren. Als christenen door de geschiedenis heen net zoveel respect aan elkaar hadden betoond, dan zou de wereld er wellicht anders uitzien vandaag.

Ik ben blij met een kerk waar men ruimte biedt aan elkaar. Waar je het recht hebt om conservatief of liberaal te zijn (om maar een paar beladen termen te gebruiken) zonder dat je daar op wordt aangevallen. Het is mijn hoop dat mijn kerk (en de kerk in het algemeen) mensen niet afrekent omdat ze af en toe buiten de lijnen denken. Ik hoop dat die mensen juist gekoesterd worden en voluit een plek in het huis van God mogen vinden. Geen veroordeling, berisping en belediging, maar respect, vertrouwen, acceptatie en liefde, dat is waar we met elkaar naar moeten streven.

Bijna zou ik deze blog willen beeindigen met 'Amen', maar dat doe ik toch maar niet. Geniet van het leven dat God ons gegeven heeft en maak je keuzes in wijsheid. Laat ik de woorden van de moeder van Peetje hier maar niet herhalen. Een fijne week gewenst allemaal.