Enkele maanden geleden schreef ik dat de winter mij niet lang genoeg kon duren. Niet omdat ik zo van kou en sneeuw houd, maar omdat in de lente de tuinen voor en achter weer in beeld zouden komen voor onderhoud en renovatie.
Nou, het is zover. De voortuin is omgespit en onkruidvrij gemaakt. De plantjes zijn geplant, het ziet er een stuk beter uit en het onkruid steekt de kop alweer op. Ik weet meteen weer waarom ik zo'n hekel heb aan tuinieren. Maar dit was pas het begin, want er zijn grote dingen voor mij bedacht. Het tegelpad achter de garage moest worden verbreed en een stukje verlegd zodat een paar van die loeizware bielzen uit de voortuin onder de vuilcontainers gelegd konden worden. Dat laatste was trouwens, dom genoeg, mijn idee. Inmiddels is dat deel van de opdracht uitgevoerd. We zijn ermee begonnen tussen de belangrijke televisiemomenten van Koninginnedag door en hebben het gisteren afgerond.
Nu wil het geval dat bij het plaatsen van de nieuwe schutting in het najaar de opdracht al luidde: "De deur moet aan de andere kant." Je raadt het al, het tegelpad moet nu ook naar de andere kant. Eerlijk is eerlijk, Sandra heeft daarvoor bijna dat hele knollenveld uitgegraven terwijl Mark en ik met die onmogelijk lompe en zware grindtegels bezig waren achter de garage. Maar ja, die lagen nu eenmaal al in de tuin, dus hergebruiken we die maar. Dat scheelt weer een heleboel euri's.
Ik begrijp wel waarom de meeste stratenmakers niet kunnen doorwerken tot hun 67ste.
Nou ja, in het weekend (zondag) mogen we weer verder met het verleggen van het pad. En dan zijn we nog steeds pas aan het begin, want er is ook nog een terras ingepland en nieuwe grasmatten, een stuk bloemen en/of groententuin, de coniferen moeten gesnoeid en het terras onkruidvrij gemaakt. Tegen die tijd zal het onkruid in de voortuin wel een meter hoog staan en kunnen we daar weer aan de slag.
Ik vrees dat ik geen groene vingers heb en ze ook niet zal krijgen. Toegegeven, ik kan stevig genieten van een tuin die mooi in bloei staat. Maar er in werken is een ander verhaal. Geef mij maar een goed boek of een flinke wandeling in de natuur. Gelukkig heb ik genoeg werk om mijn agenda mee te vullen en mag ik de tuin af en toe laten voor wat het is. En momenteel betekent dat in ieder geval aan de achterkant, een zooitje.
Op koninginnedag hebben we toch ook maar regelmatig voor de buis gezeten. Aan de ene kant een hele poespas, maar ik moet toegeven dat ik het toch ook wel wat vind hebben al dat ceremonieel. Gelukkig verliep de troonswisseling een stuk rustiger dan in 1980 en konden de meeste mensen een gezellig feest meebeleven waarin ook veel plechtige momenten besloten lagen. Ik kan er wel van genieten en wens onze nieuwe koning dan ook een mooie tijd toe en veel wijsheid.
Op Koninginnedag zat deze dame veelal voor de buis. Dat had ik dan ook van te voren aangekondigd. Ik hou van dit soort dingen en wil niets missen. Nu is het over en heb ik alleen een 'Privé' gekocht als herinnering. Dat blad komt anders mijn huis niet in, maar nu, omdat dit nummer daar alleen maar over ging en de plaatjes zo mooi zijn, wilde ik dit bewaarnummer.
BeantwoordenVerwijderenQua tuinieren; ik vind het heerlijk (heb geen verstand van planten, maar och). Met een tuin van 20 meter achter en 5 meter voor, ben ik nooit klaar. Denk ik ergens opgeschoten te zijn, kan ik weer van voor af aan beginnen. Dat voordeel heeft de winter: tuinierpauze! Hm, heeft de winter toch iets goeds in zich!